Den Harrow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Den Harrow
Ilustracja
Imię i nazwisko

Stefano Zandri

Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1962
Nova Milanese, Włochy

Gatunki

italo disco

Aktywność

od 1983

Wydawnictwo

Baby Records
Ariola
Polydor Records

Powiązania

Silvio Pozzoli
Chuck Rolando
Tom Hooker

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Den Harrow – nazwa projektu muzycznego italo disco autorstwa Roberto Turattiego i Mikiego Chieregato[1], a także pseudonim artystyczny uczestniczącego w tym projekcie Stefano Zandriego[2] (ur. 4 czerwca 1962 w Nova Milanese[3]) – włoskiego modela i tancerza[4]. Den Harrow stał się popularny w latach 80. w czasie złotego wieku italo disco i dotarł do pierwszej dziesiątki list przebojów we Włoszech, Niemczech, Szwajcarii i Szwecji z takimi przebojami jak „Future Brain”, „Mad Desire”, „Bad Boy”, „Don't Break My Heart”, „Day by Day” i „Catch the Fox”, które pochodziły z dwóch pierwszych albumów: Overpower i Day by Day[4].

Zandri był twarzą projektu Den Harrow, wykonując utwory z playbacku na estradzie i w teledyskach, a głos, od początku aż do roku 1991 należał do innych wokalistów, takich jak Chuck Rolando[5], Silvio Pozzoli[6], Tom Hooker[7] i Anthony James[8]. Jednak przez długi czas charakter tego projektu nie był jawny, prezentując Dena Harrow jako prawdziwego piosenkarza.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Według oficjalnej, ale fikcyjnej biografii, Den Harrow to Manuel Stefano Carry[9]. Urodził się 4 czerwca 1962 w Bostonie[10][11] w Massachusetts. Jego ojciec był architektem. Jego rodzina przeniosła się do Włoch, gdy Carry był małym dzieckiem. W wieku siedmiu lat Carry nauczył się grać na gitarze i pianinie. Jego rodzice rozwiedli się i Carry, jego brat i siostra przebywali z matką. W domu posługiwał się tylko językiem włoskim. Przechodził pewne trudności w szkole. Dodatkowo zaczął ćwiczył kulturystykę, breakdance i judo (co miało zostać uwidocznione w teledysku do "Mad Desire")[9]. Potem spotkał Roberto Turattiego[12][13], który był DJ-em w klubie American Disaster[1]. Turatti i jego przyjaciel Miki Chieregato[14][15][16] wymyślili dla niego pseudonim artystyczny 'Den Harrow', pochodzące od włoskiego słowa denaro, oznaczającego pieniądze[11]. Den Harrow brał lekcje śpiewu i w Hole Records nagrał swoje pierwsze dwie piosenki - "To Meet Me" i "A Taste of Love".

Turatti i Chieregato zdecydowali, iż Stefano Zandri[17] będzie odpowiedzialny jedynie za wizerunek sceniczny, ponadto rozpowszechnili na jego temat nieprawdziwe informacje. Piosenki, co zostało ujawnione po latach, śpiewali inni wokaliści aniżeli Zandri. Zdaniem jednego z wokalistów, Toma Hookera, wynikało to z faktu, iż Zandri nie potrafił śpiewać, słabo znał język angielski, ale był przystojny i podobał się fankom[18]. Pierwszym wokalistą projektu Den Harrow został Chuck Rolando, który zaśpiewał takie piosenki jak "To Meet Me" i "A Taste of Love". W 1984 roku Rolando podpisał kontrakt z Durium Records i nowym wokalistą został Silvio „Silver” Pozzoli[19]. W 1985 zaśpiewał on „Mad Desire” w wersji na singlu. Po przejęciu projektu Den Harrow przez wytwórnię Baby Records nowym wokalistą został Tom Hooker[18]. Przez wzgląd na spójność, Hooker ponownie nagrał „Mad Desire”, a także dwa single – „Bad Boy” i „Charleston” (1985), które zdobyły status hitów w Szwajcarii i Szwecji[9]. Album, singel i Den Harrow zdobyli kilka nagród, w tym Festivalbar, Vota La Cove i Srebrnego Otto niemieckiego magazynu Bravo.

Projekt odniósł ponadto sukces we Włoszech oraz innych krajach europejskich, a niektóre piosenki, m.in. „Future Brain” czy „Don’t Break My Heart”, znalazły się na szczytach list przebojów w Europie. Album Day by Day (1987) sprzedał się natomiast w milionie kopii[11]. Po jego wydaniu, Zandri opuścił Baby Records[1], kontynuując wszakże nagrywanie piosenek jako Den Harrow[18]. Na wokalu Turatti i Chieregeto zatrudnili piosenkarza o znacznie wyższym rejestrze, Anthony'ego Jamesa. Single „My Time” i „You Have a Way” były mniej popularne, ale mimo tego, pojawiły się w europejskich reklamach Adidasa i Coca-Coli. W roku 1988 Chieregato i Hooker zrealizowali album Bad reputation (1988-Baby Records)[20], który promowały single – "Feeling Okay" i "No More Heaven"[21].

Po wydaniu "Holiday Night" i "Take Me Back" w 1989, Zandri zakończył swoją współpracę z Turattim, Chieregato i Baby Records. Po kilku latach znacznie mniejszego sukcesu komercyjnego, Zandri przeniósł się do Kalifornii, aby wziąć udział w operze mydlanej NBC Sunset Beach[9]. W 1998 roku Zandri ukończył kurs śpiewu[11].

W listopadzie 2006 w kaplicy The Little Church of the West (tutaj w filmie Miłość w Las Vegas ślub wzięli Elvis Presley i Ann-Margret)[22] w Las Vegas Zandri poślubił o 14 lat młodszą Federicę Bertoni[23], z którą ma córkę Carlottę[24]. Jednak się rozwiódł i ożenił po raz drugi z Annalisą Orlandi[25].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście
Niemcy
[26] 		Szwecja
[27] 		Szwajcaria
[28]
Overpower — 29 20
Day By Day
  • Data: 1987
  • Wydawca: Baby Records, Ariola
  • CD, kaseta, LP
 13 25 4
Lies
  • Data: 1988
  • Wydawca: Baby Records, Ariola
  • CD, kaseta, LP
 63 — —
„–” album nie był notowany.

Kompilacje[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście
Niemcy
[26]
The Best Of
  • Data: 1989
  • Wydawca: Baby Records, Ariola
  • CD, kaseta, LP
 18
I Successi
  • Data: 1999
  • Wydawca: D.V. More Record
  • CD, kaseta, LP
 —
„–” album nie był notowany.

Kompilacje z nowymi utworami[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Dane dot. albumu
I, Den
  • Dat: 1996
  • Wydawca: SAIFAM
  • CD, kaseta, LP
Back From the Future
  • Data: 1999
  • Wydawca: Do It Yourself
  • CD, kaseta, LP

Single[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Rok Pozycja na liście Album
Włochy
[29] 		Francja
[30] 		Niemcy
[26] 		Hiszpania
 Szwecja
[27] 		Szwajcaria
[28]
„To Meet Me” 1983 — — — — — —
„A Taste of Love” — — — — — —
„Mad Desire” 1984 15 — — — — — Overpower
„Bad Boy” 1985 3 17 20 10 — 11
„Future Brain” 9 17 — 6 — 6
„Overpower / Broken Radio” — — — — — —
„Charleston” 1986 8 27 18 — — 17
„Catch the Fox (Caccia Alla Volpe)” 7 — 27 12 16 8 Day By Day
„Day By Day” 1987 29 — — — — —
„Don't Break My Heart” 8 — 4 — — 6
„Tell Me Why” 15 — 22 — — 12
„Energy Rain” — — — — —
„You Have a Way” 1988 10 — 56 — — — Lies
„Born to Love” 13 — 45 — — —
„Lies / I Wanna Go” — — — — — —
„My Time / You Have a Way” — — — — — —
„Holiday Night” 1989 — — 38 — — — The Best Of
„Take Me Back” — — — — — —
„Ocean” 1991 — — — — — —
„All I Want Is You” 1992 — — — — — —
„Real Big Love” — — — — — —
„You and the Sunshine” 1993 — — — 7 — —
„Take Me” — — — — — — I, Den
„The Universe of Love” 1994 — — — — — —
„I Need a Lover” 1995 — — — — — —
„Tomorrow Is Another Day” — — — — — — I, Den
„I Feel You” 1996 — — — — — —
„Future Brain '98” 1998 — — — — — — Back From the Future
„Go Away” 1999 — — — — — —
„Don't Break My Heart (2001 Remixes)” 2001 — — — — —
„Push Push” 2006 — — — — — —
„–” album nie był notowany.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Den Harrow: «Non ero io a cantare le mie canzoni». Vanity Fair. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  2. ↑ Anche Den Harrow e Ivana Spagna per i più deboli. Gossip.it. [dostęp 2017-01-11]. (wł.).
  3. ↑ Fabrizio Di Meo (2014-10-02): Den Harrow accusato di violenza dalle ex. The Social Post. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (wł.).
  4. ↑ a b Harrow: "E' vero negli anni 80 non cantavo io". Mediaset. [dostęp 2017-01-11]. (wł.).
  5. ↑ Chuck Roland w bazie Discogs.com (ang.)
  6. ↑ Silver Pozzoli. AllMusic. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  7. ↑ Tom Hooker. AllMusic. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  8. ↑ Anthony James. AllMusic. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  9. ↑ a b c d Eric Brightwell (2012-05-07): Italo sensation Den Harrow returns (sort of) for New Wave 80's Memorial Weekend in Huntington Beach. Amoeba Music. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  10. ↑ Francesco Cataldo Verrina: The History of Italo Disco. Lulu.com, 2015, s. 182. ISBN 978-1-326-35552-4.
  11. ↑ a b c d Den Harrow. [w:] Discogs [on-line]. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
  12. ↑ Roberto Turatti w bazie Discogs.com (ang.)
  13. ↑ Roberto Turatti w bazie AllMusic (ang.)
  14. ↑ Miki Chieregato. AllMusic. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  15. ↑ Miki Chieregato biography. eurokdj.com. [dostęp 2017-01-13]. (ang.).
  16. ↑ Miki Chieregato w bazie Discogs.com (ang.)
  17. ↑ Mon Amour di Rimini: ieri sera esibizione a sorpresa di Stefano Zandri al secolo Den Harrow. Romagnanotizie. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (wł.).
  18. ↑ a b c Tom Hooker - cała prawda o Den Harrow. [w:] top80.pl [on-line]. 2007-11-19. [dostęp 2016-10-31]. (pol.).
  19. ↑ ¿Qué aspecto tienen ahora…? parte 17. Yo fuí a EGB. [dostęp 2017-01-11]. (hiszp.).
  20. ↑ Den Harrow (Italy). eurokdj.com. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  21. ↑ Den Harrow. [w:] AllMusic [on-line]. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).
  22. ↑ TGCOM (2006-11-22): Nozze alla Elvis per Den Harrow. Dreambox.it. [dostęp 2017-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (wł.).
  23. ↑ Il mitico Den Harrow? Un animale.... Affaritaliani.it. [dostęp 2017-01-11]. (wł.).
  24. ↑ Den Harrow w bazie IMDb (ang.)
  25. ↑ Vito Ienna (2014-10-10): Allucinante confessione di Den Harrow. Il-Trafiletto. [dostęp 2017-01-11]. (wł.).
  26. ↑ a b c Discographie von Den Harrow. GfK Entertainment. [dostęp 2017-01-11]. (niem.).
  27. ↑ a b Discography Den Harrow. Sverigetopplistan. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  28. ↑ a b Discography Den Harrow. Swisscharts.com. [dostęp 2017-01-11]. (niem.).
  29. ↑ Hits of the World. Billboard. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  30. ↑ Den Harrow (Singles). Lescharts.com. [dostęp 2017-01-11]. (fr.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Den_Harrow&oldid=65161152”