Przejdź do zawartości

Dereń rozłogowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dereń rozłogowy
Ilustracja
Forma typowa
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

dereniowce

Rodzina

dereniowate

Rodzaj

dereń

Podrodzaj

Swida

Gatunek

dereń rozłogowy

Nazwa systematyczna
Cornus sericea L.
Mant. Pl. Altera 199. 1771
Synonimy
  • Cornus stolonifera (Michx., 1803)
  • Swida sericea ((L.) S.S.Ying, 1987)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Dereń rozłogowy (Cornus sericea) – gatunek rośliny z rodziny dereniowatych. Występuje w Ameryce Północnej, od północnego Meksyku aż po Alaskę i Jukon[4]. W Polsce sadzony jako ozdobny krzew. Lokalnie zadomowiony (kenofit) i uważany za gatunek inwazyjny. Zdziczałe populacje stwierdzano w lasach i zaroślach na siedliskach łęgów w Wielkopolsce, ziemi lubuskiej i na Dolnym Śląsku[5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Krzew wysokości do 2,5 m. o gałązkach jesienią zabarwionych na czerwono. Wyglądem przypomina dereń biały, ale szybciej od niego rozrasta się w duże kępy[6].
Liście
W kształcie jajowatym są ciemnozielone, od spodniej strony w kolorze sinozielonym[6].
Kwiat
Zebrany w podbaldachy, matowobiały. Kwitnie w maju oraz w czerwcu[6].
Owoc
Owocem jest biały pestkowiec[6].
Liście i kwiaty
'Silver and Gold'
Żółte zimowe pędy

Uprawa

[edytuj | edytuj kod]

Jest całkowicie wytrzymały na mrozy (strefa klimatyczna 2–0) i mało wymagający w stosunku do gleby[6]. Znosi zanieczyszczenie powietrza i dobrze rośnie w miastach i w okręgach przemysłowych. Najkorzystniej rośnie w pełnym oświetleniu i najefektowniej się przebarwia[6]. W szkółkach rozmnaża się zazwyczaj z nasion lub przez odkłady[6]. Młode rośliny rosną szybko. Oprócz typowej formy uprawiane są kultywary o bardziej ozdobnych pędach i liściach.

Ze względu na inwazyjne właściwości omawianego gatunku zaleca się odstąpienie od jego uprawy na terenach leśnych oraz w pobliżu lasów[5].

Kultywary

[edytuj | edytuj kod]
  • ‘Flaviramea’ mająca zimą żółte, bardzo ozdobne pędy
  • ‘Kelsey Gold’ o jaskrawych, żółtozielonych liściach
  • ‘Silver and Gold’ o dwubarwnych liściach i żółtych zimą pędach

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-02-28] (ang.).
  3. Cornus sericea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-03-01].
  5. a b B. Tokarska-Guzik, Z. Dajdok, M. Zając, A. Zając, A. Urbisz, W. Danielewicz: Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Warszawa: Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, 2012. ISBN 978-83-62940-34-9.
  6. a b c d e f g Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: Państ. Wyd. Rolnicze i Leśne, 1989. ISBN 83-09-00256-4.