Przejdź do zawartości

Dorota Zawadzka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dorota Zawadzka
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1962
Warszawa

Zawód, zajęcie

psycholog rozwojowy

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Partia

Partia Zieloni

Odznaczenia
Odznaka Honorowa Za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka Order Uśmiechu

Dorota Zawadzka (ur. 30 listopada 1962 w Warszawie) – polska psycholożka rozwojowa.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jej matka była nauczycielką historii i wiedzy o społeczeństwie, a ojciec – socjologiem i urzędnikiem państwowym[1]. Ma starszą o sześć lat siostrę, Annę[2]. Ukończyła VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Warszawie. Po maturze przez rok pracowała w sekretariacie zespołu szkół ekonomicznych, następnie odbyła dwuletnie studium nauczycielskie[3]. Następnie pracowała krótko w szkole podstawowej. Ukończyła studia na wydziale psychologii Uniwersytetu Warszawskiego, po czym została wykładowcą w katedrze psychologii rozwoju, a następnie – psychologii wychowawczej. Oprócz zajęć kursowych prowadziła autorskie fakultety dla studentów „Telewizja dla dziecka” i „Świat według dziecka”. Do 2007 prowadziła równolegle do UW, zajęcia z psychologii rozwoju człowieka w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.

Współpracuje z wieloma organizacjami pozarządowymi, czynnie wspierała akcję „Bicie jest głupie”. Współdziałała z Krajowym Centrum Kompetencji, wspierając m.in. kampanie społeczne: „Kocham nie biję”, „Kocham reaguję” oraz inne przedsięwzięcia społeczne. Zaangażowała się w działalność wspierającą nowelizację Ustawy o Przeciwdziałaniu Przemocy w Rodzinie, czynnie uczestnicząc w posiedzeniach komisji sejmowej i senackiej. Od 2000 współpracuje z Komitetem Ochrony Praw Dziecka; jest współautorką pomysłu konkursu „Świat przyjazny dziecku” realizowanego przez KOPD i od samego początku zasiada w jego kapitule. Ponadto jest współautorką projektu „Bezpieczne media”, który zaowocował w 2001 wprowadzeniem do TVP i innych stacji oznaczeń dotyczących ograniczeń wiekowych dla widzów programów telewizyjnych. W latach 1998–2007 prowadziła castingi do teleturnieju Jaka to melodia? oraz sprawowała opiekę psychologiczną nad uczestnikami w trakcie nagrań[4].

W latach 2000–2001 była współautorką oraz ekspertem w programie TVP1 Akademia IQ, który promował zdolne dzieci. W latach 2004–2006 była ekspertem w programie TVN Style Klub młodej mamy. Ogólnopolską popularność zyskała jako gospodyni programu TVN Superniania (2006–2008), ponadto współprowadziła program I Ty możesz mieć Superdziecko (2006–2007), a w 2008 została gospodynią autorskiego programu TVN Style Świat według dziecka. W latach 2008–2009 występowała na antenie Radia Kolor w audycji Kobiece prawdy[5]. W 2009 prowadziła autorski program FIK (Familijny Informator Kulturalny) dla TVN Warszawa. W latach 2009–2010 prowadziła w Radiu ZET audycję Anioły i Bachory. Od kwietnia 2011 na antenie TVN Style prowadziła program Dorota Zawadzka. Do tablicy[6]. W 2009 zagrała w teledysku do piosenki Video „Będzie piekło”. W 2010 uczestniczyła w 12. edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami[7].

Od 2010 jest ambasadorką akcji Cała Polska Czyta Dzieciom. Współpracowała w latach 2010–2017 z Rzecznikiem Praw Dziecka. Zasiadała i aktywnie uczestniczyła w kapitułach akcji Firma Przyjazna Mamie i Hotel Przyjazny Rodzinie. We wrześniu 2012 została redaktor naczelną serwisu dla rodziców parenting.pl[8]. Była aktywną członkinią Polskiego Stowarzyszenia Blogerów i Vlogerów oraz zasiadała w jego komisji rewizyjnej. Jest sojuszniczką akcji „Ramię w ramię po równość” Kampanii Przeciw Homofobii. W październiku 2020 przystąpiła do Partii Zieloni[9].

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]

Dr Anna Golus krytycznie oceniła działalność Zawadzkiej w swojej rozprawie doktorskiej[10]. Zarzuciła jej m.in. wątpliwe moralnie wykorzystywanie dzieci w programach reality show (m.in. Superniania) oraz krytykowała metody wychowawcze prezentowane przez Zawadzką w książce „Superniania kontra trzyletni Antoś: jak telewizja uczy wychowywać dzieci” z 2022[11]. W wywiadzie udzielonym Krytyce Politycznej autorka stwierdziła, że „ten program – jak twierdzili twórcy, w tym odtwórczyni tytułowej roli – miał zmieniać wzory kulturowe (np. zwalczać przemoc wobec dzieci), ale w praktyce odzwierciedlał je i utrwalał”, a Zawadzka miała „uczyć rodziców, jak zastępować przemoc fizyczną – przemocą psychiczną”[12]. Krytyce poddała również proceder wykorzystywania wizerunku dzieci, naruszanie ich prywatnej przestrzeni przez ekipy telewizyjne i publikowanie wrażliwych, wstydliwych scen z ich życia w publicznej masowej telewizji[12]. Dorota Zawadzka odniosła się do tych zarzutów, twierdząc, że kilkanaście lat wcześniej wiedza i metody wychowawcze były inne niż te panujące w trzeciej dekadzie XXI wieku[13][14], ponadto w związku z publikacją, złożyła wniosek do sądu w sprawie naruszenia dóbr osobistych[15].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie studiów wyszła za Romana Zawadzkiego, psychologa i pracownika naukowego Uniwersytetu Warszawskiego, z którym jednak rozwiodła się w 2006[16]. Mają dwóch synów: Pawła i Andrzeja[17][18]. W 2007 poślubiła Roberta Myślińskiego.

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]
  • D. Zawadzka, I ty możesz mieć super dziecko!, Warszawa 2006, Wydawnictwo W.A.B.
  • D. Zawadzka, I ty możesz być super tatą!, Warszawa 2007, Wydawnictwo TVN.
  • D. Zawadzka, I.A. Stanisławska, Moje dziecko – Jak mądrze kochać i dobrze wychowywać, Warszawa 2009, Jacek Santorski & Co Agencja Wydawnicza.
  • D. Zawadzka, I.A. Stanisławska, Moje dziecko cz. II – Jak mądrze kochać i dobrze wychowywać dziecko w wieku szkolnym, Warszawa 2010, wyd. Czarna Owca.
  • R. Myśliński, Siedem Supełków, Poznań 2007, Wydawnictwo Publicat (D. Zawadzka napisała wstęp i wyjaśnienia dla rodziców poprzedzające każdą z siedmiu historii).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zawadzka i Skrzydłowska-Kalukin 2012 ↓, s. 76.
  2. Zawadzka i Skrzydłowska-Kalukin 2012 ↓, s. 73.
  3. Zawadzka i Skrzydłowska-Kalukin 2012 ↓, s. 80.
  4. Zawadzka i Skrzydłowska-Kalukin 2012 ↓, s. 227, 228.
  5. Jesienna ramówka Radia Kolor. wirtualnemedia.pl, 2008-08-16. [dostęp 2019-12-06].
  6. Dorota Zawadzka, Do tablicy. tvnstyle.pl. [dostęp 2020-10-12].
  7. Edyta Górniak i Robert Korzeniowski w „Tańcu z gwiazdami”. wirtualnemedia.pl, 2010-08-10. [dostęp 2015-02-16].
  8. Dorota Zawadzka redaktor naczelną Parenting.pl. wirtualnemedia.pl, 2012-09-26. [dostęp 2012-10-05].
  9. Dorota Zawadzka wstąpiła do Partii Zieloni. polsatnews.pl, 2020-10-09. [dostęp 2020-10-12].
  10. Anna Golus, Udział dzieci w programach reality show a status dziecka w rodzinie i społeczeństwie: przypadek Superniani [online], 2020 [dostęp 2023-08-25] (pol.).
  11. Anna Golus, Superniania kontra trzyletni Antoś: jak telewizja uczy wychowywać dzieci, Wydanie I, Nie-Fikcja, Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2022, ISBN 978-83-67075-31-2 [dostęp 2023-08-25].
  12. a b Katarzyna Przyborska, Próbuję powiększyć sobie łeb [rozmowa z Anną Golus] [online], KrytykaPolityczna.pl, 1 czerwca 2022 [dostęp 2023-08-25] (pol.).
  13. UrK, Dorota Zawadzka idzie do sądu. "Powinnam była zrobić to już 10 lat temu" [online], ksiazki.wp.pl, 14 czerwca 2022 [dostęp 2023-11-24] (pol.).
  14. Afera wokół "Superniani". Dorota Zawadzka odpiera zarzuty i zgłasza sprawę do sądu [online], naTemat.pl [dostęp 2023-11-24] (pol.).
  15. "Superniania" odpowiedziała na zarzuty o przemoc wobec dzieci. "Wymysł autorki" [online], Ofeminin, 15 czerwca 2022 [dostęp 2023-11-24] (pol.).
  16. Zawadzka i Skrzydłowska-Kalukin 2012 ↓, s. 98, 104, 112, 170.
  17. Gwiazdy i celebryci [online], kobieta.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
  18. Sergiusz Królak: Była najsławniejszą pedagożką w kraju. Jak teraz wygląda życie „Superniani”?. plejada.pl, 2020-02-17. [dostęp 2020-10-12].
  19. Przyznawanie Orderów Uśmiechu. orderusmiechu.pl. [dostęp 2020-10-12].
  20. Lista odznaczonych Odznaką RPD [online], brpd.gov.pl, grudzień 2023 (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dorota Zawadzka, Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin: Jak zostałam nianią Polaków. Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2012. ISBN 978-83-7700-036-6.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]