Drągowina (województwo lubuskie)

Drągowina

wieś
Kościół Wniebowstąpienia Pańskiego
Państwo	Polska
Województwo	lubuskie
Powiat	zielonogórski
Gmina	Nowogród Bobrzański
Liczba ludności (2011)	432 [1]
Strefa numeracyjna	68
Kod pocztowy	66-010
Tablice rejestracyjne	FZI
SIMC	0912557
Położenie na mapie gminy Nowogród Bobrzański Drągowina
Położenie na mapie Polski Drągowina
Położenie na mapie województwa lubuskiego Drągowina
Położenie na mapie powiatu zielonogórskiego Drągowina
51°46′35″N 15°19′17″E
Strona internetowa

Drągowina (niem. Neuwaldau) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Nowogród Bobrzański nad rzeką Brzeźnicą.

W latach 1954–1958 wieś należała i była siedzibą władz gromady Drągowina, po jej zniesieniu w gromadzie Nowogród Bobrzański. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Historia

Wieś założona przed 1237 rokiem przez augustianów z klasztoru z Nowogrodu Bobrzańskiego wkrótce po ufundowaniu klasztoru przez Henryka Brodatego w 1217 r. Pojawiła się wówczas w dokumentach nazwa Nuwenwalde, w 1263 roku Nuwald, a w 1268 Nouowaldow. Informacja o potwierdzeniu przez Henryka Brodatego wcześniejszego nadania klasztorowi augustianów w Nowogrodzie Bobrzańskim 50 małych łanów w Drągowinie pochodzi ze wspomnianego 1237 roku, a o nadaniu przez opata 50 frankońskich łanów sołtysowi z 1214 roku. Wieś długo należała do klasztoru, najpierw nowogrodzkiego, później żagańskiego, aż do 1810 roku, kiedy to przeprowadzono kasatę dóbr zakonnych.

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są:

• kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego, z XV wieku, przebudowany w XVII wieku, w XIII wieku. Jednonawowa budowla o wąskich i wysokich oknach oraz prosto zakończonym prezbiterium, a kruchta była pierwszym obiektem dobudowanym do nawy, która stanęła po stronie północnej. Wsi Drągowina nie ominęła reformacja i już w 1540 roku kościół zajęli protestanci. W 1668 roku powrócił do katolików. Zakrystia stanęła prawdopodobnie w XVII wieku po północnej stronie prezbiterium, a po przeciwnej kaplica. Poszerzono otwory wejściowe i prawie wszystkie okienne. Okno wschodnie prezbiterium zamurowano, a następnie otynkowano ściany. Początkowo przy kościele stała drewniana wieża, ale około 1690 roku na jej miejscu wzniesiono nową, murowaną. W 1782 roku kościół w Drągowinie poddano pracom remontowym m.in. z powodu problemów technicznych związanych z osiadaniem gruntu pod wieżą,. Pod koniec XIX wieku prowadzono następne prace i wówczas do wieży dobudowano przypory, ale jej stan zachowania w ciągu XX wieku uległ pogorszeniu i około 1990 roku budowla została rozebrana. Kościół w Drągowinie jest kamienno-ceglaną, jednonawową budowlą z węższym prostokątnym prezbiterium. Do dziś zachowały się w całości pierwotne mury świątyni. Dach dwuspadowy nakrywa obie partie kościoła, a wszystkie otwory okienne nawy i prezbiterium są zamknięte półkoliście, podobnie jak drzwiowe, umieszczone w północnej ścianie nawy oraz w kruchcie. Płaskim stropem drewnianym jest przykryte wnętrze nawy, sklepieniem krzyżowym prezbiterium, a zakrystii kolebkowym z lunetami. Zachowały się w szczytach prezbiterium ślady po pierwotnym, półkolistym sklepieniu drewnianym. Przy ścianie zachodniej stoi zbudowana w XVIII/XIX stuleciu empora organowa wsparta na dwóch słupach, z organami z końca wieku XIX. Z 1898 roku pochodzi ołtarz główny Wniebowstąpienia Pańskiego, natomiast ołtarz Ukrzyżowania umieszczony w kaplicy z drugiej ćwierci XVII wieku. Kościół jest otoczony piętnastowiecznym, gotyckim murem kamiennym z barokową bramą z końca XVII wieku. Rzeźbiona Pieta i płaskorzeźba przedstawiającą św. Augustyna wieńczy falisty szczyt bramy.
• plebania, barokowa z XVII wieku, która po raz pierwszy była wzmiankowana w 1540 roku. Budynek nie przetrwał do naszych czasów, podobnie jak i przypuszczalnie następny, który mógł być wzniesiony w XVII wieku. W stylu barokowym w 1736 roku zbudowano kamienno-ceglaną siedzibę proboszcza, która poddana została gruntownej modernizacji mniej więcej w połowie następnego stulecia. Poszerzone zostały wówczas okna oraz wymieniono stolarkę. Piętrowy, nakryty dachem czterospadowym budynek przetrwał do czasów współczesnych. Zachowany został oryginalny układ wnętrz, sklepienia kolebkowe, stropy oraz więźba dachowa.

Bibliografia

• Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. Zielona Góra: Agencja Wydawnicza „PDN”, 2011, s. 54-55. ISBN 978-83-919914-8-0.