Duch Lincolna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mary Todd Lincoln i duch jej męża Abrahama Lincolna (1872)
Harry Houdini i duch Lincolna
Duch Lincolna na okładce amerykańskiego czasopisma Judge

Duch Lincolna (także Duch Białego Domu) – duch prezydenta Stanów Zjednoczonych Abrahama Lincolna, który rzekomo nawiedza Biały Dom od czasu udanego zamachu na niego w 1865 roku. Ponadto duch Lincolna rzekomo nawiedza miejsca z nim związane w mieście Springfield w stanie Illinois, w tym jego dawną kancelarię prawną[1].

Spośród kilku historii o duchach byłych prezydentów USA nawiedzających Biały Dom, duch Lincolna jest prawdopodobnie najbardziej znany i popularny. Pierwsza dama USA Grace Coolidge, królowa Holandii Wilhelmina, premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill i prezydent USA Theodore Roosevelt należą do osób, które twierdziły, że widziały ducha Lincolna w Białym Domu.

Nawiedzenia[edytuj | edytuj kod]

  • pierwszą osobą, która według doniesień medialnych rzeczywiście widziała ducha Lincolna, była pierwsza dama Stanów Zjednoczonych Grace Coolidge, która stwierdziła, że ​​widziała ducha Lincolna stojącego przy oknie w Yellow Oval Room i wpatrującego się w rzekę Potomak w 1927 roku[2],
  • być może najsłynniejszy incydent miał miejsce w roku 1942, kiedy królowa Holandii Wilhelmina rzekomo usłyszała kroki na zewnątrz swojej sypialni w Białym Domu i pukanie do drzwi. Gdy je otworzyła, zobaczyła ducha Lincolna w surducie i cylindrze stojącego przed nią, po czym natychmiast zemdlała[3],
  • brytyjski premier Winston Churchill uwielbiał późno kłaść się spać, brać długą, gorącą kąpiel popijając szkocką whisky, palić cygaro i relaksować się. Istnieje relacja, że ​​przy tej okazji wyszedł z wanny i nagi z cygarem w ustach, wszedł do sypialni. Zaskoczył go widok ducha Lincolna stojącego przy kominku, opartego o płaszcz. Churchill wyjął cygaro z ust, strzepnął popiół z końcówki cygara i powiedział: „Dobry wieczór, panie prezydencie. Wygląda na to, że stawia mnie pan w niekorzystnej sytuacji”. Duch Lincolna uśmiechnął się delikatnie i zniknął[4],
  • prezydent USA Theodore Roosevelt[5], Maureen Reagan (córka prezydenta USA Ronalda Reagana), jej mąż Dennis C. Revell[6] oraz wielu pracowników administracji prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta stwierdzili, że widzieli ducha Lincolna[7]. Pewnego razu osobisty lokaj Roosevelta wybiegł z krzykiem z Białego Domu, twierdząc, że widział ducha Lincolna[8],
  • pierwsza dama USA Eleanor Roosevelt nigdy nie przyznała, że ​​widziała ducha Lincolna, ale stwierdziła, że ​​wielokrotnie czuła jego obecność w całym Białym Domu[9]. Powiedziała także, że pies rodziny Rooseveltów, Fala, czasami szczekał bez powodu na coś, co według niej było duchem Lincolna[2],
  • rzecznik prasowy prezydenta USA Dwighta Eisenhowera James Hagerty[8] i Liz Carpenter, rzeczniczka prasowa pierwszej damy USA Lady Bird Johnson[7] stwierdzili, że wielokrotnie odczuwali obecność ducha Lincolna,
  • kroki byłego prezydenta podobno słychać było także w korytarzu przed sypialnią Lincolna[2]. Pokojówka i krawcowa pracująca w Białym Domu Lillian Rogers Parks stwierdziła w swojej autobiografii z 1961 roku, że je słyszała[10],
  • Margaret Truman, córka prezydenta USA Harry’ego Trumana, powiedziała że ​​kiedy przebywała w sypialni Lincolna, usłyszała ducha pukającego do drzwi i była pewna, że ​​to Lincoln[7]. Samego prezydenta Trumana obudziło kiedyś pukanie do drzwi, gdy spędzał noc w sypialni Lincolna[11],
  • kilku bezimiennych naocznych świadków stwierdziło, że widziało cień Abrahama Lincolna leżący na łóżku w sypialni Lincolna (która w czasach jego administracji służyła jako sala konferencyjna), a inni widzieli ducha Lincolna siedzącego na krawędzi łóżka i zakładającego buty[2]. Najbardziej znanym naocznym świadkiem tego była Mary Eben, sekretarka Eleanor Roosevelt, która widziała, jak duch Lincolna zakładał buty, po czym wybiegła z krzykiem z pokoju[9][12],
  • według doniesień ducha Lincolna widziano także poza Białym Domem. Rzekomo w Loudonville w stanie Nowy Jork duch Lincolna nawiedzał dom należący do kobiety, która była obecna w Ford’s Theatre w kwietniu 1865 roku, kiedy Lincoln został zastrzelony przez Johna Wilkesa Bootha. Inne nawiedzenia ducha Lincolna obejmowały jego grób w Springfield w stanie Illinois, fotografię jego żony Mary Todd Lincoln i pociąg widmo w kwietniowe noce jadący tą samą trasą, którą jechał jego pociąg pogrzebowy z Waszyngtonu do Springfield[2],
  • ostatnia odnotowana obserwacja ducha Lincolna miała miejsce na początku lat 80. XX wieku, kiedy Tony Savoy, kierownik operacyjny Białego Domu, wszedł do Białego Domu i zobaczył ducha Lincolna siedzącego na krześle na szczycie schodów[3].

Duch syna Lincolna[edytuj | edytuj kod]

Abraham Lincoln nie jest jedynym duchem, którego widziano w Białym Domu. William Wallace Lincoln, 11-letni syn Abrahama Lincolna, zmarł w Białym Domu na dur brzuszny 20 lutego 1862 roku[13]. Po raz pierwszy duch Williama Wallace’a Lincolna był widziany w Białym Domu przez pracowników administracji prezydenta USA Ulyssesa Granta w latach 70. XIX wieku, ale doniesienia na ten temat pojawiły się dopiero w latach 60. XX wieku. Córka prezydenta USA Lyndona B. Johnsona Lynda Bird Johnson Robb, twierdzi, że widziała ducha Williama Wallace’a Lincolna i rozmawiała z nim[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ History of Ghost Stories. History. [dostęp 2024-05-11]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e Tom Ogden: The Complete Idiot’s Guide to Ghosts and Hauntings. Alpha Books, 1999, s. 181-182, 227. ISBN 978-0-02-863659-7.
  3. ↑ a b Jeff Belanger: The World’s Most Haunted Places: From the Secret Files of Ghostvillage.com. New Page Books, 2004, s. 255. ISBN 978-1-56414-764-6.
  4. ↑ Marjorie B. Garber: Profiling Shakespeare. Routledge, 2008, s. 349. ISBN 978-0-415-96446-3.
  5. ↑ Merrill D. Peterson: Lincoln in American Memory. Oxford University Press, 1994, s. 482. ISBN 978-0-19-509645-3.
  6. ↑ Maureen Reagan: First Father, First Daughter: A Memoir. Little, Brown and Company, 2001, s. 444. ISBN 978-0-316-73636-7.
  7. ↑ a b c d Michael Norman, Beth Scott: Historic Haunted America. Tor Publishing Group, 2007, s. 448. ISBN 978-0-7653-1970-8.
  8. ↑ a b John Alexander: Ghosts: Washington’s Most Famous Ghost Stories. Washington Book Trading Company, 1975, s. 152. ISBN 978-0-915168-07-1.
  9. ↑ a b William D. Pederson: Franklin D. Roosevelt and Abraham Lincoln: Competing Perspectives on Two Great Presidencies. M.E. Sharpe, 2003, s. 287. ISBN 978-0-7656-1034-8.
  10. ↑ Lillian Rogers Parks: My Thirty Years Backstairs at the White House. Fleet Publishing Corporation, 1961, s. 346. ISBN 978-0-923891-96-1.
  11. ↑ Brian M. Thomsen: Oval Office Occult: True Stories of White House Weirdness. Andrews McMeel Publishing, 2008, s. 192. ISBN 978-0-7407-7386-0.
  12. ↑ W. Haden Blackman: The Field Guide to North American Hauntings: Everything You Need to Know about Encountering Over 100 Ghosts, Phantoms, and Spectral Entities. Three Rivers Press, 1998, s. 192. ISBN 978-0-609-80021-8.
  13. ↑ David Herbert Donald: Lincoln. Simon & Schuster, 1995, s. 714. ISBN 978-0-684-80846-8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Duch_Lincolna&oldid=73755048”