Dwór w Kuznocinie
Widok ogólny | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Typ budynku | |
Architekt | |
Inwestor | |
Rozpoczęcie budowy |
1923 |
Ukończenie budowy |
1924 |
Ważniejsze przebudowy |
po 1974 |
Pierwszy właściciel | |
Kolejni właściciele |
Franciszek Majorek, Barbara Łempicka, Jan Krzysztof Polachowski |
Obecny właściciel |
prywatny |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Sochaczew | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
Położenie na mapie powiatu sochaczewskiego | |
52°13′00,5″N 20°13′26,5″E/52,216806 20,224028 |
Dwór w Kuznocinie – dwór zlokalizowany nad Bzurą w Kuznocinie (powiat sochaczewski).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Majątek ziemski we wsi do 1783 stanowił własność sióstr dominikanek z Sochaczewa. Następnie, w XIX wieku, była to własność rządowa. W latach 60. XIX wieku przeszedł w ręce Wiktora Marige`a[1].
Poprzedni dwór w tym miejscu wzniesiono w końcu XIX wieku. Była to budowla skromna, parterowa, kryta dachem dwuspadowym, z drewnianym, zdobionym snycerką gankiem od frontu. Obiekt ten został spalony w trakcie działań I wojny światowej w 1914 (lub 1915[1]) i został zastąpiony budynkiem tymczasowym[2].
W 1910 majątek nabyli Maria i Wincenty (herbu Zagłoba[3]) Smoleńscy. Obecny dwór wzniesiono z inicjatywy Karola Woyzbuna (jednego z pionierów polskiej elektrotechniki, założyciela warszawskiego przedsiębiorstwa Cyrkon produkującego pierwsze polskie żarówki[4]) i jego małżonki, Haliny ze Smoleńskich. Wzniesiono go w 1923 według projektu poznańskiego[4] architekta Franciszka Morawskiego, który ożenił się z jedną z córek Karola Woyzbuna. Dwór został ostatecznie wykończony w 1924. Architektura obiektu jest syntezą wyobrażeń o polskim dworku szlacheckim. Malownicza bryła łączy w sobie elementy barokowe z ekspresjonistyczną stylizacją[2].
Karol Woyzbun zmarł w 1943. We dworze pozostali jego spadkobiercy oraz uciekinierzy z Warszawy. Po 1945 osiedlili się w pomieszczeniach dzicy lokatorzy. Woyzbunowie, nie mogąc utrzymać obiektu, sprzedali dwór ogrodnikowi, Franciszkowi Majorkowi. W 1974 odkupiła go Barbara Łempicka, która zmodernizowała budowlę (odbudowała taras, założyła kanalizację, a w salonie wzniosła kominek z herbem Junosza według projektu Andrzeja Zaborowskiego. Z przyczyn osobistych Łempicka sprzedała dwór Janowi Krzysztofowi Polachowskiemu, który dokonał wymiany dachówek na pokrycie blaszane[2]. Obecnie dwór stanowi własność prywatną[1].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Budynek jest wzniesiony na planie prostokąta z dwoma wielobocznymi alkierzami w elewacji frontowej i kryjącą wejście kolumnadą między nimi. Od strony ogrodu umieszczono dwukondygnacyjny ryzalit. Z rozległego tarasu rozpościerał się widok na dolinę Bzury. Dwór przykryto wysokim dachem mansardowym (poddasze mieszkalne). Nad wejściem umieszczono dekoracyjny szczyt o fantazyjnym charakterze. We wnętrzach zachowano tradycyjny układ sieni i salonu na osi, jak również przylegających doń innych pomieszczeń. Od południe zbudowano kuchnię, która, poprzez kredens łączyła się z jadalnią. Wnętrza udekorowano skromnie, fryzami o tematyce roślinnej[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Polska Niezwykła, Kuznocin. Dwór
- ↑ a b c d Waldemar Baraniewski, Tadeusz S. Jaroszewski, Bardzo polski Kuznocin, w: Spotkania z Zabytkami, nr 11/1992, s.5-8, ISSN 0137-222X.
- ↑ Dobroni, Kuznocin - dworek
- ↑ a b eSochaczew, Dwór w Kuznocinie