Dydelf wielkouchy
| Didelphis aurita[1] | |||
| (Wied-Neuwied, 1826)[2] | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
dydelf wielkouchy | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[8] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Dydelf wielkouchy[9] (Didelphis aurita) – gatunek ssaka z podrodziny dydelfów (Didelphinae) w rodzinie dydelfowatych (Didelphidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Dydelf wielkouchy występuje we wschodniej Brazylii, od południowego Pernambuco do południowo-wschodniego Paragwaju i północno-wschodniej Argentyny (Misiones)[10].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 31–39 cm, długość ogona 31–37 cm; masa ciała 0,7–1,5 kg[10]. Gatunek ten posiada charakterystyczną ciemną linię wzdłuż czoła. Posiada nieowłosione czarne uszy. Posiada ciemno żółtą sierść, z ciemnymi akcentami na końcach. Posiadają chwytny ogon[11].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Sezon rozmnażania się trwa od lipca do marca, a ciąża trwa około 14 dni. Matka opiekuje się młodymi maksymalnie do 100 dni. W jednym sezonie mogą się urodzić 2-3 miotów, w każdym średnio po 7 młodych[12].
Odżywianie[edytuj | edytuj kod]
Odżywiają się głównie stawonogami, bezkręgowcami oraz owocami. Owoce jedzą zwykle podczas pory deszczowej. Czasami zjadają także małe kręgowce[11].
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Preferują nocny i samotny tryb życia. Występuje głównie na lądzie, jednak dzięki silnym kończyną, z łatwością może się wspinać na drzewa. Żyją około 2 lat w naturalnym środowisku oraz do 7 lat w niewoli[11]. Ich naturalnymi wrogami są drapieżniki lasów deszczowych takie jak: puma, ocelot oraz różnego rodzaju węże.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Didelphis aurita, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b M. zu Wied-Neuwied: Beiträge zur Naturgeschichte von Brasilien. Cz. 2. Weimar: Im Verlage des Landes-Industrie-Comptoirs, 1826, s. 395. (niem.).
- ↑ C.J. Temminck: Monographies de Mammalogie ou description de quelques genres de mammifères, dont les espécies ont été observeés dans les différents musées de l’Europe. T. 1. Paris: Chez G. Dufour, 1827, s. 30. (fr.).
- ↑ E. Liais: Climats, géologie, faune et géographie botanique du Brésil. Paris: Garnier Frères, 1872, s. 329. (fr.).
- ↑ R. von Ihering: Os mammiferos do Rio Grande do Sul. 1894, s. 99. (port.).
- ↑ Miranda Ribeiro 1935 ↓, s. 35.
- ↑ Miranda Ribeiro 1935 ↓, s. 36.
- ↑ D. Astua de Moraes, N. de la Sancha, L. Costa, Didelphis aurita, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [online], wersja 2020-2 [dostęp 2020-07-18] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 2. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b D. Astúa: Family Didelphidae (Opossums). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 162–163. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
- ↑ a b c P. Cusick, ''Didelphis aurita'' (big-eared opossum), Animal Diversity Web [dostęp 2020-07-11] (ang.).
- ↑ Didelphis aurita - Vertebrate Collection | UWSP, www.uwsp.edu [dostęp 2020-07-11] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. de Miranda Ribeiro. Fauna de Therezopolis. „Boletim do Museu Nacional”. 11 (3–4), s. 4–40, 1935. (port.).