Dywizje zmotoryzowane (ZSRR)

Dywizje zmotoryzowane – związki taktyczne Armii Czerwonej formowane na podstawie decyzji Komitetu Obrony od 22 maja 1940.

Skład etatowy

Skład etatowy dywizji zmotoryzowanej był następujący:

• dowództwo dywizji,
• dwa pułki zmotoryzowane, każdy w składzie: dowództwo pułku, 3 zmotoryzowane bataliony (w każdym 3 kompanie strzeleckie i kompania moździerzy);
• kompania dowództwa,
• kompania zwiadu,
• bateria armat (4 armaty 76 mm),
• pułk czołgów (w składzie 4 batalionów czołgów i pododdziałów zabezpieczenia),
• pułk artylerii haubic, w składzie: 2 dywizjony artylerii (2 baterie po 4 działa: bateria haubic 122mm i bateria armat 76mm),
• dywizjon artyleryjski haubic 152mm (3 baterii po 4 haubice),
• pododdziały zabezpieczenia.
• batalion rozpoznawczy w składzie kompania czołgów, kompania samochodów pancernych, kompania motocyklowa.
• dywizjon artylerii przeciwpancernej,
• dywizjon artylerii przeciwlotniczej (8 armat 37 mm),
• batalion saperów,
• samodzielny batalion łączności,
• batalion transportowo-remontowy,
• batalion medyczny,
• inne pododdziały logistyczne.

Etatowo dywizja powinna posiadać:

• 11 534 ludzi,
• 258 czołgów BT-7
• 17 T-37/T-38/T-40,
• 51 samochodów pancernych,
• 12 haubic 152 mm,
• 16 haubic 122 mm,
• 16 armat 76 mm,
• 30 armat przeciwpancernych 45 mm,
• 8 armat przeciwlotniczych 37 mm,
• 12 przeciwlotniczych karabinów maszynowych DSzK,
• 12 moździerzy 82 mm,
• 60 moździerzy 50 mm,
• 80 ciężkich karabinów maszynowych,
• 367 ręcznych karabinów maszynowych,
• 1 587 samochodów,
• 128 ciągników (Woroszyłowiec, T-20 Komsomolec),
• 159 motocykli.