Ciężki karabin maszynowy
Ciężki karabin maszynowy (ckm, cekaem) – automatyczna (samoczynna) broń strzelecka zespołowa, karabin maszynowy strzelający amunicją karabinową.
Przeznaczony jest do niszczenia grupowych celów żywych, środków ogniowych, lekko opancerzonego sprzętu i nisko lecących celów powietrznych[1]. Dużą szybkostrzelność praktyczną uzyskano dzięki zastosowaniu luf chłodzonych wodą lub szybkowymiennych luf chłodzonych powietrzem. Działanie broni najczęściej oparte na zasadzie krótkiego odrzutu lufy (np. Maxim) lub odprowadzania gazów prochowych z lufy (np. Hotchkiss). Broń strzela z ciężkiej podstawy (trójnożnej, saneczkowej, kołowej) ogniem ciągłym (długimi lub krótkimi seriami). Podstawa często umożliwia prowadzenie ognia przeciwlotniczego.
Dzięki dużej masie i zastosowaniu mechanizmów kierunkowego i podniesieniowego, ckm umożliwia prowadzenie celnego ognia bezpośredniego na odległość do 1000 m[1]. Podczas pierwszej wojny światowej, a także w okresie międzywojennym, stosowano również ogień pośredni, pogłębiany i posiewany na odległości 1000-2500 m. Obecnie ta kategoria zespołowej broni maszynowej została wyparta przez uniwersalne karabiny maszynowe[1].
Jednym z pierwowzorów ciężkich karabinów maszynowych były kartaczownice.
| Dane techniczno-taktyczne ciężkich karabinów maszynowych | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzór broni (państwo) | Kaliber (mm) | Długość broni (mm) | Długość lufy (mm) | Masa broni (kg) | Masa lufy (kg) | Masa podstawy (kg) | Prędkość początkowa pocisku (m/s) |
Zasilanie, liczba pocisków | Chłodzenie |
| Bergmann wz. 02 (Niemcy) | 7,92 | 1080 | 715 | 18,0 | 1,6 | 19,0 | 845 | taśma parciana, 250 | wodne |
| Breda M1937 (Włochy) | 8,0 | - | - | 19,4 | 8,1 | 18,8 | 780 | taśma metalowa, 20, 25 | powietrzne |
| Brixia M1920 (Włochy) | 6,5 | 1020 | 553 | 15,5 | 1,4 | 9,0 | - | magazynek, 50, 30 | wodne |
| Browning M1917 (USA) | 7,62 | 965 | 620 | 14,8 | - | 23,9 | - | taśma parciana, 250 | wodne |
| Browning M1919 (USA) | 7,62 | 925 | 609 | 14,5 | - | 22,7 | - | taśma parciana, 250 | powietrzne |
| wz. 30 (Polska) | 7,92 | 1200 | 720 | 21,0 | - | 26,3 | 845 | taśma parciana, 330 | wodne |
| Colt M1914 (USA, Rosja) | 7,62 | 1050 | 700 | 16,4 | 4,8 | 20,0 | - | taśma parciana, 250 | powietrzne |
| Fiat-Revelli M1914 (Włochy) | 6,5 | 1180 | 654 | 17,4 | - | 20,0 | 640 | magazynek, 50 | wodne |
| Fiat-Revelli M1935 (Włochy) | 8,0 | 1270 | 635 | 18,4 | - | 22,5 | 791 | magazynek, 50; taśma 300 | powietrzne |
| Hotchkiss Mle 14 (Francja) | 8,0 | 1390 | 800 | 24,3 | 10,4 | 22,5 | 701 | taśma metalowa, 24, 251 | powietrzne |
| Hotchkiss wz. 25 (Polska) | 7,92 | 1289 | 775 | 23,8 | 10,4 | 12,5 | 800 | taśma metalowa, 30, 251 | powietrzne |
| Hotchkiss M4 (Francja) | 8,0 | 1289 | 800 | 14,7 | 8,3 | 23,2 | 732 | taśma, 30, 50, 100 | powietrzne |
| Maxim MG08 (Niemcy) | 7,92 | 1200 | 720 | 23,0 | 1,8 | 27,0 | 845 | taśma parciana, 250 | wodne |
| Maxim wz. 05 (Rosja, ZSRR) | 7,62 | 1067 | 721 | 20,3 | 2,0 | 44,0 | 800 | taśma parciana, 250 | wodne |
| Maxim wz. 10/28 (Polska) | 7,92 | 1085 | 721 | 21,2 | 2,0 | 43,5 | 820 | taśma parciana, 250 | wodne |
| Maxim wz. 32/33 (Finlandia) | 7,62 | 1107 | 720 | 18,4 | 2,0 | 20,4 | 863 | taśma parciana, 250 | wodne |
| C2(prototyp) (Polska) | 7,92 | 1125 | 720 | 18,3 | 10,0 | - | - | taśma metalowa | powietrzne |
| St. Etienne Mle 07 (Francja) | 8,0 | 1200 | 800 | 24,7 | 4,7 | 26,5 | - | taśma metalowa, 25 | powietrzne |
| Schwarzlose wz. 07/12 (Austro-Węgry) | 8,0 | 945 | 530 | 22,4 | 1,3 | 19,0 | - | taśma parciana, 100, 250 | wodne |
| Vickers wz. 09 (Wielka Brytania) | 7,7 | 1100 | 720 | 18,1 | 1,7 | 23,7 | 745 | taśma parciana, 250 | wodne |
| Vickers wz. 09/27 (Wielka Brytania) | 7,7 | 1155 | 723 | 15,0 | 1,7 | 17,3 | 745 | taśma parciana, 250 | wodne |
| ZB-53 wz. 37 (Czechosłowacja) | 7,92 | 1100 | 675 | 18,9 | - | 17,5 | 745 | taśma parciana, 250; taśma metalowa, 100, 200 | powietrzne |
| Type 92 (Japonia) | 7,7 | 990 | 610 | 11,8 | - | 11,5 | 747 | magazynek, 47 | powietrzne |
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 51.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 51. ISBN 83-86028-01-7.