Edmund Chojecki (major)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Chojecki
Ilustracja
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1892
Popówka

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Stanowiska

rejonowy inspektor koni w Łucku

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Edmund Chojecki (pierwszy z prawej) w towarzystwie pozostałych członków polskiej kadry jeździeckiej
Polska ekipa jeźdźców przed wyjazdem na konkursy hippiczne w Nicei i w Rzymie - rtm. Edmund Chojecki 3. z lewej; Grudziądz 1926

Edmund Chojecki (ur. 18 marca 1892 w Popówce, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 marca 1892 w Popówce, powiecie nowogródzkim, w rodzinie Józefa i Władysławy ze Zdrojewskich[1]. Po I wojnie światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego.

Wziął udział w wojnie z bolszewikami[2]. W maju 1920 roku, w stopniu porucznika, został przydzielony do 16 pułku ułanów na stanowisko dowódcy szwadronu karabinów maszynowych[2][3].

Był wybitnym jeźdźcem. W 1921 znalazł się w składzie reprezentacji Polski w zawodach w Nicei. W kolejnych latach brał udział w wielu zawodach sportowych i odnosił sukcesy[4].

Został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy. W 16 pułku ułanów służył do 1924[2]. Później został przeniesiony do 23 pułku ułanów, a następnie przydzielony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko szefa ekwitacji[5]. W tym czasie poznał mjra Henryka Dobrzańskiego. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W lipcu tego roku został przesunięty w CWKaw ze stanowiska instruktora jazdy konnej na stanowisko głównego instruktora jazdy konnej[7][2]. Później został przeniesiony do 4 pułku strzelców konnych w Płocku[2]. W kwietniu 1933 został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Łucku[8][2]. Na tym stanowisku pozostał do 1939[9].

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. O jego pobycie tam wspomniał w swojej relacji Henryk Gorzechowski (syn Henryka Gorzechowskiego)[10]. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (LW 015/2 z 5.4.1940 r., poz. 31)[11]. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 480[12]. Przy zwłokach Edmunda Chojeckiego zostały odnalezione m.in. legitymacja oficerska, legitymacja Orderu Virtuti Militari i dokument jego nadania, trzy pocztówki, dwa listy, pugilares[13].

Był żonaty z Marią z Mojewskich, z którą miał córkę Krystynę[1].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” 26 marca 2009 Edmund Chojecki został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Zespole Szkół w Birczy[16].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 75.
  2. ↑ a b c d e f Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 22, 25, 36.
  4. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 48, 66, 69.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 331, 346.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 106.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 211.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 83.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130, 863.
  10. ↑ Na katyńskiej drodze. Z Henrykiem Gorzechowskim, ocalałym więźniem Kozielska rozmawia Marek Hołubicki. W: Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Relacje, wspomnienia, publicystyka. Warszawa: Alfa, 1989, s. 28–33. ISBN 83-7001-296-5.
  11. ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 48.
  12. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
  13. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 37. ISBN 83-7001-294-9.
  14. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  15. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  16. ↑ Informacje. bircza.edu.pl. [dostęp 2014-08-06].
  17. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 42.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1151.
  19. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 43.
  20. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  21. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130.
  22. ↑ M.P. z 1926 r. nr 214, poz. 607 „w uznaniu zasług, położonych około podniesienia poziomu sportowego w wojsku oraz znakomitej propagandy Polski zagranicą”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Chojecki_(major)&oldid=71658640”