Edward Hołyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Hołyński
Ilustracja
Grób Edwarda Hołyńskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1911
Moskwa

Data i miejsce śmierci

20 września 1982
Warszawa

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal 10-lecia Polski Ludowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Edward Hołyński (ur. 3 lutego 1911 w Moskwie, zm. 20 września 1982 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, szef Wojsk Łączności od 1958.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po 1918 wrócił z rodzicami do Polski i zamieszkał w Warszawie. Od września 1926 do 1932 uczył się w Bydgoszczy, następnie odbył służbę wojskową we Włodzimierzu Wołyńskim. Od 1933 był praktykantem w bydgoskiej elektrowni, a 1934–1936 uczył się w szkole teletechnicznej w Warszawie. 1938–1939 studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej i pracował w Fabryce Aparatury Elektrycznej w Warszawie. Po wrześniu 1939 na Wileńszczyźnie, m.in. monter elektryk. We wrześniu 1944 zmobilizowany do WP w Wilejce, służył początkowo w zapasowym pułku piechoty w Białymstoku, a od grudnia 1944 był starszym technikiem Centrali Telefonicznej Sztabu Głównego WP w Lublinie. Od kwietnia 1945 oficer łączności. We wrześniu 1945 został kierownikiem Centrali Telefonicznej w Węźle Łączności Sztabu Generalnego WP. Od czerwca 1946 zastępca dowódcy samodzielnego batalionu łączności Sztabu Generalnego WP, a od listopada 1946 kierownik Węzła Łączności Sztabu Generalnego WP. Od września 1947 pracował w Departamencie Łączności MON, gdzie kierował różnymi wydziałami. 23 grudnia 1956 został zastępcą szefa Wojsk Łączności ds. techniki i naukowo-badawczych, a 3 sierpnia 1958 - szefem tych wojsk. 1960–1963 zaocznie studiował w Akademii Sztabu Generalnego. W październiku 1963 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki w obecności ministra obrony Mariana Spychalskiego. Od kwietnia 1967 do stycznia 1969 Inspektor ds. Łączności Sztabu Generalnego WP. W styczniu 1969 z powodu choroby wieńcowej i niewydolności oddechowej został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i 3 kwietnia przeniesiony w stan spoczynku.

Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B4-9-1)[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-18].
  2. M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 59 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 531533.