Elżbieta Zapendowska
| ||
 Elżbieta Zapendowska (2011) | ||
| Data i miejsce urodzenia | 11 maja 1947 Starachowice | |
| Zawód, zajęcie | krytyk muzyczny | |
Elżbieta Zapendowska (ur. 11 maja 1947 w Starachowicach[1]) – polski krytyk muzyczny, specjalistka od emisji głosu, osobowość telewizyjna.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w Starachowicach, ale wychowywała się w Opolu[1]. Ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Opolu w klasie fortepianu i pedagogikę na Akademii Muzycznej w Warszawie[2][3][4].
Po studiach wróciła do Opola, gdzie w latach 70. pracowała jako nauczycielka fortepianu w Szkole Muzycznej I stopnia, a następnie jako nauczycielka śpiewu w szkole podstawowej i liceum[3][4][5]. W 1977 roku rozpoczęła pracę w Wojewódzkim Domu Kultury. Założyła w nim Opolskie Studio Piosenki, którego wychowankowie byli rokrocznie laureatami ogólnopolskich festiwali muzycznych[3][6]. W 1985 powołała grupę wokalną gospel Studio Singers, która wygrała Grand Prix na festiwalu Estrada’88 i brała udział w licznych festiwalach jazzowych[3]. Na początku lat 90. została zwolniona z pracy i przez dwa lata była bezrobotna, a następnie pracowała w Miejskim Ośrodku Kultury[4][5][6].
W 1992 przeprowadziła się do Warszawy, kiedy Wiktor Kubiak, producent Metra, zaproponował jej pracę w teatrze Studio Buffo[4][7][8]. Przygotowywała wokalistów do spektakli: Metro, Do grającej szafy grosik wrzuć, Grosik 2, Nie Opuszczaj Mnie, Tyle Miłości[3]. Następnie pracowała także z wokalistami Teatru Muzycznego „Roma” przy musicalach: Crazy For You, Piotruś Pan, Miss Sajgon, Grease, Koty[9].
Uczestniczyła w nagraniach płyt: Ryszarda Rynkowskiego, Maryli Rodowicz, Kasi Kowalskiej, Marka Kościkiewicza, zespołu Brathanki, Krzysztofa Kiljańskiego[3]. Była jurorką we wszystkich edycjach programów rozrywkowych telewizji Polsat: Idol (2002–2005, 2017), Jak oni śpiewają (2007–2009) i Must Be the Music. Tylko muzyka (2011–2016). Udzielała lekcji wielu artystom, m.in. Edycie Górniak, Dodzie, Michałowi Bajorowi czy Łukaszowi Zagrobelnemu[4][5][8]. Jest nauczycielką i jurorką na warsztatach i festiwalach muzycznych, a od 2009 wraz z Andrzejem Głowackim prowadzi także własną Szkołę Piosenki w Warszawie[8][10]. W 2014 została uhonorowana przez Radę Miasta Opola tytułem Ambasadora Stolicy Polskiej Piosenki[11].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jest rozwiedziona; z byłym mężem ma córkę, Olgę[12]. Jej życiowym partnerem jest Andrzej Kruk[7][13].
Ma poważne problemy ze wzrokiem – cierpi na krótkowzroczność, choruje na zaćmę i jaskrę[14].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Elżbieta Zapendowska: - Dawniej każdy solista na festiwalu był inny opole.naszemiasto.pl [dostęp 2018-11-18]
- ↑ Ela Zapendowska: Do szkoły zdawałam pijana, www.se.pl [dostęp 2020-01-17].
- ↑ a b c d e f Ogólnopolskie Konfrontacje Muzyczne, DK Sokół, 30 listopada 2019 [dostęp 2020-01-17] (pol.).
- ↑ a b c d e Elżbieta Zapendowska: Bywa wredna, Onet Kultura, 30 stycznia 2003 [dostęp 2020-01-17] (pol.).
- ↑ a b c Fot Witold Chojnacki, Elżbieta Zapendowska: Jestem niezależna, szczera i ślepa, Nowa Trybuna Opolska, 18 września 2010 [dostęp 2020-01-17] (pol.).
- ↑ a b Katarzyna Kownacka, Muzyczny wf. Opolskie Studio Pioseki tworzy gwiazdy, Nowa Trybuna Opolska, 17 października 2010 [dostęp 2020-01-24] (pol.).
- ↑ a b Demakijaż - Elżbieta Zapendowska, Ipla.tv [dostęp 2020-01-24].
- ↑ a b c Elżbieta Zapendowska: Polska muzyka pop jest nudna jak flaki z olejem, plejada.pl, 31 stycznia 2020 [dostęp 2020-02-03] (pol.).
- ↑ Encyklopedia, Elżbieta Zapendowska, Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2020-01-17] (pol.).
- ↑ Szkoła Piosenki Elżbiety Zapendowskiej i Andrzeja Głowackiego [dostęp 2020-01-17] (pol.).
- ↑ Uchwała nr LV/825/14 Rady Miasta Opola z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie nadania tytułu „Ambasadora Stolicy Polskiej Piosenki”.
- ↑ Elżbieta i Olga Zapendowskie, OnetKobieta, 14 marca 2005 [dostęp 2020-01-17] (pol.).
- ↑ Elżbieta Zapendowska o 20 lat młodszym partnerze:, Viva.pl [dostęp 2020-01-24] (pol.).
- ↑ Sylwia Borowska, Elżbieta Zapendowska: Tylko bez lukru, polki.pl, 28 października 2011 [dostęp 2020-01-24].