Ennearthron cornutum
| Ennearthron cornutum | |||
| (Gyllenhal, 1827) | |||
_(31439777384).png)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Ennearthron cornutum | ||
| Synonimy | |||
| |||
Ennearthron cornutum – gatunek chrząszcza z rodziny czerwikowatych. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1802 roku przez Thomasa Marshama pod nazwą Ptinus concinnum[1]. Okazała się ona jednak młodszym homonimem, w związku z czym za ważny uznaje się epitet wprowadzony w 1827 roku przez Leonarda Gyllenhala w kombinacji Cis cornutum. W 1847 roku J. Mellié przeniósł go do nowego rodzaju Ennearthron[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz o wydłużonym, walcowatym, lekko błyszczącym ciele długości od 1,4 do 2 mm. Ubarwienie ma rdzawoczerwone do rudożółtego, rzadziej ciemniejsze, zawsze z częściowo żółtawymi czułkami i odnóżami. Wierzch ciała jest wyraźnie i gęsto punktowany. Czułki zbudowane z dziewięciu członów, z których trzy ostatnie formują buławkę. Głowa samca ma dwa szerokie zęby po bokach. Przedplecze pozbawione jest długich rzęsek na krawędziach przedniej i bocznych. U samca jego przednia krawędź przedłużona jest w dwa rogi. Na pokrywach brak jest regularnych rzędów punktów, natomiast w niewyraźne, podłużne szeregi ułożone są złociście brązowo ubarwione, krótkie, chropowate, łuskowate włoski. Długość pokryw jest co najmniej półtorakrotnie większa niż ich wspólna szerokość. Golenie odnóży przedniej pary cechują się kątem zewnętrzno-wierzchołkowym ostrym lub przedłużonym w ząbek[3].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad saproksyliczny, mykofagiczny. Przechodzi rozwój w owocnikach ponad 30 gatunków rosnących na drzewach liściastych hub[3][4], w tym w owocnikach pniarka brzozowego, trwałoporki jesionowej, twardoporka wiązowego, błyskoporka szczotkowatego, błyskoporka promienistego, czyrenia ogniowego, żagwiaka łuskowatego i żółciaka siarkowego[4]. Preferuje owocniki stare i wysuszone[3]. Ponadto znajdowany jest w zmurszałym drewnie i pod przegrzybiałą korą drzew liściastych[4].
Gatunek palearktyczny, w Europie znany z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Rumunii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny oraz europejskiej części Rosji (od Karelii na północy po Kaukaz na południu[4]), w Azji zaś z Gruzji, Azerbejdżanu, chińskiego Jilinu oraz japońskiej wyspy Hokkaido[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ T. Marsham: Entomologia Britannica: sistens insecta Britanniae indigena, secundum methodum Linnaenam disposita: Tomus I. Coleoptera. Londini: J. White, 1802, s. 87.
- ↑ a b J. Jelínek: Ciidae. W: Catalogue of Palaearctic Coleoptera Volume 5. Tenebrionoidea. I. Löbl, A. Smetama (red.). Wyd. Apollo Books. Stenstrup: 2008, s. 55–62.
- ↑ a b c Von Arved Lompe: Gattung: Ennearthron. [w:] Käfer Europas [on-line]. 2021. [dostęp 2024-02-29].
- ↑ a b c d B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Katalog Fauny Polski. Tom XXIII, zeszyt 14. Chrząszcze – Coleoptera. Cucujoidea, część 3.. Warszawa: 1987.