Erik Erikson
Erik Erikson (ur. 15 czerwca 1902 we Frankfurcie n. Menem, zm. 12 maja 1994 w Harwich) – amerykański psychoanalityk i psycholog rozwoju człowieka duńskiego pochodzenia[1].
W 1933 roku ukończył Wiedeński Instytut Psychoanalityczny. Od 1939 roku wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim, następnie (1951) na uniwersytecie w Pittsburgu, a w latach 1960–1970 na Uniwersytecie Harvarda[1].
Twórca teorii rozwoju psychospołecznego. Był uczniem Anny Freud, córki Zygmunta Freuda. Zaliczany jest do "neofreudystów". Stworzył swoją teorię, którą zaliczono do podstaw psychoanalizy. Kładł w niej nacisk na rozwiązywanie kryzysów rozwojowych, pojawiających się w życiu każdego człowieka. Według Erika Eriksona człowiek przeżywa osiem kryzysów rozwojowych od wczesnego dzieciństwa do późnej starości. Ich rozwiązanie decyduje o konstrukcji osobowości człowieka. Swoją teorię przedstawił w książce Dzieciństwo i społeczeństwo (1963)[1].
Napisał biografie Marcina Lutra Young man Luther (1958) oraz Mahatmy Gandhiego Ghandi's truth (1969) oparte na koncepcjach psychoanalizy[1].
Dzieła wydane po polsku[edytuj | edytuj kod]
- Dopełniony cykl życia
- Dzieciństwo i społeczeństwo
- Tożsamość a cykl życia
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 2001, s. 95. ISBN 83-88149-41-5.
