Ernst Emil Peterson

Ernst Emil Peterson

Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1808 Bydgoszcz, Księstwo Warszawskie
Data i miejsce śmierci	13 listopada 1867 Bydgoszcz, Królestwo Prus
Zawód, zajęcie	prawnik, urzędnik

{{Biogram infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = Nieznane pola: "podpis".

Ernst Emil Peterson (ur. 1808 w Bydgoszczy, zm. 1867 w Bydgoszczy) – adwokat, notariusz, nadburmistrz Bydgoszczy (1840–1844), deputowany do Sejmu Wielkiego Księstwa Poznańskiego.

Życiorys

Urodził się 18 grudnia 1808 r. w Bydgoszczy. Był synem Ernsta Conrada Petersona, inspektora Kanału Bydgoskiego i Dorothy Elisabeth z domu Senff. Po odbyciu studiów prawniczych przeszedł kolejne etapy kariery sądowniczej. W 1837 r. został mianowany asesorem wyższego sądu krajowego i z tym cenzusem pracował w sądach bydgoskich.

W 1840 r. złożył swoją kandydaturę w wyborach burmistrza Bydgoszczy, po śmierci Carla Boethke, dotychczas zajmującego to stanowisko. Z rywalizacji, w której ubiegało się 15 kandydatów wyszedł zwycięsko. 8 kwietnia 1840 r. Rada Miejska w Bydgoszczy wybrała go burmistrzem miasta, a 18 września 1840 r. wybór ten zatwierdziła Królewska Regencja w Bydgoszczy. Sukces ten w jakiejś mierze zawdzięczał ojcu, osobie powszechnie szanowanej.

Urzędowanie jako burmistrz rozpoczął z dniem 1 października 1840 r. W 1843 r. wybrano go ponadto deputowanym do Sejmu Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Uczestniczył w pracach sejmowej komisji zajmującej się opracowaniem petycji do króla w sprawie przywrócenia Polakom swobód narodowych. Petycja ta była wyrazem protestu przeciwko polityce wzmożonej germanizacji na terenie Wielkiego Księstwa Poznańskiego, której zdecydowanym zwolennikiem był naczelny prezes prowincji Edward Flottwell.

Działalność Petersona w poznańskim sejmie krajowym stała się przyczyną jego odejścia ze stanowiska burmistrza, gdyż bydgoskie władze regencyjne niechętnie widziały jego propolską działalność. Wokół jego osoby narastała atmosfera dezaprobaty, która z czasem przerodziła się w otwarty konflikt polityczny między władzami miasta i administracją państwową. Uniemożliwił on w praktyce normalne funkcjonowanie magistratu. W związku z tym wymuszono na nim podanie się do dymisji. Stosowny wniosek z rezygnacją ze stanowiska burmistrza złożył Radzie Miejskiej w Bydgoszczy 28 marca 1844 r., a 3 kwietnia 1844 r. ostatecznie opuścił zajmowane stanowisko. Wybrany na 12-letnią kadencję urząd swój pełnił tylko przez 3 i pół roku. Padł ofiarą nowego kursu politycznego, którego wykładnią była germanizacja tej części Królestwa Prus.

Po odejściu z magistratu, powrócił do pracy w sądownictwie. W latach 1844-1847 był obrońcą przy Sądzie Powiatowym w Bydgoszczy. W 1847 r. został mianowany notariuszem i działalność tą prowadził do śmierci. W 1848 r. otrzymał tytuł komisarza sprawiedliwości jako obrońca przy Sądzie Krajowym w Bydgoszczy. U schyłku życia uhonorowano go jako prawnika, nadając mu w 1864 r. tytuł radcy sprawiedliwości. Zmarł 13 listopada 1867 r. w Bydgoszczy.

Był żonaty z Elise z domu Bischoff. Miał pięcioro dzieci. Jeden z jego synów - Julius Peterson - był burmistrzem Bydgoszczy w latach 1881-1889. Zamieszkiwał przy ul. Toruńskiej 39 w Bydgoszczy.

Zobacz też

• Prezydenci Bydgoszczy
• Ernst Conrad Peterson – ojciec, inspektor Kanału Bydgoskiego
• Julius Peterson – syn, burmistrz Bydgoszczy (1881–1889)
• Ernst Heinrich Peterson – przemysłowiec, właściciel cegielni w Bydgoszczy

Bibliografia

• Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom II. Bydgoszcz 1995. ISBN 83-85327-27-4, str. 116-117