Eugeniusz Banasiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Banasiński
Data i miejsce urodzenia

9 grudnia 1886
Jurków

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 1964
Mumbaj

Miejsce spoczynku

Mumbaj

Zawód, zajęcie

konsul

Alma Mater

Uniwersytet we Fryburgu

Małżeństwo

Kira Banasińska (1921–1964)

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Eugeniusz Banasiński (ur. 9 grudnia 1886 w Jurkowie na Kielecczyźnie[1], zm. 1 stycznia 1964 w Mumbaju, Indie[2]) – doktor filozofii, dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uczył się w gimnazjum w Pińczowie i Kielcach, skąd w 1905 został wydalony za walkę o szkołę polską[1]. W 1912 ukończył studia na uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii[1].

W latach 1914–1919 pracował na Syberii w polskiej organizacji politycznej przy tworzeniu Dywizji Syberyjskiej[1]. Od 1920 do 1923 uczył w gimnazjum polskim im. H. Sienkiewicza w Harbinie w Mandżurii[1][3]. Od 1923 redagował „Dział Handlowo-Przemysłowy”, dodatek do „Tygodnika Polskiego”, redagowanego w Harbinie przez Kazimierza Grochowskiego.

W 1925 wrócił do kraju. Zaraz jednak skierowany został do Japonii, gdzie od 1 czerwca 1925 do 30 kwietnia 1931 kierował wydziałem konsularnym przy Poselstwie Rzeczypospolitej Polskiej w Tokio[3]. Od 1 grudnia 1931 do 31 marca 1932 pracował w wydziale konsularnym przy Poselstwie Rzeczypospolitej Polskiej w Moskwie. 1 stycznia 1933 założył pierwszą polską placówkę konsularną na terenie Indii, w Bombaju[4].

Przy współudziale żony Kiry Banasińskiej, która była kierownikiem placówki Polskiego Czerwonego Krzyża w Indiach, oraz wicekonsula Tadeusza Lisieckiego, zorganizował z pomocą Indyjskiego Czerwonego Krzyża obóz przejściowy dla dzieci polskich w Bandrze na przedmieściach Bombaju[5][6][7]. Dzieci te zostały potem przewiezione do Balachadi, gdzie maharadża Jam Saheb Digvijay Sinhji wybudował Polish Children Camp.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Efektem pobytu Banasińskiego w Azji był szereg książek i artykułów, m.in.:

  • Japonia współczesna. Sprawozdanie ekonomiczne (Warszawa 1927),
  • Rynek japoński a nasza ekspansja gospodarcza (w: Polacy na Dalekim Wschodzie, Harbin 1928),
  • Japonia-Mandżuria. Studium polityczno-ekonomiczne (Warszawa 1931),
  • Korea, ogólna charakterystyka stosunków politycznych w latach 1860–1919 (Przegląd Polityczny, 1932),
  • Rzut oka na sytuację polityczna Indii (Polityka Narodów, 1932),
  • Mongolia (Wiadomości Służby Geograficznej”, nr 3, 1932).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 22.
  2. ↑ 71 rocznica przybycia polskich uchodźców do Indii oraz utworzenia Polskiego Osiedla Valivade-Kolhapur. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2014-03-02. [dostęp 2014-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-13)].
  3. ↑ a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 23.
  4. ↑ a b Rocznik służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933 r.
  5. ↑ Wiesław Stypuła, Ośrodki przejściowe i tranzytowe w Indiach
  6. ↑ Sto lat poza ojczyzną - Archiwum Rzeczpospolitej [online], archiwum.rp.pl [dostęp 2023-11-13].
  7. ↑ Piotr Szubarczyk: Misja wicekonsula Lisieckiego Nasz Dziennik, Nr 34 (3051) z 9–10 lutego 2008.
  8. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 12, 1939. 
  9. ↑ Zarządzenie o nadaniu Srebrnego Krzyża Zasługi (M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 347) „za zasługi w służbie konsularnej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eugeniusz_Banasiński&oldid=71850513”