Ewa Paczoska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ewa Paczoska
(Ewa Gaworska)
Kraj działania  Polska
Data i miejsce urodzenia 2 stycznia 1952
Warszawa
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność:
historia literatury polskiej, literatura pozytywizmu i Młodej Polski
Alma Mater Uniwersytet Warszawski
Doktorat 1983 – literaturoznawstwo
Uniwersytet Warszawski
Habilitacja 24 marca 1997 – literaturoznawstwo
Uniwersytet Warszawski
Profesura 8 czerwca 2006
Wykładowczyni
Jednostka Wydziału Polonistyki UW
Stanowisko Dyrektorka Instytutu Literatury Polskiej
Okres zatrudn. od 1974
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Ewa Paczoska z d. Gaworska (ur. 2 stycznia 1952 w Warszawie) – profesor historii literatury polskiej, poetka i piosenkarka. Pracuje na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Córka Henryka Gaworskiego i Natalii z d. Traczyk, księgarki. Uczęszczała do XLIX Liceum Ogólnokształcącego im. Z. Modzelewskiego w Warszawie. Po zdaniu matury w 1969 podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim[1].

Po uzyskaniu w 1974 magisterium podjęła pracę na Wydziale Polonistyki UW w Zespole do badań nad życiem literackim Warszawy 1865-1895, którego przez kilka lat była sekretarzem. W 1978 podjęła stacjonarne studia doktoranckie. W 1983 doktoryzowała się na podstawie rozprawy pt. Krytyka literacka pozytywistów (promotorka: Janina Kulczycka-Saloni). W 1984 podjęła pracę jako adiunktka na Wydziale Humanistycznym Filii UW w Białymstoku, przez kilka lat kierowała tam Zakładem Literatury. W 1995 powróciła na Wydział Polonistyki UW, obejmując kierownictwo Zakładu Literatury i Kultury Drugiej Połowy XIX Wieku Instytutu Literatury Polskiej. W 1997 uzyskała na UW habilitację na podstawie książki „Lalka”, czyli rozpad świata i otrzymała stanowisko profesor nadzwyczajnej. W 2006 uzyskała tytuł profesora. W latach 2002–2007 była zatrudniona także na Wydziale Nauk Humanistycznych i Społecznych Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Od 2012 pełni funkcję dyrektorki Instytutu Literatury Polskiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego[2][1].

Jako uczona zajmuje się literaturą drugiej połowy XIX wieku. Napisała wiele książek dotyczących tego okresu, m.in. „Lalka”, czyli rozpad świata, Krytyka literacka pozytywistów, Dojrzewanie, dojrzałość i niedojrzałość. Od Bolesława Prusa do Olgi Tokarczuk, Prawdziwy koniec XIX wieku.

Ewa Paczoska jest autorką i współautorką kilku podręczników licealnych. Współorganizowała także Olimpiadę Literatury i Języka Polskiego[1]. Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi[3].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

W pracy artystycznej posługuje się swoim panieńskim nazwiskiem Gaworska. W latach 70. i 80. XX w. wraz z Markiem Majewskim współtworzyła zespół z kręgu piosenki studenckiej Zegar z kukułką (reaktywowany w roku 2012 w ramach festiwalu OPPA)[4]. Wydała dwie płyty: Stały meldunek i Portowe gadanie[5], a także trzy tomiki poezji: Wiersze uzbierane, Pani poetka pisze, Nierówne światło[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Ewa PACZOSKA – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku, www.ppibl.ibl.waw.pl [dostęp 2018-12-01] (pol.).
  2. ↑ Prof. Ewa Paczoska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2018-12-01].
  3. ↑ M.P.2017.716, www.prawo.pl [dostęp 2018-12-01] (pol.).
  4. ↑ „Zegar z kukułką” - Ewa Gaworska i Marek Majewski w ramach OPPA'2012 - 20 listopada o 19.00 - ::..SCENA PIĘTRO WYŻEJ..::, www.scenapw.sdk.pl [dostęp 2017-11-23] (pol.).
  5. ↑ Ewa Gaworska - Portowe gadanie, sklep.dalmafon.pl [dostęp 2017-01-13].
  6. ↑ Chmura Czytania darmowe książki, www.chmuraczytania.pl [dostęp 2017-01-13].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Informacje na podstawie szkicu biograficznego z: Ewa Paczoska, „Lalka”, czyli rozpad świata, Wydawnictwo Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008.
  • Prof. Ewa Paczoska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2009-07-26].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Paczoska&oldid=58738570”