Fenmetrazyna

Fenmetrazyna
Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 3-metylo-2-fenylomorfolina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C11H15NO
Masa molowa	177,24 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	134-49-6 1707-14-8 (chlorowodorek)
PubChem	4762
DrugBank	DB00830
SMILES CC1C(OCCN1)C2=CC=CC=C2
InChI InChI=1S/C11H15NO/c1-9-11(13-8-7-12-9)10-5-3-2-4-6-10/h2-6,9,11-12H,7-8H2,1H3 Key=OOBHFESNSZDWIU-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie >5 mg/l Temperatura topnienia 178 °C Temperatura wrzenia 83–85 °C (0,6 torr) logP 1,7 Kwasowość (pKa) 8,58
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne. Numer RTECS QE6475000 Dawka śmiertelna LD50 125 mg/kg (mysz, doustnie)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
Legalność w Polsce	substancja psychotropowa grupy II-P
Farmakokinetyka Działanie stymulujące Okres półtrwania 16–31 h Metabolizm wątrobowy

Fenmetrazyna (łac. phenmetrazinum) – organiczny związek chemiczny, pochodna morfoliny wykazująca silne działanie anorektyczne.

Związek opatentowany w 1952 r. przez niemiecką firmę farmaceutyczną Boehringer-Ingelheim, natomiast wprowadzony do lecznictwa w 1954 r. pod nazwą handlową Preludin. Podobnie jak inne preparaty o podobnym profilu działania (m.in. fentermina, chlorfentermina, fenfluramina, deksfenfluramina, fendimetrazyna, mazindol), wykazuje wiele efektów niepożądanych, m.in. silne skoki ciśnienia tętniczego krwi, częstoskurcz zatokowy, pobudzenie OUN, uzależnienie. Dawniej szeroko stosowany w farmakoterapii otyłości, obecnie bez znaczenia w lecznictwie. W Polsce stosowany był do połowy lat 70. XX wieku.

Bibliografia

• Piotr Kubikowski, Wojciech Kostowski, Farmakologia, Podstawy farmakoterapii, PZWL 1979
• Piotr Kubikowski (red.), Poradnik Terapeutyczny, wyd. II, PZWL 1969