Francesco Marchisano

Francesco Marchisano

Kardynał prezbiter
In caritate radicati et fundati W miłości zakorzenieni i ugruntowani
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1929 Racconigi
Data i miejsce śmierci	27 lipca 2014 Rzym
Przewodniczący Urzędu Pracy Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	2005–2009
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	29 czerwca 1952
Nominacja biskupia	6 października 1988
Sakra biskupia	6 stycznia 1989
Kreacja kardynalska	21 października 2003 Jan Paweł II
Kościół tytularny	S. Lucia del Gonfalone

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	6 stycznia 1989
Miejscowość	Watykan
Miejsce	bazylika św. Piotra
Konsekrator	Jan Paweł II
Współkonsekratorzy	Edward Cassidy José Tomás Sánchez
Współkonsekrowani biskupi Paolo Rabitti 24 czerwca 1995

Francesco Marchisano (ur. 25 czerwca 1929 w Racconigi, archidiecezja Turyn, zm. 27 lipca 2014 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

Życiorys

Kształcił się w seminarium w Turynie, następnie w rzymskim Papieskim Seminarium Lombardzkim. Licencjat z Pisma Świętego obronił w 1954 w Papieskim Instytucie Biblijnym; na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie obronił trzy lata później doktorat z teologii. Był już wówczas księdzem – święcenia przyjął jeszcze w Turynie 29 czerwca 1952 z rąk kardynała Maurilio Fossatiego, arcybiskupa Turynu.

Pierwotnie po ukończeniu studiów uzupełniających w Rzymie miał zostać profesorem seminarium w Rivoli, został jednak zaproszony przez kardynała Giuseppe Pizzardo do pracy w Kongregacji ds. Seminariów i Uniwersytetów Katolickich. Pracował w sekcji zajmującej się seminariami – początkowo europejskimi, potem latynoamerykańskimi, ponownie europejskimi (w tym z państw socjalistycznych). W maju 1968 został szefem Urzędu ds. Seminariów, a od czerwca 1969 do października 1988 pełnił funkcję podsekretarza w Kongregacji ds. Seminariów i Uniwersytetów Katolickich. W ramach tego stanowiska nadzorował nauczanie katolickie na świecie, odbywając liczne podróże. Niezależnie od pracy w Kurii uczył religii dzieci niepełnosprawne w Rzymie. Kolejni papieże nadali mu tytuły – Jan XXIII nadzwyczajnego tajnego szambelana (1961), Paweł VI prałata honorowego (1971).

6 października 1988 Jan Paweł II mianował prałata Marchisano biskupem tytularnym Populonia oraz sekretarzem Papieskiej Komisji Opieki nad Dziedzictwem Artystycznym i Kulturalnym Kościoła, a 6 stycznia 1989 udzielił mu sakry biskupiej. Dodatkowo Marchisano stanął na czele Fundacji Jana XXIII. Od września 1991 był prezydentem Papieskiej Komisji ds. Świętej Archeologii, a od maja 1993 zmodernizowanej Papieskiej Komisji Dziedzictwa Kulturalnego Kościoła. W lipcu 1994 został wyniesiony do godności arcybiskupa tytularnego.

Od marca 1995 kierował Komisją Artystyczno-Kulturalną Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. 24 kwietnia 2002 został przewodniczącym Fabryki Świętego Piotra i archiprezbiterem bazyliki watykańskiej; pół roku później zrezygnował z dalszego kierowania Komisją Dziedzictwa Kulturalnego Kościoła, ale nadal zajmował się zbliżoną problematyką jako szef Stałej Komisji ds. Opieki nad Historycznymi i Artystycznymi Pomnikami Stolicy Świętej.

21 października 2003 otrzymał godność kardynalską, z tytułem diakona Santa Lucia del Gonfalone. Funkcję prezydenta Komisji ds. Świętej Archeologii pełnił do sierpnia 2004, a archiprezbitera bazyliki watykańskiej do października 2006, kiedy przeszedł na emeryturę. Od lutego 2005 był przewodniczącym Biura Pracy Stolicy Apostolskiej. Kilkakrotnie brał udział w obradach sesji Światowego Synodu Biskupów w Watykanie (m.in. w X sesji zwykłej jesienią 2001).

Brał udział w konklawe 2005, które wybrało papieża Benedykta XVI. 12 czerwca 2014 został promowany na kardynała prezbitera, zachował diakonię Santa Lucia del Gonfalone w charakterze tytułu prezbiterskiego na zasadzie pro hac vice.

Bibliografia

• sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
• Francesco Marchisano w bazie catholic-hierarchy.org (ang.)