Franciszek Fikus
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1930 |
| Data i miejsce śmierci |
5 września 2005 |
| Profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: elektrotermia, megnetohydrodynamika | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1967 |
| Habilitacja |
1975 |
| Profesura |
1978 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Politechnika Śląska |
| Okres zatrudn. |
1970-1981 |
Franciszek (Franz) Fikus (ur. 15 kwietnia 1930 w Tarnowie Opolskim, zm. 5 września 2005 w Norymberdze) – polski inżynier, profesor zwyczajny, twórca polskiej elektrotermii i magnetohydrodynamiki, wykładowca na polskich i niemieckich uczelniach, pod koniec życia pisarz historyczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował na gliwickim Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej (dyplom w 1955 ze specjalnością maszyny elektryczne)[1][2]. Po studiach rozpoczął pracę w Hucie Balidon w Katowicach, by w 1961 przenieść się na stanowisko głównego energetyka w Hucie Batory w Chorzowie[1][2].
Praca w przemyśle umożliwiła mu prowadzenie badań i eksperymentów, które zostały uwieńczone w 1967 obroną pracy doktorskiej na Politechnice Śląskiej pod tytułem „Analiza rozkładu pola magnetycznego w nagrzewnicy indukcyjnej”[1][2]. Promotorem pracy był prof. Władysław Paszek[1][2]. W kwietniu 1970 otrzymał stanowisko docenta na Wydziale Metalurgicznym Politechniki Śląskiej w Katowicach[1][2]. Kierował tam Katedrą Elektrotermii, która zajmowała się oddziaływaniem pól magnetycznych na ciekłe metale[1][2]. W 1975 uzyskał stopień doktora habilitowanego, a trzy lata później, w 1978, otrzymał tytuł profesora zwyczajnego[1][2]. W 1981 przeprowadził się do Niemiec, gdzie wykładał na Uniwersytecie Technicznym w Düsseldorfie oraz w Fachhochschule Giessen-Friedberg[1][2]. Zmarł 5 września 2005 w Norymberdze. Został pochowany na cmentarzu w rodzinnym Tarnowie Opolskim[1].
Był przewodniczącym centralnej sekcji elektrotermii hutniczej przy Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego[1][2]. Członek Międzynarodowej Unii Elektrotermii (UIE) w Paryżu oraz Polskiego Komitetu Elektrotermii[1][2]. Po przejściu na emeryturę w 2000 zajmował się pisaniem książek historycznych o dziejach starożytnego Izraela.
Był mężem Renaty Schumann, ojcem Sebastiana Fikusa oraz Małgorzaty (Maugi) Hausherr. Kuzyn Mariana Fikusa.
Publikacje:
- Urządzenia magnetohydrodynamiczne w odlewniach i hutach (wraz z Tadeuszem Wieczorkiem), Wydawnictwo Śląsk, Katowice 1979.
- David. König und Gejagter, Münster 2003, ISBN 978-3-87067-984-2
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Franz Fikus w katalogu Niemieckiej Biblioteki Narodowej (niem.)