Franciszek Gągor

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 10 kwi 2010, była oparta na tej wersji.

Franciszek Gągor (ur. 8 września 1951 w Koniuszowej koło Nowego Sącza w Małopolsce) – polski dowódca wojskowy, oficer Wojsk Lądowych, specjalista w dziedzinie rozpoznania i operacji pokojowych, generał i doktor nauk wojskowych, od 2006 Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego^[1].

Wykształcenie

Jest absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Długosza w Nowym Sączu (matura w 1969). W latach 1969–1973 studiował w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Jest także absolwentem filologii angielskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1983) oraz studiów strategicznych w Akademii Obrony NATO w Rzymie (2001). W 1998 w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie obronił rozprawę naukową nt. "Międzynarodowe operacje pokojowe oraz ich miejsce we współczesnej doktrynie obronnej Rzeczypospolitej Polskiej" i uzyskał stopień naukowy doktora nauk wojskowych. W 2002 odbył Podyplomowe Studia Strategiczno-Operacyjne na Narodowym Uniwersytecie Obrony Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie.

Służba wojskowa

Po promocji oficerskiej został skierowany do 2 Pułku Czołgów Średnich, w którym służył na stanowisku dowódcy plutonu rozpoznania, a następnie dowódcy kompanii rozpoznania. W 1978 wyznaczono go starszym wykładowcą w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych. Od 1988 do 1990 był starszym oficerem operacyjnym ds. kontyngentów wojskowych w Głównym Zarządzie Szkolenia Bojowego Wojska Polskiego, a następnie pracował w Zarządzie Wojskowych Spraw Zagranicznych.

W latach 1976–1977, będąc starszym oficerem operacyjnym, brał udział w misji pokojowej 2. Doraźnych Sił Pokojowych ONZ w Egipcie (UNEF II - Second United Nations Emergency Force). Od 1980 do 1985 kierował Pionem Operacyjnym polskiego kontyngentu na Misji Obserwacyjnej Sił Narodów Zjednoczonych ds. Nadzoru Rozdzielenia Wojsk na Wzgórzach Golan (UNDOF - United Nations Disengagement Observer Force), natomiast w latach 1989–1990 pełnił funkcję zastępcy szefa Logistyki Sił Narodów Zjednoczonych w tej operacji. W 1991 został zastępcą dowódcy polskiego kontyngentu w Operacji "Pustynna Burza", a w 1992 służył jako zastępca dowódcy sektora Misji Obserwacyjnej ONZ w Iraku i Kuwejcie (UNIKOM - United Nations Iraq-Kuwait Observation Mission).

W 1992 objął stanowisko szefa Oddziału Operacji Pokojowych Zarządu Wojskowych Spraw Zagranicznych, które w 1993 przemianowano na szefa Oddziału Misji Pokojowych Departamentu Wojskowych Spraw Zagranicznych. Następnie kontynuował służbę w Departamencie Wojskowych Spraw Zagranicznych Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie, gdzie był kolejno dyrektorem Biura Kontroli Zbrojeń i Misji Międzynarodowych - zastępcą dyrektora Departamentu (1993–1996) oraz dyrektorem Departamentu (1996–1999). W 1999 został szefem Generalnego Zarządu Operacyjnego P-3 w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego w Warszawie.

W 2003 kierował Misją Obserwacyjną ONZ w Iraku i Kuwejcie, po czym pełnił funkcję dowódcy Sił Narodów Zjednoczonych ds. Nadzoru Rozdzielenia Wojsk na Wzgórzach Golan. W latach 2004–2006 był polskim przedstawicielem wojskowym przy Komitetach Wojskowych NATO i Unii Europejskiej w Brukseli. 27 lutego 2006 został szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Awanse

podporucznik – 1973
porucznik – 1976
kapitan – 1980
major – 1985
podpułkownik – 1989
pułkownik – 1993
generał brygady – 1997
generał dywizji – 2003
generał broni – 2006^[2]
generał – 2006^[3]

Odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi
Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
Medal Pro Memoria
Medal W Służbie Pokoju za misję pokojową ONZ na Bliskim Wschodzie (UNEFII In The Service Of Peace Medal)
Medal W Służbie Pokoju za misję ONZ rozdzielania wojsk na Wzgórzach Golan (UNDOF In The Service Of Peace Medal)
Medal W Służbie Pokoju za iracko-kuwejcką misję obserwacyjną ONZ (UNIKOM In The Service Of Peace Medal)
Odznaka Skoczka Spadochronowego

Życie prywatne

Jest żonaty, ma dwoje dzieci. Biegle włada językiem angielskim, zna także język rosyjski i francuski. Interesuje się historią i tenisem ziemnym. Wraz z Krzysztofem Paszkowskim napisał książkę pt. "Międzynarodowe operacje pokojowe w doktrynie obronnej Rzeczypospolitej Polskiej" (wyd. 1999).