Francuska Demokratyczna Konfederacja Pracy
 Logo LDF | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1919 (jako CFTC) |
| Profil działalności | |
| Sekretarz Generalny |
Marylise Léon |
| Członkowie |
pow. 600 000 (2023) |
| Strona internetowa | |
Francuska Demokratyczna Konfederacja Pracy (fr. Confédération française démocratique du travail, CFDT) – francuska centrala związkowa, jedna z pięciu największych konfederacji związków zawodowych we Francji. W 2023 należało do niej nieco ponad 600 000 członków, co czyniło ją drugą co do wielkości centralą związkową w kraju[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]CFDT ma swoje korzenie w ruchu chrześcijańskich związków zawodowych. Powstała w 1919 pod nazwą Chrześcijańska Konfederacja Francuskich Pracowników (CFTC).
Wewnątrz organizacji działał ruch Odbudowy, początkowo stanowiący mniejszość, który prowadził kampanię na rzecz lewicowego, socjalistycznego i demokratycznego ruchu robotniczego, nie będąc jednocześnie marksistowskim i wbrew traktatom europejskim ocenianym jako przywracający kapitalistyczną Europę pod pozorem chrześcijańskiej demokracji[2]. Tendencja ta zakorzeniła się po II wojnie światowej w zagłębiach górniczo-hutniczych[3].
Ruch Odbudowy prowadziła wewnętrzną debatę na rzecz „dekonfesjonalizacji” władzy centralnej, co oznaczało także większą autonomię wobec kręgów politycznych i religijnych. Pod przewodnictwem Eugène’a Descampsa, który został sekretarzem generalnym CFTC, tendencja ta stała się większością w roku 1961[3].
Rozłam w związku nastąpił w 1964 na nadzwyczajnym kongresie, który odbył się w Palais des Sports w Paryżu w dniach 6 i 7 listopada, kiedy przekształcono CFTC w CFDT. Mniejszość (około 10% związku), w szczególności Joseph Sauty utrzymywało dotychczasowe CFTC[4].
CFDT zaostrzyło krytykę kapitalizmu i zaczęło częściej powoływać się na idee marksistowskie. Zaczęto coraz częściej przywoływać się na koncepcję samorządności pracownicznej. Postrzegano go jako alternatywę dla kapitalizmu, ale także socjalizmu państwowego[5]. Utrzymywano bliskie stosunki z przedstawicielami Partii Socjalistycznej (PS)[6].
CFDT po raz ostatni wezwała do głosowania na socjalistów w wyborach prezydenckich w 1981. Zdystansowała się również od samorządności: teoretycy tacy jak Pierre Rosanvallon (doradca ekonomiczny CFDT, a następnie doradca polityczny Edmonda Maire'a) snują nawet teorie na temat nowej wizji związku, skierowanej w stronę liberalizmu[5]. W efekcie tych zmian w CFDT doszło do rozłamu w 1988, kiedy bardziej radykalni działacze odłączyli się i założyli związek Sud-PTT[7].
Kontakt z Solidarnością
[edytuj | edytuj kod]Po wybuchu w Polsce w sierpniu 1980 głośnych strajków, wedle słów działacza CFDT Jeana-Francois Noëla, jego związek miał początkowo zignorować te wydarzenia. Dopiero 26 sierpnia do Stoczni Gdańskiej udał się inny działacz Claude Sardais, gdzie wygłosił przemowę. Wyraził sympatię dla polskich robotników i powiedział, że CFDT wspiera ich dążenia i akcję strajkową. Przekazał również pieniądze – 11 000 franków – jako pierwszy gest solidarności finansowej[6].
CFDT regularnie udzielała działaczom Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, jak i samemu związkowi, pomocy materialnej. Była również francuską organizacją najściślej współpracującą z Solidarnością[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ De combien de troupes disposent les syndicats? [online], BFM BUSINESS [dostęp 2024-08-05] (fr.).
- ↑ Paul Vignaux, De la CFTC à la CFDT: Syndicalisme et socialisme : "Reconstruction" (1946-1972), Éditions ouvrières, 1980, s. 120-130, ISBN 978-2708220805.
- ↑ a b Jean-Paul Bénétière, L’union départementale de la CFTC-CFDT de la Loire. Déconfessionnalisation, autogestion, crise et résistance au « recentrage », 1944-1988, „Revue d’histoire moderne & contemporaine”, 66-1 (1), 2019, s. 169–170, DOI: 10.3917/rhmc.661.0169, ISSN 0048-8003 [dostęp 2024-08-05] (fr.).
- ↑ La création de la CFDT [online], enseignants.lumni.fr, 2007 [dostęp 2024-08-06] (fr.).
- ↑ a b Frank Georgi, Centre d’histoire sociale du XXème siècle - CFDT, l’identité en question [online], archive.wikiwix.com [dostęp 2024-08-05] (fr.).
- ↑ a b c Magdalena Heruday-Kiełczewska, Francuska lewica a NSZZ „Solidarność", „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, 142, 2015, s. 713–723, DOI: 10.4467/20844069PH.15.043.4078, ISSN 0083-4351 [dostęp 2024-08-06] (pol.).
- ↑ Jean-Michel Denis, SUD-PTT unionists: moral entrepreneurs?1, „Sociologie du Travail”, 48, 2006, e39–e55, DOI: 10.1016/j.soctra.2006.02.002, ISSN 0038-0296 [dostęp 2024-08-05].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalna strona CFDT (fr.)