Frank Stokes
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Aktywność |
1900–1951 |
| Wydawnictwo | |
| Instrument | |
| gitara | |
| Zespoły | |
| Beale Street Sheiks | |
Frank Stokes (ur. 1 stycznia 1888, zm. 12 września 1955) – amerykański bluesman, wokalista, gitarzysta reprezentujący country blues.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Whitehaven w hrabstwie Shelby w stanie Tennessee. Jego rodzice bardzo wcześnie zmarli, także był wychowywany od 1900 r. przez ojca chrzestnego Freda Carbina w Tutwiler w stanie Missisipi. Jako dziecko pracował na farmie i najmował się także do prac pozamuzycznych przy okazji lokalnych zabaw, ale również i w Memphis[1].
Około 1895 r. przeprowadził się do Hernando, gdzie nauczył się grać na gitarze. Około 1900 r. zaczął występować w lokalnych barach i na ulicach (również w Memphis) za napiwki, co kontynuował do ok. 1919 r.[2][3]
W 1919 r. dołączył do trupy Doc Watts Medicine Show, z którą występował z Garfieldem Akersem jako piosenkarz, „buck dancer”[a] i komik.
W 1920 r. rozpoczął regularnie występować na Beale Street w Memphis. Zamieszkał w tym okresie w Oakville i został kowalem, chociaż cały czas dorabiał sobie występami na różnych przyjęciach, zabawach, ulicach i w barach[2]
W latach 1922–1923 występował z gitarzystą Danem Sane’em, a następnie z zespołem Jack Kelly Jug Busters w skład którego wchodzili skrzypek Will Batts i wokalista Jack Kelly[2][4].
W roku 1927 rozpoczął nagrywać dla firmy Paramount Records w Chicago. W sierpniu i wrześniu pod nazwą Beale Street Sheiks (z Danem Sane’em) nagrał 12 bluesów, z których wszystkie doczekały się wydania[5].
W 1928 r. nagrał w Memphis na jednej sesji w lutym i trzech sesjach w sierpniu 15 utworów dla firmy Victor Records[6].
W 1929 r. wziął udział w sesji nagraniowej w marcu (dla Paramount w Chicago), a następnie w trzech sesjach we wrześniu (dla Victor w Memphis). Były to jego ostatnie nagrania[6].
W latach 30. XX w. razem z Sane’em jako Beale Street Sheiks występowali w Memphis i jego okolicach, na ulicach, prywatkach, w tawernach. Ponieważ zdobyli sobie zasłużoną renomę, dołączali również do większych wędrownych trup (medicine shows, a nawet Ringling Brothers Circus), z którymi występowali w Arkansas i Tennessee[2][4].
Od połowy lat 40. do ich końca grał w duecie z Williem Borumem głównie w rejonie Memphis oraz północnego Missisipi. Czasem występowali jako trio z synem Stokesa – Rooseveltem[2].
W 1949 r. zamieszkał w Clarksdale, gdzie zajął się uprawą bawełny na farmie. Od czasu do czasu występował, często z Bukką White’em w małych barach[2].
W 1951 r. jego zdrowie bardzo się pogorszyło i stał się bardzo religijnym człowiekiem.
Zmarł na udar mózgu 12 września 1955 w Memphis[b]. Został pochowany na Hollywood Cemetery w Memphis[2].
Był żonaty z Maggie Bannister (zm. 1952) i miał 4 dzieci: Curtisa, Roosevelta, Georgię i Helen[2].
Ocena i krytyka[edytuj | edytuj kod]
W 2012 r. został wprowadzony do Blues Hall of Fame.
Chociaż był głównie wykonawcą wiejskiego bluesa, to jego repertuar był bardzo szeroki i urozmaicony; traktuje się go więc nie tylko jako bluesmana, ale także jako piosenkarza.
Był obdarzony bogatym, wyróżniającym się głosem i z tego powodu był uważany za jednego z najpopularniejszych muzyków w Memphis. Według niektórych (jak np. Steve Calt) miał najlepszy głos ze wszystkich muzyków, którzy wyszli z Memphis[2].
Jego dynamiczna i pulsująca gra na gitarze, pod dużym wpływem stylu ragtime’owego wywodzącego się z rejonu Piedmontu w Alabamie przyczyniła się do jego popularności na wszelkich zabawach tanecznych[2][4].
Wywarł wpływ na takich muzyków jak Garfield Akers, Joe Callicott i Jim Jackson[2].
Wybrana dyskografia i filmografia[edytuj | edytuj kod]
Płyty/CD
- Frank Stokes with Dan Sane & Will Bats 1927–1929 (Roots, 1968)
- Creator of the Memphis Blues (Yazoo, 1977, wznowienie na CD w 1990 Yazoo 1056)
- The Remaining Titles 1927-29 (Matchbox, 1984)
- The Victor Recordings in Chronological Order 1928–1929 (Document, 1990)
- The Beale Street Sheiks (Document, 1990)
- The Best of Frank Stokes (Yazoo, 2005)
- Downtown Blues (Monk, 2010)
- Famous for Hits (Blues Images, 2006) – The Beale Street Sheiks
- Chicken You Can Roost Behind the Moon (Monk, 2010) – The Beale Street Sheiks
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sheldon Harris. Blues Who’s Who. s. 485, 486.
- ↑ a b c d e f g h i j k Sheldon Harris. Blues Who’s Who. s. 486.
- ↑ Marek Jakubowski. Blues, s. 568.
- ↑ a b c Marek Jakubowski. Blues, s. 569.
- ↑ Robert M. W. Dixon, John Godrich, Howard W. Rye. Blues and Gospel Records 1890-1943. s. 865.
- ↑ a b Robert M. W. Dixon, John Godrich, Howard W. Rye. Blues and Gospel Records 1890-1943. s. 865, 866.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Da Capo Press. Nowy Jork, 1991. ISBN 0-306-80155-8.
- Marek Jakubowski. Blues. Oficyna Wydawnicza Atena. Poznań, 2008. ISBN 978-83-923700-2-4.
- Francis Davis. The History of the Blues. The Roots, the Music, the People from Charley Patton to Robert Cray. Hyperion. Nowy Jork, 1995. ISBN 0-7868-6052-9.
- Samuel Charters. The Blues Makers. Da Capo Paperback. Nowy Jork, 1991. ISBN 0-306-80438-7.
- Robert M. W. Dixon, John Godrich, Howard W. Rye. Blues and Gospel Records 1890-1943. Clarendon Press. Oxford, 1997. ISBN 0-19-816239-1.