Gene Pitney
 Gene Pitney (1967) | |
| Imię i nazwisko |
Gene Francis Alan Pitney |
|---|---|
| Pseudonim |
Billy Bryan |
| Data i miejsce urodzenia |
17 lutego 1941 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
5 kwietnia 2006 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
piosenkarz, autor piosenek, muzyk |
| Strona internetowa | |
Gene Francis Alan Pitney (ur. 17 lutego 1941 w Hartford, zm. 5 kwietnia 2006 w Cardiff)[1] – amerykański piosenkarz pop-rockowy i kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z regionu Nowa Anglia w stanie Connecticut, jego matka Anna Orlowski była Polką[potrzebny przypis]. Karierę muzyczną rozpoczął w połowie lat pięćdziesiątych jako nastolatek, lecz jej szczyt przypadł na lata sześćdziesiąte XX wieku, kiedy to zdobył olbrzymią popularność po obu stronach Atlantyku. Choć muzyką interesował się od dziecka, z wykształcenia był inżynierem elektrykiem. Ostatecznie wybrał jednak karierę muzyka. Początkowo dużo komponował dla innych artystów. Jego piosenki znalazły się w repertuarze takich gwiazd jak Del Shannon, Roy Orbison, Kalin Twins i Bobby Vee. Z początkiem lat sześćdziesiątych zaczął także nagrywać jako solista i koncertować. Pitney był niezwykle płodnym muzykiem i nagrywał po kilka albumów rocznie. Wszystkie jego albumy charakteryzowały się starannością nagraniową. Był pionierem overdubbingu, czyli dogrywania ścieżek.
W 1989, po latach nieobecności, nagrał nową wersję swojego przeboju z 1967 r. „Something’s Gotten Hold of My Heart” w duecie z Markiem Almondem, który na krótko zajął pierwsze miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii.
Do największych jego przebojów należały: „It Hurts to Be in Love”, „A Heartbreaker”, „I’m Gonna Be Strong”, „Town Without Pity”, „Every Breath I Take”, „(The Man Who Shot) Liberty Valance”, „Only Love Can Break a Heart”, „True Love Never Runs Smooth”, „24 Hours from Tulsa” oraz cover piosenki The Rolling Stones „That Girl Belongs to Yesterday”.
W 2002 Gene Pitney został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[2].
W 2006 r., w trakcie trasy koncertowej po Wielkiej Brytanii menedżer Pitneya znalazł zwłoki piosenkarza w hotelu Hilton w Cardiff, artysta zmarł na zawał serca w wieku 66 lat. Pitney od wielu lat cierpiał na chorobę serca, nie zaprzestał jednak koncertowania. Jego ostatnia trasa została uznana za najlepszą w karierze.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- 1961 Heartbreaker
- 1962 The Many Sides of Gene Pitney
- 1963 Gene Pitney Sings Just for You
- 1963 Only Love Can Break a Heart
- 1964 Blue Gene
- 1964 Gene Italiano
- 1964 It Hurts to Be in Love
- 1964 Meets the Fair Young Ladies of Folkland
- 1964 Together
- 1965 For the First Time! Two Great Singers
- 1965 I Must Be Seeing Things
- 1965 I’m Gonna Be Strong
- 1965 It’s Country Time Again!
- 1965 Sings the Great Songs of Our Time
- 1966 Backstage I’m Lonely
- 1966 Being Together
- 1966 Looking Through the Eyes of Love
- 1966 Nessumo Mi Puo Giudicare
- 1966 Pitney Español
- 1966 The Country Side of Gene Pitney
- 1966 The Gene Pitney Show
- 1967 Gene Pitney Sings Bacharach & Others
- 1967 Just One Smile
- 1967 Young and Warm and Wonderful
- 1968 She’s a Heartbreaker
- 1969 Baby, I Need Your Lovin'
- 1969 Liberty Valance
- 1969 Twenty Four Hours from Tulsa
- 1971 Ten Years Later
- 1972 New Sounds of Gene Pitney
- 1975 Pitney '75
- 1982 Love My Life Away
- 1982 Pitney Español
- 1984 Gene Pitney
- 2002 The Great Pretender
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Richie Unterberger: Gene Pitney. allmusic.com. [dostęp 2009-12-11]. (ang.).
- ↑ Gene Pitney: inducted in 2002. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).