Giuseppe Martucci

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Giuseppe Martucci
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1856
Kapua

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

1 czerwca 1909
Neapol

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista, dyrygent

Multimedia w Wikimedia Commons

Giuseppe Martucci (ur. 6 stycznia 1856 w Kapui, zm. 1 czerwca 1909 w Neapolu[1][2]) – włoski kompozytor, pianista i dyrygent.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W dzieciństwie uczył się muzyki u swojego ojca, który był trębaczem, pobierał też lekcje gry na fortepianie[2]. W 1867 roku wstąpił do konserwatorium w Neapolu, gdzie jego nauczycielami byli Beniamino Cesi (fortepian) i Paolo Serrao (kompozycja)[1]. W 1871 roku przerwał studia i rozpoczął karierę solową jako pianista[1]. Występował w duecie z Alfredo Piattim[2]. W latach 1880–1886 prowadził klasę fortepianu w neapolitańskim konserwatorium[2]. Jako dyrygent debiutował w 1881 roku w Neapolu[2]. Od 1886 do 1902 roku był dyrektorem Liceo Musicale w Bolonii[2]. Był też kapelmistrzem w bolońskiej bazylice San Petronio[1]. W latach 1902–1909 był dyrektorem konserwatorium w Neapolu[1][2].

Był podziwiany przez Arturo Toscaniniego, który po śmierci Martucciego poprowadził 2 lipca 1909 roku koncert ku jego pamięci[2]. Jego synem był pianista i wykładowca Paolo Martucci (1881–1980)[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Należał do rzeczników odrodzenia włoskiej muzyki instrumentalnej po okresie dominacji opery[1][2]. W jego twórczości widoczne są wpływy romantyków niemieckich (Robert Schumann, Johannes Brahms)[1][2]. Nawiązywał też do włoskiej muzyki narodowej (barkarola, serenada, bel canto)[1]. Jako dyrygent poprowadził pierwsze włoskie wykonanie Tristana i Izoldy Richarda Wagnera (wyst. Bolonia 1888)[1][2].

Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 2 symfonie (I d-moll 1888–1895, II F-dur 1904)
  • 2 koncerty fortepianowe (I d-moll 1878, II b-moll 1884–1885)

Utwory kameralne

  • Kwintet fortepianowy (1878)
  • 2 tria fortepianowe (I C-dur 1882, II Es-dur 1883)
  • Sonata na skrzypce i fortepian (1874)
  • Sonata na wiolonczelę i fortepian (1880)
  • Tre pezzi na skrzypce i fortepian (1886)
  • Tre pezzi na wiolonczelę i fortepian (1888)
  • Deux romances na wiolonczelę i fortepian (1890)

Utwory fortepianowe

  • Sonata (1875)
  • Tarantella (1878)
  • Minuetto (1880)
  • Gigue (1882)
  • Canzonetta (1883)
  • Momento musicale (1883)
  • Tema con varazioni (1886)
  • 2 notturni (1891)
  • Noveletta (1905)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Messa di Gloria na głosy solowe i orkiestrę (1871)
  • oratorium Samuel na głosy solowe, chór i orkiestrę (1881, wersja zrewidowana 1905)
  • La canzone dei ricordi na głos i fortepian, tekst Rocco Emanuele Pagliara (1886–1887)
  • Pagine sparse na głos i fortepian, tekst Corrado Ricci (1889)
  • Tre pezzi na głos i fortepian, tekst Giosuè Carducci (1906)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 117–118. ISBN 83-224-0656-8.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2317. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Giuseppe_Martucci&oldid=71330160”