Gołąbek złotawy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
gołąbek złotawy |
| Nazwa systematyczna | |
| Russula aurea Pers. Observ. mycol. (Lipsiae) 1: 101 (1796) | |
| Zasięg | |
 Zasięg w Europie | |
Gołąbek złotawy (Russula aurea Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Russula, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską podała Alina Skirgiełło w 1991 r.[2]. Synonimy naukowe[3]:
- Agaricus auratus With. 1801
- Agaricus aureus (Pers.) Pers. 1801
- Russula aurata (With.) Fr. 1838
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnicy 4-8(10) cm. Za młodu półkulisty, później płaski, w środku często zagłębiony lejkowato, najpierw jaskrawożółty do cytrynowożółtego, niekiedy całkiem czerwony, czasem też ze złocistożółtymi lub pomarańczowymi plamkami. Skórka lśniąca. Brzeg na starość krótko żłobkowany.
Gęste, białawe do bladożółtawych, po dojrzeniu na brzegach jaskrawożółte.
Cylindryczny do maczugowatego, biały z żółtym odcieniem, za młodu dość ścisły.
Białawy, pod skórką kapelusza żółty, zwięzły bez zapachu, o łagodnym smaku.
Żółty, amyloidalny. Zarodniki brodawkowato-siatkowate, o rozmiarach 7,5-10 x 6-8 µm, bez pory rostkowej.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Rośnie od lipca do września, w lasach liściastych, iglastych i mieszanych zwłaszcza w pasie pojezierzy, pod dębami lub świerkami, tylko na glebach zawierających wapń.
Grzyb mikoryzowy[2]. Jest jadalny.
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Czerwone formy łatwo pomylić z trującymi: gołąbkiem wymiotnym (Russula emetica) i gołąbkiem buczynowym (Russula nobilis).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-04-15]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Joanna Krzaczyńska: Grzyby – łatwe rozpoznawanie. Olsztyn: Studio wydawnicze 69, s. 84. ISBN 83-7512-059-6.
- Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. KDC, 2006, s. 450. ISBN 83-7404-513-2.