Przejdź do zawartości

Golec zwyczajny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Golec zwyczajny
Salvelinus alpinus[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

łososiokształtne

Rodzina

łososiowate

Rodzaj

Salvelinus

Gatunek

golec zwyczajny

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Golec zwyczajny[3], golec[4], pstrąg alpejski[5] (Salvelinus alpinus) – gatunek ryby z rodziny łososiowatych (Salmonidae).

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Anadromiczna ryba wędrowna. Występuje w arktycznych morzach Europy, Azji i Ameryki Płn. Różne osiadłe formy występują w jeziorach w Skandynawii, na Wyspach Brytyjskich oraz w Alpach, w jeziorach Ładoga i Onega, na Spitsbergenie i w Islandii, w Quebecu w Kanadzie, w stanach Maine i New Hampshire w USA oraz w wielu innych miejscach. Tworzy liczne podgatunki, m.in. występująca w jeziorach przedalpejskich i alpejskich palia alpejska (S. a. salvelinus) i dawatczan[3] (S. a. erythrinus) ze zlewiska Bajkału. Zazwyczaj przebywa na głębokości 30–70 m.

Sprowadzony do hodowli w Polsce po raz pierwszy prawdopodobnie w 1603, ponownie w 1840, ale bez powodzenia[6]. Po 2000 roku w Polsce podjęto hodowlę tego gatunku[7].

Zwykle osiąga długość 50–60 cm i 1,5–2 kg masy ciała. Maksymalnie dorasta do 107 cm i 15 kg. Łuski są bardzo drobne. Młode osobniki mają 13–15 poprzecznych prążków na bokach. Starsze mają jasnoniebieski grzbiet i szaroniebieskie lub zielonkawe boki usiane licznymi czerwonawymi lub pomarańczowymi plamkami, brzuch jasnoczerwony, spód głowy żółty. Przednie krawędzie płetw piersiowych, brzusznych i odbytowej są mlecznobiałe. Poza okresem godowym boki bledną a brzuch staje się srebrzysty. Z pstrągiem daje bezpłodną hybrydę.

Odżywianie

[edytuj | edytuj kod]

W wodach słodkich zjada głównie bezkręgowce. W morzu żywi się głównie rybami.

Rozród

[edytuj | edytuj kod]

Dojrzewa płciowo w wieku 6–7 lat. Tarło odbywa się jesienią. Młode osobniki spędzają w rzekach 3 lub 4 lata. Spływ smoltów do morza odbywa się zimą, pod lodem. Często kończy się on w czerwcu.

Znaczenie gospodarcze

[edytuj | edytuj kod]

Szczególnie duże znaczenie posiada w regionach arktycznych. Chętnie łowiona przez wędkarzy na spinning i muchę.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Salvelinus alpinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Salvelinus alpinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. a b G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Tłum. Franciszek Staff. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.
  4. Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973
  5. Wykaz oznaczeń handlowych gatunków ryb oraz wodnych bezkręgowców wprowadzanych do obrotu na rynek polski. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, 2012. [dostęp 2012-11-04]. (pol.).
  6. A. Witkowski, J. Grabowska. The non-indigenous freshwater fishes of Poland: Threats for native ichthyofauna and consequence for fishery: A review. „Acta Ichthyologica et Piscatoria”. 42 (2), s. 77–87, 2012. DOI: 10.3750/AIP2011.42.2.01. (ang.). 
  7. Jerzy Antychowicz, Witold Mazur. Najgroźniejsze choroby ryb łososiowatych w Polsce. „Magazyn Weterynaryjny”. 17 (5), s. 520–524, 2008. (pol.).  (pdf)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mały słownik zoologiczny: ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.
  • Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb: słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-317-7.
  • Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.
  • Salvelinus alpinus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 21 września 2009]