Greg Kot
_(cropped).jpg) Greg Kot (2009) | |
| Data i miejsce urodzenia |
3 marca 1957 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz muzyczny, pisarz |
| Strona internetowa | |
Greg Kot (ur. 3 marca 1957) – amerykański dziennikarz muzyczny. W latach 1990–2020 krytyk muzyczny w Chicago Tribune. Autor kilku książek o tematyce muzycznej.
Życiorys i działalność[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Greg Kot pochodzi z Syracuse w stanie Nowy Jork[1]. Gdy miał około 12 lat zainteresował się pisaniem – jako dziecko czytał gazety, głównie dział sportowy, wyobrażając sobie, że pisze o swoich ulubionych drużynach w codziennej gazecie. Stopniowo poszerzał swoje zainteresowania i zestaw lektur, wśród których znalazły się dzieła takich autorów jak: Tom Wolfe, Norman Mailer, Hunter S. Thompson i Mike Royko. W latach 1976–1982 czytał recenzje muzyczne w ówczesnych magazynach: Rolling Stone, Musician i Village Voice zapoznając się z twórczością takich autorów jak: Greil Marcus, Janet Maslin, Tom Carson, Dave Marsh czy Lester Bangs, którzy ukształtowali jego myślenie i pod wpływem których zaczął kupować recenzowane plyty. Postanowił wówczas pisać o muzyce[2].
Działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Podczas studiów na Marquette University zajmował różne stanowiska redaktorskie w gazecie studenckiej, a potem relacjonował kilka koncertów w Milwaukee dla kontrkulturowego tygodnika Milwaukee Bugle-American. Po ukończeniu studiów pracował dla Quad City Times w Davenport w stanie Iowa, a w 1980 roku został redaktorem w dzienniku Chicago Tribune. Dziesięć lat później awansował tam na stanowisko krytyka muzycznego[2] szybko zyskując reputację wiarygodnego autora w dziedzinie muzyki popularnej[1].
Od 1993 roku wspólnie z krytykiem muzycznym Jimem DeRogatisem prowadził ogólnokrajowy talk show Sound Opinions, produkowany przez Chicago Public Media[3].
W 2020 roku odszedł z Chicago Tribune[1]. W ciągu 30 lat pracy w charakterze krytyka muzycznego był uczestnikiem przeszło 2 tysięcy koncertów. Jak stwierdził w tekście pożegnalnym z czytelnikami musiał w tym czasie radzić sobie również z machinacjami przemysłu muzycznego, co było pod wieloma względami sprzeczne z zadaniem krytyka i jakie takie – minusem w jego działalności[4].
Po odejściu z Chicago Tribune został redaktorem serwisu streamingowego The Coda Collection[5].
Dorobek pisarski[edytuj | edytuj kod]
Artykuły[edytuj | edytuj kod]
Pisał artykuły między innymi dla: Encyclopaedia Britannica, Rolling Stone, Entertainment Weekly, Details, Men’s Journal, Guitar World, Vibe[6] i działu kulturalnego BBC[7].
Książki[edytuj | edytuj kod]
Jako autor:
- Wilco: Learning How to Die (2004, Broadway Books, ISBN 0-7679-1558-5)[8]
- Ripped: How the Wired Generation Revolutionized Music (2009)[8]
- I'll Take You There: Mavis Staples, the Staple Singers, and the March Up Freedom's Highway (2014, Scribner)[8]
Jako współautor:
- Survival Guide to Coaching Youth Basketball (2008, ISBN 0-7360-7383-3) – dwa bestsellerowe wydania[9][8]
- The Beatles vs. The Rolling Stones: Sound Opinions on the Great Rock 'n' Roll Rivalry (2010, Voyageur Press) – z Jimem DeRogatisem)[8]
Jako współpracownik[edytuj | edytuj kod]
Napisał szereg artykułów/esejów/rozdziałów do:
- The Trouser Press Guide to 90's Rock (Ira A. Robbins, 1997)[8]
- Harrison (redaktorzy Rolling Stone, 2002)[8]
- Cash (redaktorzy Rolling Stone, 2004)[8]
- The New Rolling Stone Album Guide (2004, 4. wydanie)[8]
Inspiracje[edytuj | edytuj kod]
Spośród recenzentów, którzy wywarli na niego największy wpływ wymienił: Roberta Christgaua i jego Consumer Guide, Irę Robbinsa z magazynu Trouser Press, Jacka Rabida z The Big Takeover oraz swoją poprzedniczkę na stanowisku krytyka muzycznego w Chicago Tribune, Lynn Van Matre[2].
Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
Jest absolwentem Marquette University[1].
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
W 2013 roku otrzymał nagrodę Journalism By-Line Award przyznaną mu przez Marquette University[10].
W 2021 roku otrzymał nagrodę 2020 Lifetime Achievement Award przyznaną mu przez Chicago Headline Club[9].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Deb, z którą ma dwie córki[11]. W czasie wolnym od obowiązków zawodowych jest trenerem oraz menadżerem swojego 20-letniego programu koszykówki dla młodzieży w Chicago[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Robert Feder: Music critic Greg Kot leaving Chicago Tribune. robertfeder.dailyherald.com. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
- ↑ a b c Jason Gross: Perfect Sound Forever presents... Greg Kot. Perfect Sound Forever. [dostęp 2024-02-05]. (ang.).
- ↑ Robert Feder: WBEZ cuts 12 jobs, ends production deal with ‘Sound Opinions’ (but the show will go on). robertfeder.dailyherald.com. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
- ↑ Greg Kot: Greg Kot says farewell to readers, industry folks but most importantly to the thing that made it all matter, the music that sparked so many amazing things. Chicago Tribune. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
- ↑ Greg Kot. codacollection.co. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
- ↑ Greg Kot. WBEZ.org. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
- ↑ Greg Kot. BBC.com. [dostęp 2024-02-05]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Greg Kot: Published Works. Gregkot.com. [dostęp 2024-02-10]. (ang.).
- ↑ a b c Greg Kot receives 2020 Lifetime Achievement Award from the Chicago Headline Club. headlineclub.org. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
- ↑ J. William and Mary Diederich College of Communication Award Recipients. marquette.edu. [dostęp 2024-02-05]. (ang.).
- ↑ About Greg Kot. gregkot.com. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Greg Kot w bazie Discogs.com (ang.)
- Recenzje Grega Kota w BBC (ang.)
- Recenzje Grega Kota w Rolling Stone (ang.)