Gwidon Czerwiński

Gwidon Czerwiński

Гвидон Червинский

generał brygady (Wojsko Polskie) generał major (Armia Czerwona)
Data i miejsce urodzenia	25 maja 1902 Siemianowicze
Data i miejsce śmierci	3 grudnia 1969 Sołniecznogorsk
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji II wojna światowa: bitwa pod Lenino
Odznaczenia

Gwidon Czerwiński, ros. Гвидон Червинский (ur. 12 maja^?/25 maja 1902 w Siemianowiczach, w rejonie stołpeckim, zm. 3 grudnia 1969 w Sołniecznogorsku) – Polak, generał major Armii Czerwonej i generał brygady Wojska Polskiego, organizator i pierwszy dowódca Wojsk Ochrony Pogranicza.

Życiorys

Syn leśniczego Fulgencjusza, skończył 4 klasy szkoły wiejskiej i 2 klasy szkoły miejskiej w Smoleńsku. W czasie wojny domowej w Rosji w wieku 16 lat wstąpił do Armii Czerwonej. 1919-1920 słuchacz Kursów Wojskowo-Politycznych w Smoleńsku. 1921-1923 studiował w Instytucie Politechnicznym w Mińsku. W latach 1923-1937 pełnił służbę w wojskach ochrony pogranicza Związku Radzieckiego na terenie Białorusi i Azji Środkowej. Od stycznia 1927 słuchacz Wyższej Szkoły Pogranicznej NKWD w Moskwie. Od 1927 członek WKP(b). Od stycznia 1929 komendant strażnicy granicznej w 12 Oddziale Pogranicznym, od lutego 1930 54 Oddziału we Wschodniej Syberii. W okresie czystek w ACz, od listopada 1937 do lutego 1940 był więziony.

W 1941 po napaści III Rzeszy na ZSRR został dowódcą pułku, z którym brał udział w walkach o Moskwę. Od 12 grudnia 1942 do 2 maja 1943 dowodził 185 Pułkiem Strzeleckim 224 Dywizji Piechoty (2 formowania). W maju 1942 ciężko ranny w walkach. Od lipca 1942 podpułkownik Armii Czerwonej.

W 1943 po wyleczeniu ran został skierowany do formowanej 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Dowódca 2 Pułku Piechoty, uczestnik bitwy pod Lenino. Od kwietnia do czerwca był zastępcą dowódcy 1 DP. 4 lipca 1944 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 1 Brygady Piechoty Zmotoryzowanej, którą organizował od podstaw. W styczniu 1945 mianowany komendantem Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej i dowódcą Twierdzy Modlin.

Od 20 września 1945 do 1 kwietnia 1947 był dowódcą, a następnie szefem Departamentu WOP. 9 maja 1946 uchwałą Krajowej Rady Narodowej awansowany na generała brygady.

27 maja 1947 powrócił do ZSRR. Został na własną prośbę dyrektorem sowchozu im. Dzierżyńskiego w północnym Kazachstanie.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945)
• Krzyż Walecznych (1943)
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1946)
• Order Czerwonego Sztandaru
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1943)
• Medal „Za obronę Moskwy”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal „Za obronę Leningradu”

Bibliografia

• Jerzy Prochwicz, Powstanie Wojsk Ochrony Pogranicza, Warszawa 1995
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I_A-H, Toruń 2010
• Maciej Szczurowski, Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943-1945. Słownik biograficzny, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1996, wyd. II uzupełnione, ISBN 83-87103-08-X
• Edward JanE.J. Nalepa Edward JanE.J., Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943-1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795 .brak strony (książka)