HMS Brocklesby (1982)
 HMS „Brocklesby” w 2008 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
12 stycznia 1982 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS Brocklesby |
| Wejście do służby |
3 lutego 1983 |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
615 ts standardowa |
| Długość |
60 m |
| Szerokość |
10 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2 | |
| Załoga |
45 |
HMS Brocklesby – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1983 roku. Nosi numer burtowy M 33. Jest trzecim okrętem o tej nazwie.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt był piątą zbudowaną jednostką z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt[1]. Zamówiono go 19 czerwca 1980 roku razem z trzema innymi w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu[1][2]. Okręt wodowano 12 stycznia 1982 roku, a budowę ukończono i okręt został odebrany przez marynarkę 25 października 1982 roku[3]. Nazwa pochodziła od wsi Brocklesby. Był trzecim okrętem o tej nazwie[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów[2][3].
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75[2]. Można było zamontować również dwa dodatkowe działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01[2]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun[4]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning[2][4].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[2]. W 2016 roku wymieniono silniki na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)[4][5].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193[4][3]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3[6][4].
Po wejściu do służby „Brocklesby” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić pojazdy nowszego typu PAP 105[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku[4]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
_underway_in_the_Arabian_Gulf_on_11_November_2020_(201111-RX269-A-1283).JPG)
HMS „Brocklesby” (numer burtowy M 33) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 3 lutego 1983 roku[2]. Został przydzielony do 1 Eskadry Niszczycieli Min (1st MCM Squadron) w Rosyth[1][7].
Między marcem a sierpniem 1991 roku „Brocklesby” operował w Zatoce Perskiej, wchodząc w skład międzynarodowego zespołu rozminowującego po wojnie w Zatoce Perskiej[8]. Od 1995 do sierpnia 1996 roku był remontowany w Rosyth[7]. Po remoncie zmienił port macierzysty na Portsmouth, nadal w składzie 1 Dywizjonu Niszczycieli Min[7].
Od 10 września 2002 roku do 20 czerwca 2003 roku „Brocklesby” działał na Zatoce Perskiej podczas operacji Iraqi Freedom[9]. W trakcie działań wojennych, w trzeciej dekadzie marca 2003 roku oczyszczał z min kanał wodny do portu Umm Kasr, jako pierwsza aliancka jednostka wchodząc na akwen z zagrożeniem minowym[9]. Za działania pod Umm Kasr przyznano mu następnie wyróżnienie bojowe (battle honour)[3].
W kwietniu i maju 2011 roku „Brocklesby” działał u wybrzeży ogarniętej wojną domową Libii i 29 kwietnia usunął jedną z trzech min postawionych na podejściach do portu Misrata, umożliwiając dostawy pomocy humanitarnej do portu[10]. Dowodził nim wówczas kmdr ppor. James Byron[10].
W grudniu 2016 roku „Brocklesby” został ponownie zwodowany po remoncie połączonym z modernizacją w krytej hali stoczni w Portsmouth, podczas którego między innymi wymieniono mu silniki[5]. W czerwcu 2017 roku rozpoczął próby morskie po remoncie[11].
W czerwcu 2018 roku „Brocklesby” wyszedł z Portsmouth do Bahrajnu na stałą misję zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w Zatoce Perskiej (operacja Kipion)[12]. W trakcie trzyletniej misji przepłynął 150 000 mil morskich, brał udział w 18 ćwiczeniach lub operacjach i sześciokrotnie zmieniał załogę, po czym powrócił do Portsmouth w październiku 2022 roku (wraz z HMS „Shoreham”)[13]. Ostatnim dowódcą w jej trakcie był kmdr ppor. Dan Lee[13].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
- ↑ a b c d e HMS Brocklesby (M33) [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii [dostęp 2024-05-17] (ang.).
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
- ↑ a b Minehunters go undercover as Quorn and Atherstone begin revamp [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 13 grudnia 2016 (ang.).
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
- ↑ a b c The long goodbye. 'End of an era' when ships leave Rosyth. „Navy News”, s. 1, 17, grudzień 1995. (ang.).
- ↑ Little ships put on a big show. „Navy News”, s. 19, lipiec 1991. (ang.).
- ↑ a b Krzysztof Kubiak. Royal Navy w operacji „Iraqi Freedom”. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 4/2004. s. 27-28. ISSN 1426-529X.
- ↑ a b Brocklesby in the line of fire. „Navy News”, s. 4, czerwiec 2011. (ang.).
- ↑ HMS Brocklesby na próbach. Altair Agencja Lotnicza, 20 czerwca 2017.
- ↑ Nowa misja HMS Brocklesby. Altair Agencja Lotnicza, 21 czerwca 2018.
- ↑ a b Families flock around the Brock as minehunter enjoys first traditional homecoming post-lockdown [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 8 października 2022 (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
| Wielka Brytania |
|
|---|---|
| Grecja | |
| Litwa |
