Hermann Knoflacher

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hermann Knoflacher
Ilustracja
Hermann Knoflacher w "Gehzeug" przed Politechniką Wiedeńską
Data i miejsce urodzenia

21 września 1940
Villach

Zawód, zajęcie

naukowiec
inżynier budownictwa
urbanista

Miejsce zamieszkania

Wiedeń

Narodowość

Austriak

Tytuł naukowy

prof. dr

Edukacja

Uniwersytet Techniczny w Wiedniu

Uczelnia

Uniwersytet Techniczny w Wiedniu

Wydział

Budownictwa

Stanowisko

były kierownik Instytutu Planowania i Techniki Transportu

Strona internetowa

Hermann Knoflacher (ur. 21 września 1940 w Villach) – austriacki inżynier budownictwa, specjalista w zakresie planowania transportu i planowania przestrzennego. Autor licznych publikacji naukowych, promotor zrównoważonego rozwoju transportu.

Szczególną sławą zasłynął konstruując w 1975 r. tzw. Gehzeug (ang. walkmobile) - prostą konstrukcję z drewnianych listewek pokazującą, jak wiele miejsca zajmuje użytkownik samochodu w ruchu.

Od 2004 r. jest prezesem Klubu Wiedeńskiego - organizacji społecznej działającej na rzecz zrównoważonego rozwoju.

Przebieg kariery zawodowej[edytuj | edytuj kod]

  • 1963 Ukończenie studiów z zakresu inżynierii budownictwa na Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu
  • 1963-1969 Asystent w Instytucie Budowy Dróg i Kolei Uniwersytetu Technicznego w Wiedniu
  • 1965 Ukończenie studiów w zakresie geodezji ("Diplom-Ingenieur des Vermessungswesen)
  • 1967 Obrona doktoratu
  • 1970-1982 Założenie i kierownictwo Instytutu Transportu przy Austriackiej Radzie ds. Bezpieczeństwa Transportu (niem. Kuratorium für Verkehrssicherheit)
  • Od 1972 Wykładowca na Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu
  • Od 1975 Profesor w Instytucie Planowania Transportu (Institut für Verkehrsplanung) UTW
  • 1985-1989 Dyrektor Instytutu Budowy Dróg i Nauk o Transporcie (Institut für Straßenbau und Verkehrswesen)
  • Od 1989 Dyrektor Instytutu Planowania i Techniki Transportu UTW (Institut für Verkehrsplanung und Verkehrstechnik)

Najważniejsze odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • 1987 - Złote Odznaczenie Węgierskiego Towarzystwa Nauk o Transporcie
  • 1989 - Złote Odznaczenie Zasługi dla Wiednia (niem. Goldenes Ehrenzeichen für Verdienste um das Land Wien)
  • 1990 - Medal Polskiej Akademii Nauk[1]

Najważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]

Prof. Hermann Knoflacher (w środku) i prof. Heiner Monheim (z lewej) podczas konferencji BUVKO (18. Bundesweiter Umwelt- und Verkehrskongress BUVKO) na Uniwersytecie w Trewirze w dniu 19 marca 2011 r.
  • Katalysatoren für Nichtmotorisierte. H. Knoflacher, Wiedeń 1985, ISBN 3-900657-00-9.
  • Fußgeher- und Fahrradverkehr. Böhlau, Wiedeń-Kolonia-Weimar 1995, ISBN 3-205-98308-4.
  • Zur Harmonie von Stadt und Verkehr. 2. Auflage. Böhlau, Wiedeń-Kolonia-Weimar 1996 ISBN 3-205-98586-9.
  • Landschaft ohne Autobahnen. Böhlau, Wiedeń-Kolonia-Weimar 1996, ISBN 3-205-98436-6.
  • Stehzeuge – Fahrzeuge : Der Stau ist kein Verkehrsproblem. Böhlau, Wiedeń-Kolonia-Weimar 2001, ISBN 3-205-98988-0.
  • Weltreligionen und Kapitalismus. Kapitalismus gezähmt? (red.). Echomedia, Wiedeń 2006, ISBN 3-901761-54-3.
  • Grundlagen der Verkehrs- und Siedlungsplanung : Verkehrsplanung. Böhlau, Wiedeń-Kolonia-Weimar 2007, ISBN 978-3-205-77626-0.
  • Virus Auto. Die Geschichte einer Zerstörung. Ueberreuter, Wiedeń 2009, ISBN 978-3-8000-7438-9.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Technische Universität Wien: Forschungsdokumentation - Suche. [dostęp 2011-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-18)].