Hulski
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
| Potok | |
| Długość | 8,3 km |
| Źródło | |
| Miejsce | stok Smereka |
| Wysokość |
ok. 1000 m n.p.m. |
| Ujście | |
| Recypient | |
| Miejsce | Hulskie |
| Wysokość |
ok. 470 m n.p.m.[1] |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Hulski – potok, lewy dopływ Sanu[2] o długości 8,3 km[3].
Potok płynie w Bieszczadach Zachodnich. Jego źródło znajduje się na północno-wschodnim stoku Smereka, na wysokości ok. 1000 m n.p.m. Stąd potok płynie w kierunku NNE zalesioną doliną usytuowaną pomiędzy grzbietem Stołów na zachodzie oraz Magurki na wschodzie. W połowie swojej długości spływa z progu skalnego, tworząc wodospad. W dolnym odcinku wypływa z lasu na teren dawnej miejscowości Hulskie. Obok ruin dawnego młyna, na granicy rezerwatu przyrody Krywe, na wysokości ok. 470 m n.p.m., uchodzi do Sanu.
W górnej części wsi Hulskie na odcinku ok. 1 km wzdłuż potoku wiedzie czerwona ścieżka historyczno-przyrodnicza Przysłup Caryński – Krywe nad Sanem. W pobliżu pozostałości cerkwi krzyżuje się z nią zielona ścieżka dydaktyczna „Szkółki”, która prowadzi aż do ujścia.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Hulski na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-04-24].
- ↑ Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (red.), Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnowicz-Pawłowska i inni, Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 86, ISBN 83-239-9607-5 (pol.).
- ↑ Hulski na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-04-24].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bieszczady. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Warszawa: Wyd. Demart, 2007. ISBN 978-83-7440-081-7.
- Wojciech Krukar: Mapa Bieszczadów wyd. Ruthenus. [dostęp 2009-01-17].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Hulski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 208.