Introspekcja (psychologia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Introspekcja (łac. introspectio „wglądanie do wnętrza”) – w psychologii oraz pedagogice, obserwacja oraz analiza własnych subiektywnych stanów psychicznych, myśli i przemyśleń[1][2].

Introspekcja była szeroko stosowana w psychologii, jednakże spotkała się z krytyką ze strony behawioryzmu, który odrzuca tę metodę badawczą (zarzut niesprawdzalności twierdzeń opartych na introspekcji), skupiając się tylko na obserwacji i opisie zachowań zewnętrznych[2].

Podejście to jest stosowane w kognitywistyce symbolicznej w badaniach samoświadomości, a także w modelowaniu rozumowania/funkcji myślowych nieobserwowalnych fizycznie.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Władysław Witwicki: Psychologia. T. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 34. OCLC 749892690.
  2. a b Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”, 2001, s. 148. ISBN 83-88149-41-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]