Język salas
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
50 (1989) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 4 poważnie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8b prawie wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | sgu | ||
| IETF | sgu | ||
| Glottolog | sala1269 | ||
| Ethnologue | sgu | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język salas, także: salas gunung[1], lenkaitahe[2], liambata[2][3] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki w Indonezji. Według danych z 1989 r. posługuje się nim 50 osób[2][4].
Jego użytkownicy zamieszkują wieś Salas na wyspie Seram (kecamatan Bula, rejon zatoki Waru)[1]. Większość osób zna też język masiwang[4]. Według Ethnologue znajduje się na skraju wymarcia[2].
Został wyróżniony jako odrębny język przez autorów analizy leksykostatystycznej z 1989 r.[4] Jednocześnie publikacja Atlas bahasa tanah Maluku podaje „liambata” jako jedną z nazw języka liana-seti[5]. J.T. Collins (1983)[6] włączył salas gunung i benggoi pod pojęcie języka seti[7]. W artykule z 1931 r.[8] zawarto pewne dane gramatyczne nt. liambata, zapewne pochodzące właśnie z tego języka[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Taber 1996 ↓, s. 72.
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Salas, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Loski i Loski 1989 ↓, s. 108.
- ↑ a b c Loski i Loski 1989 ↓, s. 121.
- ↑ Taber 1996 ↓, s. 63.
- ↑ James T. Collins: The Historical Relationships of the Languages of Central Maluku, Indonesia. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1983, seria: Pacific Linguistics D-47; Materials in languages of Indonesia 13. DOI: 10.15144/PL-D47. ISBN 0-85883-289-5. OCLC 11562071. (ang.).
- ↑ Loski i Loski 1989 ↓, s. 120.
- ↑ Odo D. Tauern. Beitrag zur Kenntnis der Sprachen und Dialekte von Seran. Die Wahinama-Sprache. (Schlß). „Anthropos”. 26 (1/2), s. 109–139, 1931. ISSN 0257-9774. OCLC 5547299586. JSTOR: 40446141. (niem.).
- ↑ Loski i Loski 1989 ↓, s. 122.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Russel A. Loski, Gail M. Loski: The Languages Indigenous to Eastern Seram and Adjacent Islands. W: Wyn D. Laidig (red.): Workpapers in Indonesian Languages and Cultures. T. 6: Maluku. Summer Institute of Linguistics, 1989, s. 103–141. [dostęp 2023-08-01]. (ang.).
- Mark Taber (red.): Atlas bahasa tanah Maluku. Ambon: Pusat Pengkajian dan Pengembangan Maluku, Universitas Pattimura, 1996. ISBN 979-8132-90-4. OCLC 40713056. [dostęp 2023-08-07]. (indonez.).