Język salawati
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
<3400 (2019–2023) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | xmx | ||
| IETF | xmx | ||
| Glottolog | made1253 | ||
| Ethnologue | xmx | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język salawati, także: maden, palamul, saparan (a. sapran)[1] – język austronezyjski używany w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji, na wyspie Salawati w grupie wysp Raja Ampat. Według danych z 2019–2023 posługuje się nim mniej niż 3400 osób[2].
Pojęcie to obejmuje odmiany: tepin (tipin), wail (wailil), fiat (fiawat), rajau, butlih (butles, butleh), kawit, używane przez mieszkańców wnętrza wyspy i terenów nadbrzeżnych[3][4]. Nie istnieje rodzime określenie na ten język (odnoszące się do wszystkich dialektów)[4]. W wyd. 27 Ethnologue wykorzystywana jest nazwa „salawati”[5]. O ile wśród samych użytkowników odmiany te uchodzą za jeden język, to część literatury sugeruje, że chodzi o dwa języki[4][6].
Spotykana w literaturze nazwa „maden” nie jest znana użytkownikom[4][7]. Nazwa „salawati” określa także miejscowy dialekt blisko spokrewnionego języka ma’ya[8][9]. „Sapran” to nazwa lokalnej rzeki i jednej z wsi[10].
Jest zagrożony wymarciem (odnotowano spadek jego użycia), do czego przyczynia się obecność innych języków (ma’ya, biak, seget, w najnowszych czasach również jawajskiego)[4]. Zaobserwowano, że we wsiach Sakabu, Kalobo i Mucu posługują się nim przede wszystkim osoby urodzone przed 1990 rokiem[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Maden, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Laura Arnold: Fieldwork. laura-arnold.org. [dostęp 2024-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-09)]. (ang.).
- ↑ Arnold 2020 ↓, s. 28–32.
- ↑ a b c d e Laura Arnold: Salawati. laura-arnold.org. [dostęp 2024-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-09)]. (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Salawati, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 27, Dallas: SIL International, 2024 [dostęp 2024-08-09] (ang.).
- ↑ Arnold 2020 ↓, s. 29–30.
- ↑ Arnold 2020 ↓, przyp. 6, s. 30.
- ↑ David Kamholz: Austronesians in Papua: Diversification and change in South Halmahera-West New Guinea. University of California, Berkeley, 2014, s. 17. OCLC 910559312. [dostęp 2023-05-18]. (ang.).
- ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 14.
- ↑ Remijsen 2001 ↓, s. 27.
- ↑ Arnold 2020 ↓, s. 32.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Laura Arnold: Four undocumented languages of Raja Ampat, West Papua, Indonesia. W: Peter K. Austin (red.): Language Documentation and Description 17. London: EL Publishing, 2020, s. 25–43. DOI: 10.25894/ldd95. (ang.).
- Albert Clementina Ludovicus Remijsen: Word-prosodic systems of Raja Ampat languages. Utrecht: LOT, 2001, seria: LOT Dissertation Series 49. ISBN 90-76864-09-8. OCLC 55067520. [dostęp 2024-08-09]. (ang.).