Języki fleksyjne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Języki fleksyjnejęzyki syntetyczne cechujące się rozbudowaną strukturą morfologiczną, w której jednostki językowe służą jako środki wyrażające relacje syntaktyczne. Podstawową właściwością formotwórczą jest fleksja, czyli binarne tworzenie form gramatycznych z podstawy morfologicznej i przypisanego formantu[1].

Języki fleksyjne od aglutynacyjnych odróżnia rozciągłość informacji przekazywanych w pojedynczym wykładniku gramatycznym. W językach aglutynacyjnych pojedynczy wykładnik ma charakter monofunkcyjny, czyli zawiera tylko jedną informację gramatyczną; w językach fleksyjnych zaś powszechna jest polifunkcyjność formantów, tj. kumulowanie różnych informacji w obrębie jednego afiksu. Np. liczbę mnogą węgierskiego wyrazu ház (dom) urabia się za pomocą formantu -ak, dopełniacz jest natomiast – zarówno w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej – wyrażany za pomocą formantu -bol. Kontrastuje to z językiem słowackim (przykładem języka fleksyjnego[2]), w którym końcówka -ov (w formie domov), nierozkładalna morfologicznie, zawiera w sobie dwie funkcje, wyrażając jednocześnie przypadek i liczbę[3].

Dla języków fleksyjnych charakterystyczne są wariacje wewnątrz podstawy lub na poziomie szwu morfologicznego; formant słowotwórczy również wykazuje zmienność: występuje także formant zerowy[1]. Na przykład biernik liczby pojedynczej w języku słowackim może być wyrażany za pomocą różnych morfemów: chlapc – a, žen – u, dom – 0, natomiast w języku węgierskim mamy do czynienia z jednolitą formą: fiú – t, nő – t, ház – at (w tym przypadku zachodzi jedynie wokalizacja)[3]. Mogą się także pojawić takie zjawiska, jak homonimia i polisemia formantów gramatycznych[1].

Nie jest znany czysty język fleksyjny[1]. Języki klasyfikowane jako fleksyjne mogą jednocześnie wykazywać cechy izolujące czy też aglutynacyjne[4].

Typowym przykładem języka fleksyjnego jest łacina[1]. Charakter fleksyjny wykazują również takie języki jak: polski[2], rosyjski, niemiecki[4] czy też rekonstruowany praindoeuropejski.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Mistrík 1993 ↓, s. 138.
  2. a b Vlasta Juchniewiczová, Ku klasifikácii prídavných mien v slovenčine a v poľštine, [w:] Halina Mieczkowska, Julian Kornhauser (red.), Studia slawistyczne, Kraków: Tow. Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998 (Prace Instytutu Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego 17), s. 229–234, ISBN 978-83-7052-896-6, OCLC 44494286 (słow.), patrz s. 229.
  3. a b Dolník 1999 ↓, s. 99–103.
  4. a b Bentz 2018 ↓, s. 104.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]