Józef Lubieniecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Lubieniecki
Data i miejsce urodzenia

30 września 1950
Olsztyn

Poseł na Sejm kontraktowy
Okres

od 18 czerwca 1989
do 25 listopada 1991

Przynależność polityczna

Obywatelski Klub Parlamentarny

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Józef Lubieniecki (ur. 30 września 1950 w Olsztynie) – polski prawnik i polityk, adwokat, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1972 studia prawnicze na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1976–1978 był sędzią Sądu Rejonowego w Olsztynie, a w latach 1978–1981 sędzią Sądu Wojewódzkiego tamże, orzekając w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych tamże. Od 1974 do 1981 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1980 wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, gdzie był m.in. wiceprzewodniczącym Komisji Zakładowej Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości przy Sądzie Wojewódzkim w Olsztynie, a od października 1980 wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości. Później był członkiem Komisji „Solidarności” ds. Reformy Wymiaru Sprawiedliwości. W stanie wojennym został internowany na okres od 13 grudnia 1981 do 26 sierpnia 1982. Po zwolnieniu uzyskał uprawnienia syndyka i adwokata. W okresie 1983–1989 był syndykiem, później radcą prawnym Kurii Biskupiej Diecezji Warmińskiej. Zaangażowany w pomoc prawną w postępowaniach karnych wobec działaczy podziemia, był obserwatorem procesów oraz uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[1].

W 1989 został posłem na Sejm X kadencji z okręgu biskupieckiego, będąc kandydatem Komitetu Obywatelskiego. W parlamencie był członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W okresie 1990–1992 wchodził w skład Krajowej Rady Sądownictwa[2], w latach 1992–1993 był wiceprezesem Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a w latach 1993–1994 prezesem Fundacji Prasowej „Solidarność”. Później powrócił do praktyki adwokackiej, został m.in. obrońcą w sprawie samosądu we Włodowie.

Należał do Porozumienia Centrum (1991–1994) i Porozumienia Polskich Chrześcijańskich Demokratów (1999–2001), w 2004 przystąpił do Partii Centrum.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 2011 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980–1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0. [dostęp 2015-10-09].
  2. Członkowie Krajowej Rady Sądownictwa. krs.pl. [dostęp 2022-12-30].
  3. Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2013-11-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]