Jerzy Wieniawa-Długoszowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Jerzy Józef Wieniawa-Długoszowski
Ilustracja
major major
Data i miejsce urodzenia 19 grudnia 1898
Częstochowa
Data i miejsce śmierci 11 maja 1931
Grudziądz
Przebieg służby
Siły zbrojne Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie
Roundel of Poland (1921–1993).svg Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki III Dywizjon Myśliwski
Stanowiska d-ca III Dywizjonu Myśliwskiego 1. Pułku Lotniczego
Główne wojny i bitwy I wojna światowa
Wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941) Srebrny Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Gwiazdy Rumunii
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Jerzego Wieniawa-Długoszowskiego (1898-1931) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Jerzy Józef Wieniawa-Długoszowski (ur. 19 grudnia 1898 w Częstochowie[1], zm. 11 maja 1931 pod Grudziądzem) – major Wojska Polskiego II RP, dowódca III dywizjonu myśliwskiego 1 pułku lotniczego, uczestnik I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wywodził się z rodziny o patriotycznych tradycjach. Potomek powstańców listopadowych i styczniowych. Jako nastolatek wziął udział w I wojnie światowej. Walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich pułkownika Władysława Beliny-Prażmowskiego. Wraz z 1 pułkiem dotarł na Wołyń. W 1917 r. internowany w obozie w Szczypiornie. Wolność odzyskał w 1918 r. Jako podporucznik pilot walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

W 1920 awansował do stopnia kapitana i podjął pracę w Szefostwie Lotnictwa. Następnie sprawował funkcję instruktora w Bydgoskiej Szkole Pilotów. Od 1922 w 1 pułku lotniczym. Rok później był dowódcą 122. eskadry myśliwskiej. W 1925 r. mianowany na dowódcę 121. eskadry myśliwskiej. W 1930 roku awansowany do stopnia majora. 1 września 1928 objął dowództwo III dywizjonu myśliwskiego 1 pułku lotniczego.

Zginął 11 maja 1931 r. podczas lotu ćwiczebnego pod Grudziądzem. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 15A-3-12)[2].

Kuzyn Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego[3], ojciec Andrzeja i Marka Długoszowskich.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jurajscy lotnicy. Jurajskie Forum Dyskusyjne. [dostęp 2011-04-10].
  2. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  3. ↑ Barbara Wachowicz: Wierna rzeka harcerstwa. Tom IV. To "Zośki" wiara! Gawęda o Harcerskim Batalionie Armii Krajowej "Zośka". Część 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2005, s. 10. ISBN 83-7399-030-5.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Wachowicz Barbara: Wierna rzeka harcerstwa. Tom IV. To "Zośki" wiara! Gawęda o Harcerskim Batalionie Armii Krajowej "Zośka". Część 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2005, s. 9-12, 16-17. ISBN 83-7399-030-5.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Wieniawa-Długoszowski&oldid=58118103”