Jerzy Witkowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Jerzy Witkowski (ur. 4 stycznia 1938 w Krasnopolu, zm. 14 lipca 1999 w Warszawie[1][2]) – polski pianista.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Józefa Witkowskiego i Anny z. Doboszyńskiej[2]. Ukończył szkołę muzyczną w Ełku (1953) oraz Państwowe Liceum Muzyczne w Warszawie (1957)[2]. W latach 1957–1961 studiował u Natalii Hornowskiej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie[1][2]. Otrzymał dyplom z wyróżnieniem[2]. Uczestniczył w I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Leeds (1963) oraz III Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie (1966)[2]. W 1962 roku podjął pracę pianisty w Teatrze Ludowym w Warszawie[2]. W 1967 roku został zaangażowany przez Witolda Rowickiego do zespołu Filharmonii Narodowej, gdzie w 1972 roku utworzono dla niego stanowisko kameralisty i solisty[2]. Koncertował w Europie, Stanach Zjednoczonych i Australii[1]. Od 1972 roku występował na festiwalu Warszawska Jesień[1]. Przez szereg lat tworzył duet fortepianowy z Szabolcsem Esztényim[2].
W 1968 roku wspólnie z Jerzym Maksymiukiem i orkiestrą Filharmonii Narodowej pod batutą Witolda Rowickiego dokonał prawykonania Koncertu na 2 fortepiany Grażyny Bacewicz (1968)[1][2]. Uczestniczył w pierwszych polskich wykonaniach dzieł Oliviera Messiaena, m.in. Turangalîla-Symphonie (1972), Quatuor pour la fin du temps (1973), Des canyons aux étoiles (1986), Visions de l’Amen (1995)[1][2]. Dokonał licznych nagrań dla Polskiego Radia i wytwórni płytowych[2].
Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Pruszkowie[2].