John Taylor (muzyk)
.JPG) Podczas koncertu Duran Duran w 2015 | |
| Imię i nazwisko |
Nigel John Taylor |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Zespoły | |
| Duran Duran, Power Station | |
Nigel John Taylor (ur. 20 czerwca 1960 w Birmingham) – brytyjski gitarzysta basowy, współzałożyciel grupy Duran Duran[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 20 czerwca 1960 w szpitalu położniczym Sorrento w Solihull[2]. Jest jedynakiem, synem Johna „Jacka” Taylora (1920–2009/2010) i Eugenii „Jean” z domu Hart (–1998); ojciec pracował w dziale eksportu firmy Wilmot-Beeeden produkującej części samochodowe, matka zajmowała się domem[3]. Dorastał w domu przy Simon Road 34 w Hollywood, południowym przedmieściu Birmingham[4]. Uczęszczał z matką pięć razy w tygodniu do kościoła, gdzie zafascynował się chrześcijańską muzyką kościelną[5]. Uczył się w katolickiej szkole podstawowej, później trafił do szkoły ponadpodstawowej hrabstwa w Redditch[6].
W młodości był nieśmiały[4]. Lubił kleić modele pojazdów wojskowych i armii Napoleona Bonaparte[7]. Zainteresował się również muzyką: słuchał cotygodniowej listy przebojów „Top 30” Radia 1 i kolekcjonował płyty[8]. W latach 70. dorywczo pracował w sklepie muzycznym Virgin, a w 1976 – zainspirowany utworem Sex Pistols „Anarchy in the U.K.” – rozpoczął samodzielną naukę gry na gitarze[9]. Był również fanem artystów, takich jak: Roxy Music, Siouxsie and the Banshees, Johnny Thunders z The Heartbreakers oraz Nile Rodgers i Tony Thompson z Chic[10].
W latach 70. razem z Davidem Twistem założył punkowy zespół John West and the Sardine Cans, którego nazwę wkrótce zmienili na Shock Treatment, a później w The Assassins[11]. Z zespołem napisał kilka autorskich piosenek i grał covery, a pierwszy publiczny występ dał podczas szkolnej potańcówki w Hockley Heath Rugby Club[12]. Następnie grał w zespole Dada[13]. W tym okresie odbył roczny kurs przygotowawczy na studia artystyczne na Birmingham Polytechnic’s College of Art and Design[14].
W 1978 razem ze szkolnym kolegą Nickiem Rhodesem założył zespół Duran Duran[15]. Przeszedł metamorfozę wizerunku, m.in. zmienił okulary na szkła kontaktowe, zaczął farbować włosy na ciemnoczerwony kolor i nosić glam rockowe, często ekstrawaganckie stylizacje[16]. Porzucił także pierwsze imię i zaczął posługiwać się drugim – John[17]. W zespole zaczął grać na gitarze basowej[18]. W pierwszych miesiącach funkcjonowania grupy dorabiał, pracując jako bramkarz i barman w klubie „Rum Runner” w Birmingham, który prowadzili bracia Paul i Michael Berrowowie, menedżerowie Duran Duran[19]. W miarę wzrostu popularności zespołu osiągał coraz większą indywidualną popularność[20]. Na początku lat 80. występował w reklamach firmy produkującej gitary Aria w Japonii[21].
W 1985 razem z Andy Taylorem, Robertem Palmerem i Tonym Tompsonem utworzył zespół Power Station, w którym wokalistą po odejsciu Palmera został Michael Des Barres[22]. W 1986 nagrał utwór „I Do What I Do”, będący motywem przewodnim filmu 9 1/2 tygodnia[23]. Po przerwie wznowił działalność Duran Duran[24]. Z zespołem przez kolejne lata nagrał kilka płyt, aż w 1997 postanowił odejść z zespołu i kontynuować solową karierę[25]. W międzyczasie, w 1995 wszedł w skład supergrupy Neurotic Outsiders, z którą grał cotygodniowe koncerty w klubie Viper Room oraz odbył trasy koncertowe ze Slashem i Billym Idolem[26]. Po odejściu z Duran Duran grał kameralne solowe koncerty[27]. W 2001 znów zaczął grać w Duran Duran.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]W latach 80. spotykał się z Robertą Earl-Price i modelką Bebe Buell, aktorką Janine Andrews (byli zaręczeni) i modelką Renée Simonsen[28]. Pod koniec lat 80. związał się z prezenterką telewizyjną Amandą de Cadenet, z którą ożenił się 24 grudnia 1991 i ma córkę Atlantę (ur. 1992)[29]. Po rozstaniu z żoną w drugiej połowie lat 90. związał się z projektantką mody Gelą Nash, z którą wziął ślub w marcu 1998[30].
Przez wiele lat zmagał się z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków, aż jesienią 1994 przeszedł terapię odwykową w placówce Sierra Tucson w Arizonie[31]. Od tamtej pory żyje w trzeźwości[32].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Duran Duran | Biography, Albums, Streaming Links | AllMusic [online], allmusic.com [dostęp 2017-11-24] (ang.).
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 21.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 17—23, 30, 353, 374.
- ↑ a b Taylor 2013 ↓, s. 13.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 17, 23–24.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 25, 43.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 33–35.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 39, 55.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 56, 60–61.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 45, 60, 73–74, 82, 194, 199.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 61–63, 66.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 63–65.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 66.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 66–67.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 75.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 113, 122, 155–156.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 85.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 82–83, 89.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 110.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 247–248.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 172.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 249, 252, 256, 263–267, 277.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 283.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 289–293.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 299, 318, 324, 351.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 346.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 351–352.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 131, 177, 193, 196, 230–232, 236, 269–271, 308.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 313–320.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 349–351, 359.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 332–343.
- ↑ Taylor 2013 ↓, s. 365.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- John Taylor: W rytmie przyjemności. Miłość, śmierć i Duran Duran. Marta Zalesińska (tłum.). Wydawnictwo Anakonda, 2013. ISBN 978-83-63885-30-4.
