Julian Lindenszat

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Srul Lindenszat vel Meyer
kapitan lekarz kapitan lekarz
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1888
Warszawa

Data i miejsce śmierci

między 16 a 19 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

suwalski pułk strzelców
Twierdza Grodno
Szpital Wojskowy Grudziądz
Szpital Wojskowy Warszawa
81 Pułk Strzelców Grodzieńskich

Stanowiska

naczelny lekarz pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

lekarz

Julian Srul Lindenszat vel Meyer (ur. 6 listopada 1888 w Warszawie, zm. między 16 a 19 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – doktor nauk medycznych, kapitan lekarz rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Samuela i Racheli z Hufnaglów[3]. Studiował medycynę w Heidelbergu i Charkowie. Absolwent Wydziału Medycznego w Heidelbergu z wyróżnieniem - magna cum laude - o czym poinformowała ówczesna prasa[4]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 3 lutego 1920 został awansowany do stopnia kapitana lekarza, służył wtedy w suwalskim pułku strzelców[5]. 24 września 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana w grupie oficerów „z byłych Korpusów Wschodnich i armii rosyjskiej” z dniem 1 kwietnia 1920. Pełnił wówczas służbę w szpitalu Twierdzy Grodno[6]. Następnie przeniesiono go do szpitala wojskowego w Grudziądzu i Warszawie[3].

W 1922 był naczelnym lekarzem 81 pułku piechoty. W stopniu kapitana lekarza przeniesiony do rezerwy. W 1924 jako kapitan lekarz rezerwy (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 i 406 lokatą) był przydzielony do 1 batalionu sanitarnego[7]. W 1934 posiadał 217 lokatę wśród kapitanów sanitarnych rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, był przydzielony do kadry zapasowej 1 Szpitala Okręgowego i podlegał pod PKU Warszawa Miasto III[8][9].

Znany warszawski lekarz dermatolog[10]. Prowadził prywatną praktykę lekarską, w 1925 jego gabinet zlokalizowany był na ul. Chmielnej 35[11], a następnie w latach 1930–1939 na Marszałkowskiej 111 (Światowid)[12] w Warszawie. Zajmował się chorobami wenerycznymi, skórnymi i „niemocą płciową”. Przyjmował również w Lecznicy Centralnej na Marszałkowskiej 131[13]. Należał do Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej i był uprawniony do głosowania do Rady Izby[14].

Podczas kampanii wrześniowej został zmobilizowany. 3 września wyruszył w kierunku Brześcia. Wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 15 a 17 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 032/1 poz. 42 nr akt 2852[15] z 14 kwietnia 1940[1]. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji z 22.05.1943 pod numerem 2791. Przy szczątkach Juliana Lindenszata znaleziono książeczkę oficerską MSWojsk, prawo jazdy[16][17]. Figuruje na liście AM-240-2791 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-102-02791. Na liście PCK figuruje jako Srul Julian. Nazwisko Lindenszata znajduje się na liście ofiar (pod nr 02791) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 159,w Nowym Kurierze Warszawskim nr 154 z 1943 oraz w Nowym Czasie nr 75[18].

21 grudnia 1939 w Nowym Kurierze Warszawskim ukazało się ogłoszenie „Dr. Lindenszat, kapitan rezerwy, wyruszył 3 września do Brześcia poszukiwany przez żonę. Łaskawe wiadomości: EIoktoralna 7 m. 3"[19].

Nazwisko Juliana Lindenszata (jak i innych oficerów Wojska Polskiego wyznania mojżeszowego) zostaje przywoływane w związku z sytuacją związaną z pomnikiem katyńskim w Jersey City[20][21][22].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty, miał dzieci. Mieszkał w Warszawie na ul Chmielnej 35[14].

Przed 1939 posiadał polisę w Prudential Assurance, po 1997 roszczenie zostało zaspokojone[23].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez prezydenta RP na uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Tablica epitafijna na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu – nr 2052[24].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 460.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 156.
  3. ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 348.
  4. ↑ „Nowa Gazeta : poświęcona wszelkim zjawiskom życia społecznego” (R.8, nr 390), 26 sierpnia 1913, s. 1.
  5. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 7), MSWojsk, 28 lutego 1920, s. 115.
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, Nr 38), MSWojsk., 6 października 1920, s. 955.
  7. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 1022, 1103,.
  8. ↑ קצינים יהודים בצבא פולין | מוזיאון הלוחם היהודי במלחה"ע ה - 2 [online], מוזיאון הלוחם היהודי במלחמת העולם ה - 2 [dostęp 2019-03-01].
  9. ↑ Dziennik Oficerski Rezerw, Warszawa: MSWojsk., 1934, s. 215, 731.
  10. ↑ Lista Żydów - ofiar zbrodni katyńskiej | Virtual Shtetl [online], sztetl.org.pl [dostęp 2019-03-01].
  11. ↑ Informator leczniczy Rzeczypospolitej Polskiej oraz przewodnik po uzdrowiskach i letniskach, Warszawa 1925, s. 116.
  12. ↑ „ABC : pismo codzienne informuje wszystkich o wszystkim” (R.5, nr 229), 18 sierpnia 1930, s. 4.
  13. ↑ „Nasz Przegląd : organ niezależny” (R.17, nr 162), 11 czerwca 1939, s. 25.
  14. ↑ a b „Dziennik Urzędowy Komisarjatu Rządu na M. Stoł. Warszawę” (R.9, Nr 51, (1356)), Warszawa, 22 sierpnia 1928, s. 7.
  15. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 668.
  16. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-08-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  17. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 240.
  18. ↑ „Nowy Czas” (R.5, nr 75), Jędrzejów: „Kurier Kielecki”, 2 lipca 1943, s. 1.
  19. ↑ „Nowy Kurier Warszawski” (62), 21 grudnia 1939, s. 6.
  20. ↑ Pomnik w Jersey City. Kukiz publikuje listę zabitych Żydów [online], www.rp.pl [dostęp 2019-03-01] (pol.).
  21. ↑ Kukiz o Fulopie: Arogancki, antypolski cham, a do tego Żyd-antysemita, kuriozum [online], wiadomosci.dziennik.pl [dostęp 2019-03-01].
  22. ↑ April 19, Sponsored by The National Katyn Memorial Foundation The Embassy of the Republic of Poland - PDF [online], docplayer.pl [dostęp 2019-03-01].
  23. ↑ http://www.prudentialreports.com/~/media/Files/P/Prudential-V2/content-pdf/policy-holders-as-at-19-jan-2017-en.pdf
  24. ↑ Lekarze pochowani na cmentarzu w Katyniu [online], www.oil.org.pl [dostęp 2019-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1934
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Lindenszat&oldid=73603181”