Juliusz Kydryński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juliusz Kydryński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1921
Tarnobrzeg

Data i miejsce śmierci

26 maja 1994
Kraków

Miejsce spoczynku

Cmentarz Salwatorski

Zawód, zajęcie

tłumacz
krytyk teatralny

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Krewni i powinowaci

brat Lucjan Kydryński

Juliusz Kydryński (ur. 30 czerwca 1921 w Tarnobrzegu, zm. 26 maja 1994 w Krakowie) – polski prozaik, krytyk teatralny i filmowy oraz tłumacz z języków angielskiego, niemieckiego i francuskiego, m.in. dramatów elżbietańskich; starszy brat Lucjana Kydryńskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Wydziale Humanistycznym (polonistykę i anglistykę) UJ. W latach 1940–1945 był działaczem podziemia kulturalnego w Krakowie. W 1942 był więźniem w KL Auschwitz.

Debiutował w 1943 jako prozaik na łamach konspiracyjnego czasopisma „Miesięcznik Literacki”. Od 1945 był redaktorem tygodnika „Przekrój”. Był współpracownikiem prasy i radia.

Bliski przyjaciel Karola Wojtyły[1], późniejszego papieża Jana Pawła II, który ukrywał się w krakowskim mieszkaniu Kydryńskich w początkowym okresie okupacji przy ulicy Felicjanek 10, po śmierci ojca[2].

Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Salwatorskim (kw. SC9-13-13)[3].

Grób Juliusza Kydryńskiego na Cmentarzu Salwatorskim

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

W 1958 otrzymał nagrodę Hachette w Paryżu za reportaż[jaka?].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

  • Notatnik europejski
  • Uwaga, gong!... Opowieść-pamiętnik o teatrach krakowskich 1937-1948
  • Do widzenia, Claudio
  • Próba portretu. Rzecz o Adamie Polewce
  • Tapima
  • Był potrzebny. O Ludwiku Pugecie
  • Gwiazda dwóch kontynentów
  • Itaka i mgła
  • W łupinie orzecha
  • Powrót do natury
  • Szpieg Nazi nr 176

Przekłady[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na liczbę tłumaczonych autorów i przełożonych dzieł Juliusza Kydryńskiego można uznać za najbardziej zasłużonego w Polsce popularyzatora dramatu elżbietańskiego. Zasługą Kydryńskiego było pokazanie polskiemu czytelnikowi, że teatr elżbietański nie ograniczał się do twórczości Williama Szekspira, ale stanowił wspólne dzieło co najmniej kilkunastu wybitnych dramaturgów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2016-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-16)].
  2. Kazimierz Pielatowski, Uśmiech Jana Pawła II, Wyd. 2 przered, Poznań: Hlondianum, 1994, s. 14, ISBN 83-85203-17-6, OCLC 749675002 [dostęp 2023-03-07].
  3. Juliusz Kydryński. krakowsalwator.artlookgallery.com. [dostęp 2017-07-14].