Józef Wargin-Słomiński

Józef Wargin-Słomiński

Data i miejsce urodzenia	16 marca 1904 Jastrzębiec
Data i miejsce śmierci	18 lipca 1984 Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	oficer UB, pisarz
Odznaczenia

Józef Wargin-Słomiński (ur. 16 marca 1904 w Jastrzębcu, zm. 18 lipca 1984 w Warszawie) – inżynier podpułkownik, naczelnik Wydziału I Departamentu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (kontrwywiad), szef Wojewódzkiego Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach.

Życiorys

Urodził się 16 marca 1904 w Jastrzębcu, w rodzinie Jana i Cecylii. W 1920 uczestniczył w wojnie polsko-sowieckiej, walczył w obronie Warszawy i pod Kowlem, w czasie walk ranny w nogę. W latach 20. działał w KPP. 11 listopada 1930 był zatrzymany przez Policję Państwową jako podejrzany o działalność komunistyczną lub szpiegowską. W 1931 wstąpił do WKP(b). W latach 1932–1935 studiował na fakultecie górniczym w Instytucie Dniepropietrowskim w ZSRR.

W czasie II wojny światowej służył w Głównym Sztabie Partyzanckim ZSRR, następnie desantowany z oddziałem specjalnym na tyłach niemieckich, gdzie od 1942 prowadził działalność dywersyjną. Brał udział w walkach z Niemcami i operacjach przeciw UPA.

W latach 1945–1948 był członkiem PPR, od 1948 roku należał do PZPR. Od 25 października 1945 pełnił obowiązki kierownika I Departamentu Wydział IV MBP w Warszawie, od 10 grudnia 1945 był kierownikiem WUBP w Katowicach, od 31 lipca 1946 zastępcą naczelnika Wydziału II MBP w Warszawie. W okresie od 17 lipca do 1 grudnia 1947 attaché wojskowy w Berlinie (urlop bezterminowy i bezpłatny). Od 1 grudnia 1947 był naczelnikiem Departamentu I Wydział I MBP w Warszawie. Rozkazem personalnym MON nr 522 z 14 czerwca 1951 zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 8 października 1951 został skazany na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz degradację za podanie fałszywych danych w ankiecie osobowej z 1949 na temat działalności w KPP i Komunistycznej Partii Francji. Na wniosek rewizyjny Naczelnego Prokuratora Wojskowego Zgromadzenie Sędziów Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie postanowieniem z dnia 30 marca 1955 uchyliło wyrok Wojskowego Sądu Rejonowego oraz umorzyło postępowanie karne przeciwko Warginowi-Słomińskiemu.

W latach 60. i 70. opublikował szereg książek, m.in. „Prawo tajgi”, „Opowieści z tajgi”, „Aksen”, „Purga”, „Wypalony ślad” i „Człowiek, który zgubił uśmiech”.

Zmarł 18 lipca 1984 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 40 DOD-1-18).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (18 stycznia 1946)
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Partyzancki

Publikacje

• Purga. 1962.
• Aksen. Iskry, 1968.
• Człowiek, który zgubił uśmiech. 1970.
• Wypalony ślad. 1971.
• Opowieści z tajgi. KAW, 1971.
• Prawo tajgi. Wyd. Śląsk, 1973.

Bibliografia

• "Zwyczajny" resort. Studia o aparacie bezpieczeństwa 1944–1956 red. Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.