Język duńsko-norweski
Język duńsko-norweski – język typu koiné, który rozwinął się na terytorium Królestwa Danii i Norwegii (1536–1814), z którego wykształciły się później oba warianty literackie języka norweskiego: bokmål i nynorsk[1]. W momencie powstania unii ze Szwecją, język już znacznie różnił się od macierzystego duńskiego, zwłaszcza pod względem wymowy[2].
W kontekście XIX i XX w. terminu tego używa się na określenia konserwatywnej formy wariantu bokmål, używanej przez edukowane i wyższe warstwy społeczne dużych miast[1]. W roku 1929 nazwę język duńsko-norweski przedstawiono jako jedno z proponowanych określeń na odmianę języka zwaną dotychczas riksmål. Propozycja przepadła w Stortingu jednym głosem[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Michael G. Clyne: Undoing and redoing corpus planning. [dostęp 2011-10-30]. (ang.).
- ↑ Stephen Barbour,Cathie Carmichael: Language and nationalism in Europe. [dostęp 2011-10-30]. (ang.).
- ↑ Stortinget og språksaken. [dostęp 2011-10-31]. (norw.).
| Warianty piśmiennicze |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dialekty | |||||||
| Socjolekty | |||||||
| Historia |
| ||||||
| Organizacje językowe | |||||||
| Alfabet |
