Kamienica przy ulicy Ruskiej 39 we Wrocławiu
 nr rej. 119 z 6.12.1949 oraz 139 z 19.08.1970[1]
| |
 Kamienica przy ul. Ruskiej 39 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
Ul Ruska 39 |
| Styl architektoniczny |
renesans |
| Kondygnacje |
trzy |
| Zniszczono |
XVI w, 1700, 1855, 1872, 1898 |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
 51°06′38,84″N 17°01′25,57″E/51,110790 17,023770
| |
Kamienica przy ulicy Ruskiej – murowana, renesansowa z reliktami gotyckimi kamienica stojąca przy ulicy Ruskiej we Wrocławiu.
Historia kamienicy[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy kamienny budynek na posesji nr 39 o szerokości 6,7 m, został wzniesiony w średniowieczu na przełomie XIV i XV wieku. Ówczesny budynek był dwutraktowy i posiadał cztery pomieszczenia. Jego relikty znajdują się w piwnicy budynku.
W drugiej połowie XVI wieku kamienica została przebudowana[2]. Około 1700 roku szczytowi nadano dwukondygnacyjną formę a jego ścianę frontową ujęto w wolutowe spływy i zakończono trójkątnym tympanonem. W połowie XIX wieku dokonano kolejnych zmian elewacji: wokół okien umieszczono nowe opaski[2]. W 1855 roku wydzielona na parterze pomieszczenia sklepowe[3], a 1859 roku remontowi poddano wnętrza kamienicy. Kolejne zmiany miały miejsce w 1872, zmieniono wówczas wystrój fasady, w 1898 wymieniono schody, a w 1913 wstawiono nowe witryny[2][4].
Po 1945[edytuj | edytuj kod]
Kamienica w dobrym stanie przetrwała działania wojenne w 1945 roku. Wyburzono jedynie boczną oficynę[3]. W latach 1997–2000 budynek wyremontowano według projektu Zdzisława Mieczkowskiego i Andrzeja Pośpiecha, a pomieszczenia zaadaptowano na restaurację "Vincent" i apartamenty.
Obecnie kamienica ma trzy kondygnacje oraz dwukondygnacyjny szczyt o wolutowych spływach i zakończony trójkątnym tympanonem. W trzyosiowej fasadzie, na pierwszym i drugim piętrze umieszczono po trzy prostokątne okna otoczone opaskami i zakończone gzymsowymi nadokiennikami na konsolkach. Trzecią kondygnację oddziela od szczytu wysunięty gzyms. Budynek jest dwuipół traktowy. Pomieszczenia w trakcie tylnym "pokrywa zachowane sklepienie z sieciowym rysunkiem szwów"[2], a wąską sień sklepienie kolebkowe z lunetami[2]. Od podwórza zachował się oryginalny XVI wieczny szczyt[5]. Kamienica jest jedynym przykładem tego typu renesansowego domu mieszczańskiego we Wrocławiu posiadającym środkowy trakt schodowy, tzw. wiatę. Tego typu układ charakterystyczny jest dla architektury Łużyc oraz z Görlitz, Jeleniej Góry, Lubomierza i Lwówka[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2018-05-21].
- ↑ a b c d e f Harasimowicz 1997 ↓, s. 67.
- ↑ a b Eysymontt 2011 ↓, s. 288.
- ↑ Brzezowski 2005 ↓, s. 253.
- ↑ Oryginalny XVI wieczny szczyt kamienicy
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t.II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997.
- Wojciech Brzezowski: Dom mieszkalny we Wrocławiu w okresie baroku. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005.