Kanał Mioduński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kanał Mioduński
Ilustracja
Brzeg Kanału Mioduńskiego
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Droga wodna

Kanały mazurskie

Długość

1,92 km

Głębokość
• minimalna


1,5 m

Szerokość
• maksymalna


12 m

Początek
Akwen

Jezioro Kotek Wielki

współrzędne

53°52′55″N 21°37′43″E/53,881944 21,628611

Koniec
Akwen

Jezioro Szymon

współrzędne

53°52′41″N 21°35′57″E/53,878056 21,599167

Typ kanału

żeglugowy

Położenie na mapie gminy Ryn
Mapa konturowa gminy Ryn, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „początek”, natomiast na dole znajduje się punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „początek”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „początek”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie powiatu giżyckiego
Mapa konturowa powiatu giżyckiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „początek”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „koniec”

Kanał Mioduński (niem. Immenhagener Kanal)[1] – kanał mazurski łączący jezioro Kotek i jeziorem Szymon. Przechodzi przez niego droga z Rucianego-Nidy, Pisza i Mikołajek do Węgorzewa (przez Giżycko).

Historia kanału[edytuj | edytuj kod]

Kanał został wykopany w latrach 1764–1765[2], jednak w 1789 roku wraz z okolicznymi kanałami przestał on funkcjonować[3]. Podczas wojen napoleońskich został całkowicie zniszczony. Kanał odbudowano w czasie robót publicznych realizowanych w latach 1854–1857[3].

Kanał ma 1920 metrów długości, 12 metrów szerokości i średnio 1,5 metra głębokości[4]. Jego brzegi zostały wybetonowane podczas jedynego od II wojny światowej remontu w latach 50.[3] Na obu brzegach biegnie (częściowo zniszczona) ścieżka do burłaczenia.

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 2002 r. ws. klasyfikacji śródlądowych dróg wodnych, kanał ma klasę żeglowną Ia[5]. Na Mapie Podziału Hydrograficznego Polski kanał jest nienazwanym odcinkiem Pisy o identyfikatorze cieku 80937. W jej ramach jest częścią odcinka o nazwie Kanał Mioduński od jez. Szymon do jez. Tałtowisko i identyfikatorze MPHP10 264177[6]. W planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły z 2011 został włączony do naturalnej jednolitej części wód PLRW200025264199 (Pisa od wypływu z jez. Kisajno do wypływu z jez. Tałty (EW. + z jez. Niegocin, Ryńskie))[7]. Na nim zlokalizowany jest reprezentatywny dla tej jednolitej części wód punkt pomiarowo kontrolny[8]. Znajduje się na obszarze chronionego krajobrazu Krainy Wielkich Jezior Mazurskich[9].

Przebudowa kanału[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2018 roku Urząd Marszałkowski Województwa Warmińsko-Mazurskiego oraz Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie rozpoczęły procesy modernizacji dróg wodnych na Mazurach, w ramach których kanał ma zostać przebudowany, a jego infrastruktura umocniona[3]. Remont kanału ma zakończyć się w 2022 roku[10]. Koszt przebudowy kanału Tałckiego, Mioduńskiego i Grunwaldzkiego oszacowano na ok. 65 mln PLN[11].

Okolice[edytuj | edytuj kod]

Nad kanałem około 400 metrów od wejścia ze strony jeziora Kotek przechodzi most (szosa ze wsi Zielony Lasek do wsi Mioduńskie położonej na północ od kanału)[12]. W okolicach wejścia do kanału na jeziorze Szymon, znajduje się jedyna na Mazurach pływająca restauracja – Smażalnia Wędkarska[13][14].

Kanał bywa często odwiedzany przez wędkarzy[15], którzy w jego wodach łapią leszcze, okonie, sandacze, szczupaki i węgorze[16]. W przeszłości na kanale Mioduńskim oraz sąsiadującym z nim kanałem Szymońskim odbywały się Grand Prix Polski i klubowe mistrzostwa Polski w wędkarstwie[16].

Stan ekologiczny[edytuj | edytuj kod]

Mimo bycia kanałem, w systemie gospodarki wodnej jest fragmentem jednolitej części wód o typie 25, czyli ciek łączący jeziora. Jest na nim wyznaczony punkt pomiarowo kontrolny reprezentatywny dla tej części wód i stosowane są kryteria stanu ekologicznego wód naturalnych. W 2016 stan fitobentosu i makrofitów był bardzo dobry, a bezkręgowców bentosowych był umiarkowany. Większość elementów fizykochemicznych sklasyfikowano wówczas w klasie pierwszej lub drugiej, z wyjątkiem niektórych wskaźników wskazujących na warunki tlenowe. W związku z tym stan ekologiczny wówczas sklasyfikowano jako umiarkowany. Stan chemiczny wód sklasyfikowano wówczas jako dobry[17]. W 2019 stan fitobentosu był dobry, zoobentosu słaby, a ichtiofauny umiarkowany, więc stan ekologiczny sklasyfikowano jako słaby. Stan elementów fizykochemicznych był podobny jako poprzednio. Elementy hydromorfologiczne uzyskały klasę piątą[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zarządzenie nr 52 Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 lutego 1953 r. w sprawie przywrócenia i ustalenia urzędowych nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (M.P. z 1953 r. nr 34, poz. 432).
  2. ↑ Kanał Mioduński [online], mazury24.eu [dostęp 2021-04-16] (pol.).
  3. ↑ a b c d Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 130, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  4. ↑ Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 134, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  5. ↑ Dz. U. z 2002 r. Nr 77, poz. 695. [online]
  6. ↑ Mapa Podziału Hydrograficznego Polski w skali 1:10 000 (warstwy shp i tabele dbf), 2014.
  7. ↑ Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły M.P. z 2011 r. nr 49, poz. 549
  8. ↑ a b Ocena stanu jednolitych części wód rzek i zbiorników zaporowych w latach 2014-2019 na podstawie monitoringu - tabela [xlsx], Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2020.
  9. ↑ Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, Obszar chronionego krajobrazu Krainy Wielkich Jezior Mazurskich [online] [dostęp 2021-04-15].
  10. ↑ PAP, Rozpoczyna się remont Kanału Szymońskiego na Mazurach | PortalMorski.pl [online], www.portalmorski.pl [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  11. ↑ Ruszył remont trzech kanałów na szlaku Wielkich Jezior Mazurskich – Ministerstwo Funduszy i Polityki Regionalnej [online], www.funduszeeuropejskie.gov.pl [dostęp 2021-04-15].
  12. ↑ Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 131, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  13. ↑ Wojciech Kuczkowski, Szlak Wielkich Jezior Mazurskich: przewodnik dla turystów wodnych, Włodzimierz Kukawski (red.), wyd. V (III w tej edycji), Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, s. 83, ISBN 978-83-7020-719-9, OCLC 1050838720 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  14. ↑ Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 135–136, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  15. ↑ Krzysztof Siemieński, Wielkie Jeziora Mazurskie – Od Pisza i Karwicy przez Mikołajki, Ryn, Giżycko do Węgorzewa, Rafał Sarna (red.), wyd. II zaktualizowane, Warszawa: Nautica, 2021, s. 135, ISBN 978-83-66846-03-6 [dostęp 2021-04-15] (pol.).
  16. ↑ a b Autorskie Studio Projektowe DEOS-Strony, Test ciężkiej mieszanki krąpiowo-leszczowej na Kanale Mioduńskim. [online], Górek-Gliny – Wędkarstwo Wyczynowe, 31 grudnia 2011 [dostęp 2021-04-16] (pol.).
  17. ↑ Tomasz Zalewski (red.), Raport o stanie środowiska województwa warmińsko-mazurskiego w 2016 roku, Olsztyn: Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Olsztynie, 2017, s. 25.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kanał_Mioduński&oldid=69351510”