Kapiszon
.jpg)
Kapiszon (z fr. capuchon – kaptur) – rodzaj spłonki wykorzystywanej w dawnej broni strzeleckiej do odpalenia ładunku miotającego. Stosowany w XIX wieku w broni rozdzielnego ładowania wykorzystującej zamki kapiszonowe[1][2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Kapiszon ma formę małej miedzianej lub mosiężnej miseczki, kapturka lub dzwoneczka, posiadającego wewnątrz warstwę piorunianu rtęci wrażliwego na bodźce mechaniczne. Kapiszon nakładano na kominek w który uderzał zwolniony spustem kurek inicjując zapłon piorunianu rtęci. Następnie płomień poprzez kanał w kominku dostawał się do właściwego ładunku miotającego (prochu czarnego) w komorze nabojowej lufy karabinu lub pistoletu, doprowadzając do wystrzału[1][2].
Rzadziej stosowane były także kapiszony o odmiennej konstrukcji w formie porcji mieszaniny inicjującej naniesionej na papierową taśmę[3].
Kapiszony używane są także w formie papierowego krążka w zabawkach. Krążek o średnicy ok. 5 mm, z niewielką ilością wybuchowej substancji jest ładowany do specjalnego pistoletu. W momencie przyciśnięcia spustu, kapiszon jest zgniatany, a pod wpływem tego uaktywnia się substancja wybuchowa i słychać niewielki huk.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Modrzewski (red.) 1987 ↓, s. 248.
- ↑ a b kapiszon, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-04-05].
- ↑ Mikołaj Korzun, 1000 słów o materiałach wybuchowych i wybuchu, Warszawa: MON, 1986, s. 73, ISBN 83-11-07044-X, OCLC 69535236.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 248. ISBN 83-11-07275-2.