Kapiszon
.jpg)
Wykonana jest w kształcie miedzianej lub mosiężnej miseczki, kapelusika lub dzwoneczka, posiadającej wewnątrz warstwę piorunianu rtęci, wykorzystywanej w dawnej broni strzeleckiej[1]. Stosowane były także kapiszony mające formę porcji mieszaniny inicjującej naniesionej na papierową taśmę[2].
Kapiszony stosowane były w XIX wieku w zamku kapiszonowym do broni strzeleckiej. Kapiszon nakładany był na rurkę zwaną kominkiem[1]. Znajdował się w niej kanał, który prowadził do komory nabojowej karabinu lub pistoletu. Po naciśnięciu spustu kapiszon uderzany był przez kurek, na skutek czego dochodziło do zapalenia piorunianu rtęci, co powodowało zapalenie prochu w lufie i oddanie strzału[1].
Nazwa pochodzi od fr. capuchon – kaptur.
Kapiszony używane są także w formie papierowego krążka w zabawkach. Krążek o średnicy ok. 5 mm, z niewielką ilością wybuchowej substancji jest ładowany do specjalnego pistoletu. W momencie przyciśnięcia spustu, kapiszon jest zgniatany, a pod wpływem tego uaktywnia się substancja wybuchowa i słychać niewielki huk.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Modrzewski (red.) 1987 ↓, s. 248.
- ↑ Mikołaj Korzun, 1000 słów o materiałach wybuchowych i wybuchu, Warszawa: MON, 1986, s. 73, ISBN 83-11-07044-X, OCLC 69535236.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 248. ISBN 83-11-07275-2.