Karol Olpiński

Karol Olpiński
Data i miejsce urodzenia	22 października 1876 ; Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	16 kwietnia 1944 ; Świder, Polska pod okupacją, III Rzeszy
	Wojewoda tarnopolski
Okres	od 23 kwietnia 1921 (urząd objął 1 września 1921); do 23 stycznia 1923
Poprzednik	funkcja utworzona
Następca	Lucjan Zawistowski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Mieczysław Olpiński (ur. 22 października 1876 we Lwowie, zm. 16 kwietnia 1944 we Świdrze) – polski prawnik, urzędnik państwowy Austro-Węgier i II Rzeczypospolitej, pierwszy wojewoda tarnopolski w II RP, sędzia Najwyższego Trybunału Administracyjnego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1900 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Pracował jako urzędnik w Namiestnictwie Galicji, później zaś jako komisarz starostwa w Nadwornej. W 1909. powrócił do Namiestnictwa jako radca, następnie został delegatem tego urzędu na powiaty husiatyński i śniatyński. Od 1916 był zastępcą szefa i szefem Biura Prezydialnego Namiestnictwa.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w administracji II RP. 23 kwietnia 1921 mianowany go pierwszym wojewodą tarnopolskim. Urząd objął 1 września 1921, po wejściu w życie podziału b. Królestwa Galicji i Lodomerii na województwa i likwidacji Namiestnictwa Galicji^[1]. 30 grudnia 1922 otrzymał nominację na podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, ustąpił z urzędu wojewody 23 stycznia 1923. W MSW podlegały mu Departamenty: Administracyjny, Samorządowy, Wydział Prezydialny i sprawy personalne. W dniach 6 – 16 listopada 1923 r. pełnił przejściowo obowiązki wojewody krakowskiego, kierując akcją usuwania skutków zamieszek ulicznych.

W maju 1926, podczas przewrotu majowego, wobec nieobecności ministra Stefana Smólskiego w Warszawie, kierował pracami MSW. 17 maja 1926 premier Kazimierz Bartel odwołał go ze stanowiska podsekretarza stanu. 30 listopada 1926 został przeniesiony w stan spoczynku. Po odbyciu trzyletniej aplikacji w Sądzie Apelacyjnym i Okręgowym w Warszawie, został w 1930 r. mianowany sędzią Najwyższego Trybunału Administracyjnego, którym pozostawał do agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę. W okresie okupacji mieszkał w Świdrze pod Warszawą, tam też zmarł. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 84-4-27)^[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (31 grudnia 1923)^[3]
Krzyż Siedemdziesięciolecia Powstania Styczniowego^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dz.U. z 1921 r. nr 46, poz. 282 – Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 maja 1921 r. w przedmiocie wykonania art. 3 ustawy z dnia 3 grudnia 1920 r. o tymczasowej organizacji władz administracyjnych II instancji (województw) na obszarze b. Królestwa Galicji i Lodomerji z W. Ks. Krakowskiem oraz na wchodzących w skład Rzeczypospolitej Polskiej obszarach Spisza i Orawy, por. Agnieszka Biedrzycka, Kalendarium Lwowa 1918-1939, Kraków 2012 wyd. Universitas, ISBN 978-83-242-1678-9 s.129.
↑ Cmentarz Stare Powązki: OLPIŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-23] .
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
↑ Stefan Oberleitner: Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705-1990. T. 1. Zielona Góra: Kanion, 1992, s. 244.

Bibliografia, literatura[edytuj | edytuj kod]

Olpiński Karol w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1 s. 154;

[1] Dz.U. z 1921 r. nr 46, poz. 282 – Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 maja 1921 r. w przedmiocie wykonania art. 3 ustawy z dnia 3 grudnia 1920 r. o tymczasowej organizacji władz administracyjnych II instancji (województw) na obszarze b. Królestwa Galicji i Lodomerji z W. Ks. Krakowskiem oraz na wchodzących w skład Rzeczypospolitej Polskiej obszarach Spisza i Orawy, por. Agnieszka Biedrzycka, Kalendarium Lwowa 1918-1939, Kraków 2012 wyd. Universitas, ISBN 978-83-242-1678-9 s.129.

[2] Cmentarz Stare Powązki: OLPIŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-23] .

[3] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.

[so-4] Stefan Oberleitner: Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705-1990. T. 1. Zielona Góra: Kanion, 1992, s. 244.

[1]

[2]

[3]

[4]