Katastrofa (powieść)
| Autor | |
|---|---|
| Tematyka | |
| Typ utworu | |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania | |
| Język | |
| Data wydania | |
| Wydawca | |
Katastrofa – powieść fantastycznonaukowa Macieja Kuczyńskiego z elementami powieści sensacyjnej wydana w 1968 r. przez „Naszą Księgarnię”.
Książka została wpisana na listę lektur do szkoły podstawowej, wielokrotnie wznawiana.
Treść[edytuj | edytuj kod]
Akcja toczy się w odległej przyszłości, po tym jak nastąpiło Powszechne Zjednoczenie Świata. Władzę sprawują na zmianę przedstawiciele poszczególnych kontynentów. Wszędzie panuje powszechny dobrobyt. Jednak pojawia się zagrożenie, gdyż w tajemniczych okolicznościach wygasają kolejne elektrownie dostarczające energii niezbędnej do funkcjonowania urządzeń technicznych. Światu grozi upadek i chaos. Śledztwo w tej sprawie prowadzi Światowa Służba Porządku, w której pracuje Polak Robert Browicz. On to wykrywa, że za tym wszystkim stoi szalony naukowiec, który uważa, że rozwój świata idzie w złym kierunku. Chcąc powstrzymać niewłaściwy, jego zdaniem, rozwój cywilizacji, postanowił zniszczyć źródła energii. Optymistyczne zakończenie powieści zawiera jednak ostrzeżenie przed niekontrolowanym rozwojem techniki[1].
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Antoni Smuszkiewicz ocenia książkę jako najlepszą i najpopularniejszą powieść s-f Kuczyńskiego, nazywa ją „klasyczną powieścią-ostrzeżeniem”, w której pojawia się nuta przestrogi – znamienna dla fantastyki lat 60.[2] Autor (podobnie jak Stanisław Lem w Powrocie z gwiazd) interesuje się zagrożeniami, które może nieść ze sobą „pozbawiony humanistycznej refleksji, niepohamowany rozwój cywilizacji materialnej”[3]. Co do kwestii formy zauważa, że „schemat fabularny utworu przypomina Krater czarnego snu Zegalskiego”[2].
Stanisław Frycie pisze, że w powieści „wątek fantastyczny ograniczony jest do formalnych wyznaczników przedstawionego świata”, a utwór jest powieścią sensacyjną „bez pretensji do rozważań filozoficznych”. Niemniej naukowiec znajduje w niej odniesienia do huxleyowskiego Nowego wspaniałego świata, a „wartka akcja, dramatyczne spięcia, utrzymany do końca nastrój grozy czynią tę pozycję interesującą lekturą, choć pozbawioną większych walorów artystycznych”[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tomasz Januszewski, Słownik pisarzy i lektur dla szkół podstawowych, wyd. Delta
- ↑ a b Smuszkiewicz 1982 ↓, s. 267.
- ↑ Smuszkiewicz 1982 ↓, s. 279.
- ↑ Frycie 1975 ↓, s. 145-146.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Proza fantastycznonaukowa. W: Stanisław Frycie: Literatura dla dzieci i młodzieży w latach 1945-1970. Warszawa: Wydaw. Szkolne i Pedagogiczne, 1978.
- Andrzej Niewiadowski, Antoni Smuszkiewicz: Leksykon polskiej literatury fantastycznonaukowej. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1990, seria: SF – Wydawnictwo Poznańskie. ISBN 83-210-0892-5.
- Antoni Smuszkiewicz: Zaczarowana gra : zarys dziejów polskiej fantastyki naukowej. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1982. ISBN 83-210-0303-6.
- Tomasz Januszewski, Słownik pisarzy i lektur dla szkół podstawowych, wyd. Delta.