Kazarskij (1889)
 „Kazarskij” przed 1927 rokiem | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1888 |
| Wodowanie |
1889 |
 MW Imperium Rosyjskiego
| |
| Wejście do służby |
1890 |
 Flota Czerwona
| |
| Wejście do służby |
15 grudnia 1920 |
| Wycofanie ze służby |
listopad 1925 |
| Los okrętu |
złomowany 1927 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 400 ton |
| Długość |
60,2 metra |
| Szerokość |
7,42 m |
| Zanurzenie |
3,25–3,5 m |
| Materiał kadłuba | |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania 2 kotły lokomotywowe moc 3500 KM, 1 śruba | |
| Prędkość |
21-22,5 węzła |
| Zasięg |
1640 Mm przy prędkości 15 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 6 dział kal. 47 mm (6 x I) 3 działka kal. 37 mm (3 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 x 381 mm (2 x I) |
| Załoga |
65 |
Kazarskij (ros. Казарский) – rosyjska kanonierka torpedowa z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej, jedna z sześciu jednostek typu Kazarskij. Okręt został zwodowany w 1889 roku w niemieckiej stoczni Schichau w Elblągu, a do służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego wszedł w 1890 roku, z przydziałem do Floty Czarnomorskiej. Od 1907 roku jednostkę wykorzystywano jako okręt łącznikowy. W maju 1918 roku jednostka została zdobyta przez Niemców, a w 1919 roku przejęli go Biali. W grudniu 1920 roku jednostka została wcielona do Floty Czerwonej jako stawiacz min, a od 1923 roku znów służył jako okręt łącznikowy. Jednostkę wycofano ze służby w listopadzie 1925 roku i złomowano w roku 1927.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
„Kazarskij” był jedną z sześciu kanonierek torpedowych typu Kazarskij (klasyfikowanych początkowo w Rosji jako krążowniki torpedowe)[1]. Okręt należał do pierwszej serii trzech jednostek, które zostały zamówione i zbudowane w Niemczech[1].
Okręt zbudowany został w stoczni Schichau w Elblągu (numer stoczniowy 420)[2][3]. Stępkę jednostki położono w 1888 roku, a zwodowany został w 1889 roku[1][a]. Koszt budowy okrętu wyniósł 32 500 £[3][4].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był niewielką, jednokominową kanonierką torpedową z dwoma masztami[2]. Długość całkowita wykonanego ze stali kadłuba wynosiła 60,2 metra, szerokość 7,42 metra i zanurzenie 3,25–3,5 metra[2][5]. Wyporność normalna wynosiła 400 ton, zaś pełna 432 tony[1][4][b]. Okręt napędzany był przez pionową maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 3500 KM, do której parę dostarczały dwa kotły lokomotywowe[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 21-22,5 węzła[1][2]. Okręt mógł zabrać zapas węgla o maksymalnej masie 90 ton, co zapewniało zasięg wynoszący 1640 Mm przy prędkości 15 węzłów[1][2].
Okręt wyposażony był w dwie pojedyncze wyrzutnie torped kalibru 381 mm (jedna stała na dziobie, druga obracalna na pokładzie)[1][2]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło sześć pojedynczych dział Hotchkiss M1885 L/40 kalibru 47 mm i trzy pojedyncze działka kalibru 37 mm L/20, także Hotchkiss[1][2][c].
Załoga okrętu liczyła 65 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2][d].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Kazarskij” został wcielony do służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego w 1890 roku[1][2]. Jednostka weszła w skład Floty Czarnomorskiej[2][6]. W latach 1906–1907 „Kazarskij” został przebudowany na okręt łącznikowy: wymieniono mu kotły oraz zdemontowano obie wyrzutnie torped i wszystkie armaty kalibru 47 mm i 37 mm, instalując w zamian trzy pojedyncze działa Canet kal. 75 mm L/48 oraz cztery pojedyncze karabiny maszynowe kal. 7,62 mm L/94)[1][6]. 1 maja 1918 roku jednostka została zdobyta przez Niemców, a po zakończeniu działań wojennych 24 listopada 1918 roku trafiła pod kontrolę sił brytyjsko-francuskich[1]. 29 kwietnia 1919 roku „Kazarskij” został zdobyty przez Armię Czerwoną, a 24 czerwca 1919 roku przejęli go Biali i wcielili do swojej floty, po czym 14 listopada 1920 roku został porzucony w Sewastopolu[1]. 15 grudnia 1920 roku jednostka została włączona do Floty Czerwonej jako stawiacz min (okręt mógł zabrać na pokład 50 min)[1]. Od 1923 roku znów służył jako okręt łącznikowy[1].
Jednostkę skreślono z listy floty w listopadzie 1925 roku i złomowano w roku 1927[1][6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 202 podaje, że stępkę okrętu położono w 1889 roku, natomiast Brassey 1894 ↓, s. 321, Leyland 1900 ↓, s. 275 i Leyland i Brassey 1906 ↓, s. 270 podają, że okręt zwodowano w 1890 roku.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 297 i Brassey 1894 ↓, s. 321 podają, że wyporność okrętu wynosiła 411 ton, natomiast Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 202 podaje, że mieściła się między 394 a 432 tony.
- ↑ Brassey 1894 ↓, s. 321, Leyland 1900 ↓, s. 275 i Leyland i Brassey 1906 ↓, s. 270 podają, że okręt uzbrojony był w dziewięć pojedynczych dział kalibru 47 mm.
- ↑ Leyland 1900 ↓, s. 275 i Leyland i Brassey 1906 ↓, s. 270 podają, że załoga liczyła 60 osób.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1894. Portsmouth: J. Griffin and Co., 1894. (ang.).
- Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: KAZARSKIY torpedo cruisers (1890-1895). Navypedia. [dostęp 2021-05-18]. (ang.).
- The Naval Annual, 1900. J. Leyland (red.). Portsmouth: J. Griffin and Co., 1900. (ang.).
- The Naval Annual, 1906. J. Leyland, T.A. Brassey (red.). Portsmouth: J. Griffin and Co., 1906. (ang.).